Της Μαριάντας Πιλάτη,
Χουλιγκανισμός, βία, δολοφονίες, αιματοχυσία, θύματα. Θύματα αμέτρητα. Πότε ξεκινάει η γηπεδική βαρβαρότητα στην Ελλάδα;
Το 1970, στον ελλαδικό χώρο το ποδόσφαιρο εγκαταλείπει την ερασιτεχνική του μορφή και χαράζει πλέον μία πιο οργανωμένη, επαγγελματική πορεία. Τη δεκαετία του 1970 επικρατεί «ησυχία» στα γήπεδα. Οι φίλαθλοι, παρακολουθούν τις αγαπημένες τους ομάδες, απολαμβάνουν τον αγώνα που διαδραματίζεται, ζητωκραυγάζουν για την νίκη, αποδέχονται την ήττα. Όλα μεταβάλλονται την επόμενη δεκαετία, τη δεκαετία του 1980. Το φαινόμενο εντείνεται, και εμφανίζονται για πρώτη φορά οι χούλιγκανς. Άνθρωποι καταβεβλημένοι από το μίσος, με την ψευδαίσθηση ότι σκοτώνοντας, χυδαιολογώντας, χτυπώντας μέχρι τελικής πτώσεως, τρομοκρατώντας με τη ψευδαίσθηση ότι έτσι εκφράζουν την αγάπη και το πάθος για την ομάδα της προτίμησής τους. Ακολουθεί σειρά ανάρμοστων συμπεριφορών, έως το τελικό αποτέλεσμα, που δεν είναι άλλο πέρα από τη δολοφονία. Το πρώτο θύμα αυτής της βιαιότητας ονομαζόταν Άρης Δημητριάδης και δολοφονήθηκε το 1983 στη Θεσσαλονίκη. Ακολούθησε ο Χαράλαμπος Μπλιώνας το 1986. Έπειτα ο Γιώργος Παναγιώτου, ο Ευθύμιος Λιάκας, ο Κώστας Ντόλιας, ο Γιώργος Καρνέζης, ο Νάσος Κωνσταντίνου, ο Άλκης Καμπανός, ο Μιχάλης Κατσουρής. Και η «μαύρη» λίστα των θυμάτων που δολοφονούνται διαρκώς πληθαίνει. 40 χρόνια απόλυτης ωμότητας, πόνου, αίματος και θρήνου.
Το αρρωστημένο αυτό φαινόμενο, πλέον δεν περιορίζεται στις διαφορετικές ομαδικές προτιμήσεις και στο μίσος για τον αντίπαλο. Υποβόσκουν πολιτικά κίνητρα και πολιτικές, κοινωνικές πεποιθήσεις με κύριο άξονα τον φασισμό. Τρανό παράδειγμα αποτελεί το τελευταίο (προς το παρόν) θύμα οπαδικής βίας που σημειώθηκε στη χώρα μας τις προηγούμενες μέρες ο 29χρονος Μιχάλης Κατσουρής. Ο Μιχάλης δολοφονήθηκε με άγριο και αποτρόπαιο τρόπο από οργανωμένους νεοναζί. Με λίγα λόγια, μιλάμε για συσπειρωμένους δολοφόνους, που βρίσκονται υπό την αιγίδα κάποιου μεγαλοστελέχους. Οι πιο δυνατοί πυρήνες, ακροδεξιών, ακροαριστερών νεοναζί, φασιστών βρίσκονται πλέον στα γήπεδα. Στην Ιταλία για παράδειγμα οι οπαδοί της Ελλάς Βερόνα είναι εκείνοι που κατά καιρούς έχουν συνδεθεί με νεοναζιστικές ομάδες στη Γαλλία οι ακροδεξιοί της Παρι Σεν Ζερμέν κ.λπ.
Μέτρα πρόσληψης υπάρχουν;
Η Π.Α.Ε. (Ανώνυμη, Ποδοσφαιρική, Εταιρία) μάλλον αρκείται στη δημιουργία μερικών #hashtags. Δηλαδή σε επιφανειακές προσπάθειες, που υποδηλώνουν την απόλυτη αδιαφορία και όχι σε ουσιαστικές λύσεις. Δε νοείται να μιλάμε για μέτρα πρόσληψης όσο τα θύματα αυξάνονται. Πλέον η πολυπλοκότητα του απεχθούς φαινομένου, απαιτεί και ισχυρότερα μέτρα πρόσληψης. Όμως τις περισσότερες φορές οι αρμόδιοι φορείς μένουν αμέτοχοι φανερώνοντας με έμμεσο τρόπο ότι δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν οριστικά τους χούλιγκανς γιατί πάντα ο βωμός του κέρδους είναι εκεί και πάντα θα εξουσιάζει. Καθώς λοιπόν το ποδόσφαιρο σήμερα έχει χάσει στο μεγαλύτερο ποσοστό τον ρόλο που υπηρετούσε για δεκαετίες, και τα γήπεδα πλέον δεν αποτελούν υγιείς χώρους που καλλιεργούν την αγάπη για τον αθλητισμό και τον σεβασμό στον αντίπαλο, αλλά έχουν καταντήσει τόποι εγκλήματος είμαστε εδώ και λέμε :
Όχι άλλη ανοχή.
