Του Νικηφόρου Παγώνη,
Ο παραπάνω τίτλος, είναι μια εύλογη απορία όλων εμάς που παρακολουθούμε άναυδοι σχεδόν κάθε χρόνο (πλέον!) τα τεκταινόμενα με τις πυρκαγιές που μαστίζουν τη χώρα μας. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει σχεδόν «ρουτίνα» το να βλέπουμε στις ειδήσεις κάποιο μέρος της Ελλάδας να καίγεται από πυρκαγιά τους καλοκαιρινούς μήνες. Σε αυτό το σημείο, είναι αναγκαία μια χρήσιμη επισήμανση: εδώ δεν θα μιλήσουμε για κλιματική αλλαγή, για ανθρώπινο παράγοντα, για εσκεμμένη προσπάθεια ή για τυχαία γεγονότα, καθώς δεν είμαστε εμείς οι αρμόδιοι για μια τέτοια συζήτηση. Το μόνο για το οποίο μπορούμε να μιλήσουμε είναι το προσωπικό συναίσθημα, και πιο συγκεκριμένα, ο φόβος που μας κατακλύζει κάθε καλοκαίρι για όλα εκείνα τα μέρη με το πράσινο, για όλες εκείνες τις εκτάσεις και τα κτίρια που θαυμάζουμε στις διακοπές μας, ή και σε φωτογραφίες. Για όλα εκείνα τα μέρη που με τις πυρκαγιές που λαμβάνουν χώρα αναρωτιόμαστε «άραγε, θα βρίσκονται εκεί και του χρόνου»;
Η λίστα με τις πληγείσες περιοχές, δυστυχώς αυξάνεται ραγδαία, και ο φόβος των ανθρώπων γίνεται όλο και πιο έντονος. Μετά από την πρόσφατη πύρινη καταστροφή της Ρόδου, ανακαλούμε στις μνήμες μας την Πελοπόννησο, το Μάτι, την Εύβοια και άλλα πολλά μέρη με ανυπολόγιστες καταστροφές και θύματα που τραυματίστηκαν ή έχασαν τη ζωή τους. Το φαινόμενο της πυρκαγιάς δεν μπορεί και δεν πρέπει να λησμονείται. Μιλάμε για ανθρώπους που μάχονται με τις φλόγες, προσπαθούν να σώσουν τις ζωές τους, τις ζωές των οικείων, των συγγενών, των κατοικιδίων τους. Άνθρωποι που βλέπουν τον κόσμο τους να καταστρέφεται, άνθρωποι οι οποίοι χάνουν το «φως» τους ενδεχομένως και για πάντα. Όσοι κατάφεραν και καταφέρουν να επιβιώσουν από τη φωτιά, όσο το δυνατόν περισσότερο σώοι και αβλαβείς, βρίσκονται σε δεινή θέση. Επομένως, εκείνοι που μένουν, είδαν και βλέπουν την καταστροφή να τους πλησιάζει και να τους «παίρνει» μακριά όλα τους τα αγαθά, εκείνοι που χάνονται είναι η τραγικότερη απώλεια σε μια τέτοια καταστροφή. Τι συμβαίνει με εκείνους που δεν τους έχει βρει ακόμα το κακό;
Όσο αρνητικό κι αν ακούγεται, παρακολουθώντας σε τόσο μικρή χρονική διάρκεια και με τόσο μεγάλη συχνότητα ανθρώπους να χάνονται, να τραυματίζονται, περιουσίες να καταστρέφονται και «πράσινα» μέρη να χάνουν το οξυγόνο και τη ζωή τους, δεν είναι λογικό κάποιος να φοβάται για κάποιο μελλοντικό κακό σε εκείνον; Παρακολουθούμε φέτος μια Ρόδο να φλέγεται, έντρομους ανθρώπους να ζητούν βοήθεια και μια ολόκληρη χώρα να βρίσκεται σε αναταραχή. Εμείς που είμαστε «έξω από τον χορό» και βρισκόμαστε σε μια μεγάλη χιλιομετρική απόσταση τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε; Μπορούμε να βρούμε κάποιον τρόπο για να μην επηρεαστούμε τόσο έντονα από αυτά που ακούμε και βλέπουμε; Μπορούμε να αποφύγουμε τη σκέψη του ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί ότι δεν θα μας συμβεί κάτι παρόμοιο μελλοντικά;
Φυσικά και η βοήθεια δεν εμποδίζεται από τη χιλιομετρική απόσταση. Μπορούμε να συνεισφέρουμε με την εθελοντική μας προσφορά, μπορούμε να προσφέρουμε αγαθά, μπορούμε να στείλουμε κάποιο χρηματικό ποσό. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε εκείνους που πλήττονται αρκεί να χρησιμοποιήσουμε τα Μέσα σωστά, ώστε να μπορέσουμε να βρούμε τις ανάγκες που υπάρχουν και χρειάζεται να καλυφθούν. Όσον αφορά το αν μπορούμε να μείνουμε ανεπηρέαστοι, αυτό είναι κάτι που κάθε άνθρωπος το σκέφτεται με διαφορετικό τρόπο. Πάντως, είναι δύσκολο να μην επηρεαστεί, έστω και ελάχιστα, κάποιος άνθρωπος από μια τέτοια καταστροφή με τόσες πολλές συνέπειες. Τέλος, δεν μπορεί κανείς να μας εγγυηθεί ότι αυτό που συμβαίνει σε κάποιον άλλον δεν θα συμβεί σε εμάς. Δεν μπορούμε όμως να ζούμε με τον φόβο αυτόν, γιατί δεν μπορεί να μας βοηθήσει σε κάτι. Αντιθέτως, μπορούμε να λάβουμε κάποια προληπτικά μέτρα, όποια θεωρεί ο καθένας ότι χρειάζεται να λάβει.
Ολοκληρώνοντας, η φωτιά, όπως έχουμε δει στο παρελθόν και βλέπουμε και φέτος, έχει καταστροφικές συνέπειες. Δυστυχώς, βλέποντας τόσα μέρη να καταστρέφονται, φοβόμαστε για το ποιο θα είναι το επόμενο μέρος που μπορεί να έχει την ίδια κατάληξη. Είναι ένας φόβος που συνυπάρχει με τον φόβο του να μην συμβεί σε εμάς κάτι παρόμοιο στο μέλλον. Αυτές είναι σκέψεις που είναι εύλογο να γίνονται ορισμένες φορές, όμως δεν πρέπει να μας κατακλύζουν και να μας επηρεάζουν. Είναι προτιμότερο να δράσουμε και να βοηθήσουμε όπου χρειάζεται με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας μας. Είναι επίσης προτιμότερο να λάβουμε όποια μέτρα προφύλαξης μπορούμε, προκειμένου να είμαστε πιο ήσυχοι και να αισθανόμαστε πιο ασφαλείς και προστατευμένοι απέναντι σε ένα τέτοιο κακό. Όλα αυτά, με την ελπίδα και τη βαθιά επιθυμία οι καταστροφικές φωτιές να σταματήσουν εδώ, να μη θρηνήσουμε καμία ζωή, να μη χαθεί καμία επιπλέον περιουσία και τα πράσινα να παραμείνουν ζωντανά. Μακάρι να σταματήσουν εδώ όλα τα δεινά της φωτιάς, και οι άνθρωποι που έχουν πονέσει να μπορέσουν να ανακτήσουν τις δυνάμεις τους με τη βοήθεια, τόσο της πολιτείας, όσο και της κοινωνίας, και να μην βρεθούμε ποτέ ξανά αντιμέτωποι με κάποια τέτοια είδηση. Η σκέψη μας και η υποστήριξή μας πλέον, βρίσκεται σε εκείνους που μοχθούν, σε εκείνους που χρειάζονται βοήθεια και σε εκείνους που ακόμα ανακτούν τα «κομμάτια» τους.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Οι πιο καταστροφικές πυρκαγιές στην Ελλάδα (Storymap), ethnos.gr, διαθέσιμο εδώ
-
Κατηγορία: Πυρκαγιές στην Ελλάδα, el.wikipedia.org, διαθέσιμο εδώ
