Της Κυριακής Γκουργκούλη,
Διαβάζετε το όνομα Μέρλιν και στο μυαλό σας έρχονται εικόνες και μύθοι για Στρογγυλές Τράπεζες, για το Κάμελοτ, για ήρωες, για τον Αρθούρο. Ο μύθος, όμως, αυτός είναι ακόμη παλιότερος από τον Αρθούρο και αφηγείται την ιστορία του μάγου Μέρλιν, στον οποίο οι άνθρωποι της Μεγάλης Βρετανίας απέδιδαν την κατασκευή ενός από τα σημαντικότερα μνημεία της χώρας. Αλλά προτρέχουμε και καλό είναι ο μύθος να ξεκινήσει από την αρχή.
Η ιστορία μας αρχίζει στην Αγγλία, σε ένα βασίλειο που ακόμα δεν είχε πάρει το όνομα Κάμελοτ. Ο Αρθούρος τότε ούτε που είχε γεννηθεί και ο μάγος Μέρλιν ήταν ακόμα νεαρός. Τα χρόνια εκείνα την εξουσία είχε καταλάβει με τη βία ο Βόρτιγκεν, ο οποίος στέφθηκε μόνος του βασιλιάς, αφού πρώτα δηλητηρίασε τον προκάτοχό του. Δειλός, καθώς ήταν και γεμάτος φόβο για την οργή του λαού και των παιδιών του βασιλιά, ο Βόρτιγκεν κρύφτηκε στο κάστρο του στον βορρά.
Κρύφτηκε από τον κόσμο, αλλά δεν κατάφερε ποτέ να κρυφτεί από τις τύψεις του και το έγκλημά του τον ακολουθούσε παντού, ακόμη και στα όνειρά του. Έτσι, όταν μια μέρα ξύπνησε με τις παλάμες μουσκεμένες από την αγωνία και τη σκέψη του στον επικείμενο θάνατό του, τα συναισθήματά του ήταν τόσο δυνατά που έφτασαν στα οράματα ενός νεαρού μάγου, του Μέρλιν.
Ο Μέρλιν, πράγματι, είδε τον βασιλιά να τρέμει από φόβο και να στέλνει στρατιώτες στο σπίτι, όπου ζούσαν αυτός και η μητέρα του. Όταν, λοιπόν, οι στρατιώτες έφτασαν την επομένη, ο μικρός μάγος ήταν ήδη έτοιμος και τους περίμενε. Οι στρατιώτες τον μετέφεραν στο κάστρο του Βόρτιγκεν, όπου έγινε δεκτός με μεγάλες τιμές. Και αφού διασκέδασε τον λαό με τη μουσική του και τις ιστορίες του – γιατί βάρδος ήταν ο Μέρλιν, πάνω από όλα – ο Βόρτιγκεν τον κάλεσε μπροστά του και του ζήτησε να δει τον θάνατό του.
Ο Μέρλιν ξερόβηξε. Αυτό που θα έλεγε δε θα άρεσε στον βασιλιά:
«Είμαι υποχρεωμένος να σας πω την αλήθεια, βασιλιά μου, και να σας προειδοποιήσω πως αυτή τη στιγμή που μιλάμε τρέμει η γη στο δάσος από τον καλπασμό των εκατοντάδων αλόγων και τα βήματα των στρατιωτών που έρχονται προς τα εδώ με σκοπό να σας εξοντώσουν. Σε λίγες ώρες, ο Ορέλιος και ο Ούθερ, οι γιοι του προηγούμενου βασιλιά θα σας πάρουν τη ζωή και τον θρόνο σας. Εσείς, άρχοντά μου, θα πεθάνετε εκλιπαρώντας για λίγο αέρα».
Όταν άκουσε τα λόγια του Μέρλιν, ο Βόρτιγκεν εξαγριώθηκε τόσο που πετάχτηκε οργισμένος από τον θρόνο του και άρπαξε τον νεαρό από τον λαιμό. Ο Μέρλιν τότε έγινε καπνός στα χέρια του βασιλιά και εξαφανίστηκε. Δεν άργησε να έρθει το απόγευμα, και πριν δύσει καλά καλά ο ήλιος, ο στρατός του Ορέλιου και του Ούθερ είχε περικυκλώσει το παλάτι. Τα φλεγόμενα βέλη τους έβαψαν τον ουρανό κόκκινο και ο βασιλιάς πέθανε από ασφυξία, όπως ακριβώς είχε προβλέψει ο Μέρλιν.
Τον Βόρτιγκεν στη βασιλεία διαδέχτηκε ο Ορέλιος, ο οποίος έφερε ειρήνη στο βασίλειο. Όταν έμαθε για τις μαγικές και μαντικές ικανότητες του Μέρλιν τον κάλεσε κοντά του για να τον συμβουλεύει και να τον καθοδηγεί. Μία μέρα ο νέος βασιλιάς και ο Μέρλιν περπάτησαν στην πεδιάδα του Σαλίσμπερι. Ο Ορέλιος μίλησε για τις μάχες που είχαν διεξαχθεί εκεί και την επιθυμία του να εγείρει ένα μνημείο προς τιμή των πεσόντων. Καθώς τα έλεγε αυτά τα αυτιά του Μέρλιν βούιζαν. Ο μάγος σχεδόν έβλεπε τους πολεμιστές και άκουγε ξεκάθαρα τις πολεμικές τους ιαχές. Το έδαφος σείστηκε κάτω από τα πόδια του και κατάλαβε πως ο θρήνος που ένιωθε από τα βάθη της ψυχής του ερχόταν από την ίδια τη Μητέρα Γη. Ο τόπος ήταν ιερός και χρειαζόταν κάτι τεράστιο για να εξαγνιστεί.
Ο Μέρλιν συνειδητοποίησε πως μόνο ένα μνημείο υπήρχε τόσο κολοσσιαίο ώστε να είναι ικανό να θεραπεύσει την ματωμένη γη και αυτό ήταν το δαχτυλίδι των γιγάντων που βρισκόταν στο όρος Κίλαρους στην Ιρλανδία. Οι ογκόλιθοι που απάρτιζαν το δαχτυλίδι είχαν μεταφερθεί από τους γίγαντες πέρα από τη θάλασσα και τοποθετηθεί με τέτοιον τρόπο που να εκπέμπουν ενέργεια μαγική και ιαματική. Αυτούς τους ογκόλιθους ο Μέρλιν αποφάσισε να μεταφέρει και να ξαναστήσει στο Σαλίσμπερι.
Παρά τη δυσκολία του εγχειρήματος ο Ορέλιος συμφώνησε, και αφού συγκέντρωσε στρατό και στόλο έβαλε πλώρη προς την Ιρλανδία. Όταν έφτασαν στο όρος Κίλαρους και αντίκρυσαν το δαχτυλίδι των γιγάντων, οι στρατιώτες βουβάθηκαν, γεμάτοι δέος μπροστά στη μαγεία που εξέπεμπε το μνημείο. Γρήγορα ο Ορέλιος διέταξε να σκάψουν βαθιά χαντάκια στη βάση των ογκόλιθων. Αφού το έκαναν αυτό, οι στρατιώτες άρχισαν να σπρώχνουν τους ογκόλιθους για να τους ρίξουν στο έδαφος, αλλά μάταια. Στη συνέχεια, δοκίμασαν να τους δέσουν με σκοινιά και να τους τραβήξουν, μα κάθε προσπάθειά τους απεδείχθη άκαρπη.
Μόνο ο Μέρλιν ήταν εκείνος που τα κατάφερε. Ο μάγος τοποθέτησε έναν κρύσταλλο στο κέντρο του μνημείου και περίμενε να προβάλλει το φεγγάρι ρίχνοντας το φως του πάνω στις πέτρες. Μακριές σκιές απλώθηκαν τότε και ο Μέρλιν άρχισε να περπατά ανάμεσα τους πρώτα προς τα ανατολικά και μετά προς τα δυτικά. Ο ψίθυρός του έγινε κραυγή και μιλούσε τη γλώσσα των γιγάντων όταν τελικά, την αυγή, μίλησε σε κάθε ογκόλιθο με το όνομα του και τον διέταξε να σωριαστεί χάμω.
Ο Ορέλιος, εντυπωσιασμένος, ζήτησε να μεταφερθούν οι ογκόλιθοι στα πλοία, και επέστρεψαν σπίτι. Στην πεδιάδα του Σαλίσμπερι, οι ογκόλιθοι τοποθετήθηκαν και πάλι κυκλικά και ο Μέρλιν τραγούδησε πάλι ανάμεσα στις σκιές τους διατάζοντάς τους τελικά να υψωθούν. Με μιας τα ουρλιαχτά σταμάτησαν, το έδαφος έπαψε να σείεται. Η Μητέρα Γη είχε εξαγνιστεί.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Burleigh Muten( 2005), Ο Σοφός Παραμυθάς: Παραμύθια με θεούς και ήρωες από όλον τον κόσμο, Αθήνα: Εκδόσεις Πατάκη.
- Vortigern, Anglo-Saxon Portraits, bbc.co.uk, Διαθέσιμο εδώ
