Του Στάθη Αποστόλου,
Πρόσφατα, η χώρα μας γιόρτασε 49 ολόκληρα χρόνια απρόσκοπτης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αυτά τα 49 χρόνια της κοινοβουλευτικής μας ζωής, η Ελλάδα βρέθηκε πολλές φορές στη δίνη και στον κυκεώνα πολλαπλών σκανδάλων και πολλών κρίσεων, τα οποία έφεραν πολλές φορές τους θεσμούς στα όριά τους και την κοινωνία με σε απόγνωση.
Η Ελλάδα για πολλά χρόνια υπήρξε ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης και τούτο διότι όλες οι κυβερνήσεις καθολικά είχαν την ευθύνη τους για αυτό το τραγικό αποτέλεσμα. Από την έλευση του μνημονίου το 2010 αναδύθηκαν νέες πολιτικές μορφές και το χειρότερο από όλα, επανεμφανίστηκαν στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας και της Ελληνικής Βουλής ακραίες πολιτικές και ιδεολογίες.
Σε πολλούς προκάλεσε πολύ μεγάλο σοκ η κάθοδος 3 βουλευτών του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού του Γιώργου Καρατζαφέρη, του Άδωνι Γεωργιάδη του Μάκη Βορίδη και του Θάνου Πλεύρη με τη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές του 2012 και τούτο, διότι η ιδρυτική διακήρυξη της παράταξης της Νέας Δημοκρατίας τοποθετούσε στην λαϊκή Δεξιά και παραδοσιακό κέντρο και σε καμία περίπτωση δεν αγκαλιάζει και δεν συνομιλούσε με την ακροδεξιά. Επομένως, το προσκλητήριο της συστράτευσης ήταν ένα άνοιγμα προς τους ακραίους ψηφοφόρους, το οποίο χαρακτηρίστηκε από την τότε ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας ότι ήταν ένα μια πολύ αναγκαία κίνηση για να φρενάρουν τη δημοκοπική άνοδο της Χρυσής Αυγής.
Στην επέτειο ενός έτους από τη σύστασή της, η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη χάνει τον τρίτο και μικρότερο κοινοβουλευτικό της εταίρο τη Δημοκρατική Αριστερά και τον Φώτη Κουβέλη. Η αναδιάταξη των Υπουργείων οδήγησε τον Άδωνι Γεωργιάδη στο κρίσιμο πόστο του Υπουργού Υγείας. Μέσα σε μια περίοδο όπου η κυβέρνηση έδινε μάχη στο εσωτερικό για να κρατηθεί όρθια, για να καταλαγιάσει την κοινωνική αγανάκτηση, αλλά και στο εξωτερικό ώστε να πείσει τους Ευρωπαίους ότι το χρέος όχι μόνο δεν είναι βιώσιμο αλλά και πως η ελληνική κοινωνία δεν άντεχε νέα λιτότητα. Άξιο αναφοράς, το οποίο θα πρέπει κάποια στιγμή να σχολιαστεί εκτενέστερα, είναι η διαβόητη ρήση του κυρίου Γεωργιάδη. Όταν περιχαρής δήλωνε μπροστά στις κάμερες πως δεν θα του πάρει τη δόξα ο πρώην επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για το πρόγραμμα της Ελλάδας Πολ Τόμσεν, να επιβάλει το κλείσιμο των δημόσιων νοσοκομείων αλλά θα το κάνει μόνος του. Μια δήλωση η οποία. Δυστυχώς, κατά την άποψη του γράφοντος δεν επέφερε αυτά τα οποία έπρεπε να επιφέρει.
Οι Εκλογές του 2019 αλλά και του 2023 τοποθέτησαν εκ νέου σε υπουργικό θώκο τον Άδωνι Γεωργιάδη. Πρώτα το 2019 στο Υπουργείο Ανάπτυξης και Επενδύσεων και λίαν προσφάτως στο Υπουργείο Εργασίας Κοινωνικής Ασφάλισης. Κάποιος, εύλογα, θα μπορούσε να αναρωτηθεί, αν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος ο οποίος πανηγύριζε το κλείσιμο των δημόσιων νοσοκομείων και που εισηγήθηκε την επιβολή εισιτηρίου για να μπορεί να εισέρχεται κάποιος σε δημόσια νοσοκομεία, θα μπορέσει να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του μικρομεσαίου, του ανέργου και του ανθρώπου που πασχίζει για το μεροκάματο. Είναι ένα ερώτημα μείζονος σημασίας για την Ελλάδα που θέλουμε.
Στον κύριο Γεωργιάδη χρεώνεται η τόλμη, η παρρησία να υπερασπιστεί τις απόψεις του, την πολιτική της κυβέρνησης, να υπερασπιστεί με επιχειρήματα ακόμα και δύσκολες αποφάσεις. Ο στομφώδης λόγος του, φυσικά, δεν αντανακλά τα έργα του, διότι είχε πει στην έναρξη της θητείας του στο Υπουργείο Ανάπτυξης ότι «θα σπάσουμε αυγά για να πάει η Ελλάδα μπροστά». Όχι, αυγά δεν είδαμε να σπάνε, είδαμε τραγικές εικόνες ανασφάλιστων σκληρά εργαζομένων.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. καταβαραθρώθηκε στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας γατί επένδυσε συνειδητά στην πολιτική της έντασης της όξυνσης και του διαχωρισμού. Αυτή ήταν και η πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. συνολικά, τον Αλέξη Τσίπρα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που ο δεύτερος δεν επένδυσε στην ένταση. Κατήλθε με ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα στην κάλπη, το υποστήριξε και προσπαθεί να το εφαρμόσει, ο χρόνος, όμως, θα δείξει αν θα το πετύχει.
