Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η δολοφονία του οπαδού της ΑΕΚ, από χούλιγκαν αντιπάλου ομάδος, μας αποκάλυψε εκ νέου την εικόνα σήψης που ο ελληνικός αθλητισμός και, δη, ο χώρος του ποδοσφαίρου επιχειρούν να καλύψουν πρόχειρα, εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Η αθλητική βία σαφώς και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί εκτός του πλαισίου της γενικότερης εκδήλωσης βίας στην κοινωνία μας και όχι μόνο. Από την άλλη, η γενικόλογη –ακαδημαϊκού ή καφενειακού τύπου– συζήτηση περί βίας κρύβει τον κίνδυνο να συσκοτιστούν οι αιτίες του προβλήματος στον χώρο του αθλητισμού. Είναι, δε, σαφές ότι διάφορα κέντρα εξουσίας δεν θέλουν να «βάλουν εις τον τύπον των ήλων».
Η Ελληνική Κυβέρνηση, μετά τις τραγικές επιχειρησιακές αστοχίες της Ελληνικής Αστυνομίας, κινήθηκε κατά τα συνήθη επικοινωνιακά της πρότυπα: «Καρατόμηση» επιτελικών επιχειρησιακών στελεχών, παρα-θεσμικές συσκέψεις, εξαγγελία ήδη θεσπισμένων –πλην ανεφάρμοστων– μέτρων. Αλήθεια, μόνο υπηρεσιακές ευθύνες υπάρχουν στην υπόθεση; Από πού κι ως πού καλούνται μόνον τέσσερις ομάδες στη σύσκεψη με τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας; Είναι δυνατόν να κάνει «λεονταρισμούς» η Κυβέρνηση Μητσοτάκη, μιλώντας ακόμη και για αποκλεισμό ελληνικών ομάδων από ευρωπαϊκές διοργανώσεις; Είναι η ίδια Κυβέρνηση, που με Υπουργό τον Γεραπετρίτη εισήγαγε το 2020 τροπολογία, προκειμένου να αλλάξουν οι τότε προβλεπόμενες ποινές για τις ομάδες που κρίνονταν ένοχες «πολυιδιοκτησίας», ώστε να γλιτώσει τον υποβιβασμό ομάδα, κορυφαίο στέλεχος της οποίας απειλούσε ότι θα έκοβε την Ελλάδα στα δύο και ότι θα χυθεί αίμα αν εφαρμοστεί ο νόμος. Είναι η ίδια Κυβέρνηση που όταν προεκλογικά ιδιοκτήτης ομάδας μπάσκετ απειλούσε ούτε λίγο ούτε πολύ με… βιασμό τον τότε Υφυπουργό Αθλητισμού Αυγενάκη. Αυτή ήταν που έσπευσε να ικανοποιήσει όλα τα αιτήματά του, αναφορικά με την παραχώρηση σταδίου ιδιοκτησίας δημοσίου.
Πόσοι και πόσοι πολιτικοί διαφόρων κομμάτων στοιχήθηκαν πίσω από τέτοια «δίκαια» αιτήματα διαχρονικά; Πόσες φορές δεν ξεχρεώθηκαν εις βάρος του Δημοσίου, άλλων ιδιωτών κι εργαζομένων προβληματικές ομάδες; Πόσα γήπεδα παραχωρήθηκαν σε προβληματικές Π.Α.Ε. και Κ.Α.Ε.; Ουδέν ελληνικό κόμμα δικαιούται να φιλοδοξεί να δρέψει δάφνες επιβολής τάξης και νομιμότητας στον ελληνικό αθλητισμό. Από εκεί ξεκινούν όλα. Έτσι δημιουργήθηκαν αδίστακτοι και κακομαθημένοι αθλητικοί παράγοντες. Από τους μεγάλο-επιχειρηματίες, μέχρι τους αερητζήδες. Από αυτούς που χρησιμοποιούσαν τον οπαδικό στρατό ως μοχλό πίεσης και διαπραγμάτευσης έναντι της πολιτικής ηγεσίας, μέχρι αυτούς που έστελναν διάφορα λοβοτομημένα παιδάκια να τραμπουκίσουν έναν παίκτη που απλώς ήθελε τα δεδουλευμένα του.
Να πάμε στα αμιγώς ποδοσφαιρικά όργανα, υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας εκούσια περί του αυτοδιοίκητου του ποδοσφαίρου; Ποιος είναι αυτός που θα εμπνεύσει ανθρωπιστικές αξίες και αθλητικό πνεύμα στον κόσμο του ποδοσφαίρου; Η Uefa που μαζί με τη Fifa ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος κι έχουν φτάσει στο σημείο να αδιαφορούν ακόμη και για την υγεία των ιδίων των αθλητών, προκειμένου να έχουν συνεχή παραγωγή προϊόντος; Οι διεθνείς φορείς που, από τη μια, ράβουν τη λέξη “respect” στις φανέλες των ποδοσφαιριστών και προβαίνουν σε μεγαλόστομες διακηρύξεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και, από την άλλη, δίνουν αναγνώριση και χρήμα σε κράτη με δικτατορικά καθεστώτα, αναθέτοντας σε αυτά κορυφαίες διοργανώσεις; Η Ε.Π.Ο., στα δικά μας, που ως Πρόεδρο έχει σήμερα τον πάλαι ποτέ προνομιακό συνομιλητή του νεοναζί, καταδικασμένου συμμορίτη, Κασιδιάρη; Η Ε.Π.Ο. των «βλαχοπροέδρων» των κατά τόπους ποδοσφαιρικών ενώσεων, που ο τρόπος εκλογής τους, σύμφωνα με όσα έχουν καταγγελθεί κατά καιρούς, προσομοιάζει με το «ασήμι ή μολύβι» του Πάμπλο Εσκομπάρ;
Ας είμαστε, λοιπόν, ειλικρινείς. Λύσεις, σίγουρα, υπάρχουν για το ζήτημα της αθλητικής βίας. Βούληση να εφαρμοστούν δεν υπάρχει. Ειδικά στο λαοφιλέστερο παιχνίδι του κόσμου, που πλέον τα εξωαγωνιστικά έχουν επισκιάσει τα γεγονότα εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου. Μόνο αισιόδοξος δεν μπορεί να είναι ο αγνός φίλαθλος με τα σημερινά δεδομένα…
