Της Γεωργίας Διπλού,
Το δικαίωμα στην εργασία αποτελεί το άρθρο 22 του Συντάγματος. Μέσω αυτής, το εκάστοτε άτομο βιοπορίζεται και ζει με αξιοπρέπεια. Η σπουδαιότητά της, ειδικά στα νέα παιδιά, είναι ζήτημα μείζονος σημασίας. Η πρώτη εργασιακή εμπειρία σε εισάγει στον αληθινό κόσμο. Βέβαια, το ανησυχητικό είναι οι λεγόμενες εργασιακές συνθήκες, κυρίως για τα νέα παιδιά, τα οποία δεν έχουν εμπειρία και πείρα, για να διεκδικήσουν αυτά που βάσει νόμου δικαιούνται. Πολλοί εργοδότες μπερδεύουν τη λέξη δουλειά με τη λέξη δουλεία. Για να διαπιστώσω ή να απορρίψω την εγκυρότητα της θέσης αυτής, χωρίς να υπάρχει απόλυτη βεβαιότητα σε καμία από τις δύο περιπτώσεις, έκανα κάποιες χαρακτηριστικές και καίριες ερωτήσεις σε ένα άτομο νεαρής ηλικίας.
Η εν λόγω συνέντευξη πάρθηκε από άτομο, το οποίο έχει συμπληρώσει το 23ο έτος της ηλικίας του.
- Ποιος είναι ο τίτλος / η ονομασία της κύριας εργασίας σου;
Η εταιρεία δραστηριοποιείται στον χώρο της πληροφορικής. Μπορώ να πω, ότι τον εαυτό μου θα τον χαρακτήριζα ως ηλεκτρονικό. - Τι κάνεις κυρίως στη δουλειά σου; Ποιος είναι ο ρόλος σου;
Στην ουσία είμαι τεχνικός. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει είτε προγραμματισμό είτε την επισκευή και τον ανασχηματισμό μητρικών καρτών ή αλλιώς πλακετών, όπως επίσης και τη δημιουργία Software και Hardware. - Τι είδους σύμβαση έχεις;
Τη σύμβαση μου νομίζω πως μπορώ να τη χαρακτηρίσω ορισμένου χρόνου. - Πόσα άτομα απασχολούνται στον χώρο εργασίας σου και ποιες είναι πάνω-κάτω οι ηλικίες τους;
Η εταιρεία απασχολεί κυρίως 14 άτομα, με μέσο όρο ηλικιών να είναι τα 50. Εγώ και άλλα 2 παιδιά κατεβάζουμε τον ηλικιακό μέσο όρο. - Σου αρέσει αυτό που κάνεις; Πας ευχάριστα στην εργασία σου; Ή καθαρά για βιοποριστικούς λόγους και απόκτηση εμπειρίας πάνω σε ένα εξειδικευμένο αντικείμενο;
Μου αρέσει αυτό που κάνω. Εκεί που είμαι τώρα δεν είναι απαιτητικά. Βεβαίως και το ζητούμενο είναι η απόκτηση εμπειρίας, παρόλα αυτά δε σημαίνει ότι δεν ευχαριστιέμαι αυτό που κάνω. Το σημαντικό είναι ότι η εταιρεία στην οποία εργάζομαι είναι οικογενειακή, άρα και καθόλου απρόσωπη. - Στον χώρο εργασίας σου, οι εργαζόμενοι είναι κυρίως άντρες ή γυναίκες;
Οι γυναίκες στον χώρο εργασίας μου είναι 2 στον αριθμό. Η πλειοψηφία του εργατικού δυναμικού είμαστε άντρες. - Το ωράριό σου συνάδει με τον μισθό σου;
Η αλήθεια είναι πως δε θεωρώ ότι συνάδει ιδιαίτερα ο μισθός μου με το ωράριο χωρίς να θέλω να φανώ αχάριστος. - Πόσο χρόνο χρειάζεσαι για να πας στον χώρο εργασίας σου;
Περίπου 15-20 λεπτά. - Πολύ γενικά και αόριστα, πώς χαρακτηρίζονται οι σχέσεις των εργαζομένων με την εργοδοσία;
Τις σχέσεις μας με την εργοδοσία θα τις χαρακτήριζα κυρίως φιλικές. Τα αφεντικά είναι διαλλακτικά και συζητήσιμα. Το σημαντικό θεωρώ ότι είναι το γεγονός ότι δεν ισχύει η τυπική διάταξη εργαζόμενος- εργοδότης. - Εσύ, ως νεαρό άτομο, νιώθεις πως λαμβάνεις διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης; Είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο;
Έχω μια μέτρια προϋπηρεσία 6 χρόνων. Εξαιτίας αυτού, δεν τίθεται ζήτημα διαφορετικής αντιμετώπισης, διότι εγώ ο ίδιος δεν αφήνω τα άτομα στην εργασία μου να μου συμπεριφέρονται με διαφορετικό τρόπο. - Πώς ταιριάζουν οι ώρες εργασίας με την προσωπική σου ζωή; Αντιμετωπίζεις προβλήματα εξαιτίας του ωραρίου;
Οι συγκεκριμένες ώρες δεν μου δημιουργούν κάποιο πρόβλημα. Μιλάμε για το τυπικό ωράριο 8:30 – 4:30. Ως εκ τούτου, όλο μου το απόγευμα είναι κενό. - Βλέπεις προοπτική στον χώρο που βρίσκεσαι ή το βλέπεις ως ευκαιρία για να μάθεις;
Στον χώρο αυτό υπάρχουν προοπτικές. Η πληροφορική ως κλάδος συνεχώς εξελίσσεται. Τα επαγγέλματα που ασχολούνται με τη τεχνολογία είναι κλάδοι ανέλιξης, επαγγέλματα του μέλλοντος. - Νιώθεις ότι μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον ανώτερο σου με ένα πρόβλημα σου;
Όχι ιδιαίτερα, κυρίως γιατί είμαι κλειστός σαν χαρακτήρας. Εκτός από τους κολλητούς μου φίλους, δεν μοιράζομαι με άλλους τα προβλήματα μου. - Έχεις παρατηρήσει διαφορές στον εαυτό σου με την έναρξη της εν λόγω εργασίας;
Έχω γίνει γενικά πιο υπεύθυνος. Πέρα από αυτό, δεν μπορώ να πω ότι έχω παρατηρήσει άλλες αλλαγές.
Όποιο και αν είναι το συμπέρασμα, το οποίο θα αναλυθεί παρακάτω, η γενική εικόνα βάσει της βιβλιογραφίας είναι απογοητευτική.
Από πού να το πρώτο-πιάσω. Άνθρωποι που αδιαφορούν πλήρως για το αντικείμενο της εργασίας τους και αποζητούν αποκλειστικά και μόνο τις οικονομικές απολαβές. Γι’ αυτή τη θλιβερή και καθόλου ιδεαλιστική κατάσταση, ευθύνεται το κατεστημένο και οι συνθήκες στις οποίες τα κεφάλαια έχουν υποβάλλει τους συνεργάτες τους να δουλεύουν. Αυτόματα, καλλιεργείται ένας ενδόμυχος μηχανισμός, ο οποίος συνδέει τη συναισθηματική ικανοποίηση με τις οικονομικές απολαβές.
Στις εποχές που διανύουμε, παρά την ακαδημαϊκή καταξίωση, το ζήτημα του να βρεις σταθερή εργασία πάνω στο αντικείμενο της μελέτης σου αποτελεί ζήτημα τύχης. Δεν είναι τυχαία η επιλογή των νέων να αναζητούν το μέλλον τους στο εξωτερικό. Η νέα γενιά εκ φύσεως αναζητά το καινούργιο, το μη αναμενόμενο, και σε καμία περίπτωση δε συμβιβάζεται με τα στερεότυπα. Αυτό είναι το «κλικ» που θέλει η κοινωνία για να προχωρήσει. Νέα παιδιά, νέα μυαλά, φρέσκα, με ιδέες πέρα από τα παραδοσιακά και τα τετριμμένα.
Ένα άλλο «φάουλ» είναι πως οι εργοδότες ζητάνε από τους υποψηφίους αντιφατικά μεταξύ τους και ανέφικτα ζητούμενα. Ρωτώ, μπορεί να υπάρξει -νεαρός- υποψήφιος εργαζόμενος με πτυχία και προϋπηρεσία; Στοιχεία, τα οποία είναι ακατόρθωτο να συνυπάρξουν.
Όσον αφορά το ερωτηθέν υλικό, τα συμπεράσματα είναι κάπως διφορούμενα. Βλέπουμε από τη μία έναν νέο άνθρωπο, ο οποίος είναι σε γενικές γραμμές ευχαριστημένος από το περιβάλλον και τις συνθήκες εργασίας. Από την άλλη, ακούμε ένα σωρό νέα παιδιά να εκφράζουν την απογοήτευση τους. Πού άραγε οφείλεται αυτή η ρήξη απόψεων; Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι παίζει ρόλο το ποσοστό εργατικότητας που είναι διατεθειμένος ο κάθε νέος να ορίσει για τον εαυτό του. Αφενός, έχουμε έναν νέο άνθρωπο, ο οποίος από ό,τι φαίνεται δεν απέρριψε εργασιακές προοπτικές, ειδικά για να έχει προϋπηρεσία 6 χρόνων. Εν αντιθέσει, μεγάλο μέρος της σημερινής νεολαίας δεν διαπραγματεύεται να εργαστεί σε τίποτα λιγότερο από το αντικείμενο εξειδίκευσης, με ιδανικούς μάλιστα όρους. Δεν λέω ότι η κατάσταση στη χώρα μας είναι ιδιαίτερα καλή, αλλά δυστυχώς πρέπει να υπάρξουν σημαντικοί συμβιβασμοί. Κάτι το οποίο παρατήρησα και προσωπικά με λυπεί, είναι η απουσία γυναικείου εργατικού δυναμικού σε εταιρείες που δρουν στον τομέα της πληροφορικής. Σε μια εποχή όπου δεν υπάρχουν ανδρικά και γυναικεία επαγγέλματα (πέρα αυτών που απαιτούν μια πιο «σκληρή» σωματική διάπλαση), θεωρώ τουλάχιστον εξωφρενικό να μην προτιμώνται γυναίκες στους τομείς της πληροφορικής και της τεχνολογίας. Τέλος, το ζήτημα της μισθοδοσίας, ειδικά σε νέα παιδιά, αποτελεί μια τροχοπέδη για τα νέα άτομα, ώστε ασχοληθούν από νωρίς με κάποια εργασία. Η ασφάλεια δε της οικογένειας είναι μεγάλη προστασία για ένα άτομο. Ειδικά, όταν μιλάμε για την τυπική ελληνική οικογένεια.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Η νέα γενιά και η αγορά εργασίας, maxmag.gr, διαθέσιμο εδώ
