Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η ανακοίνωση των ονομάτων των Γενικών και Ειδικών Γραμματέων της νέας Kυβέρνησης Μητσοτάκη περιλάμβανε κι ένα όνομα – έκπληξη, κατά τα δημοσιογραφικά κλισέ. Η πρώην Αναπληρώτρια Εκπρόσωπος Τύπου και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ζέφη Δημαδάμα, ανέλαβε τη θέση της Γενικής Γραμματέως Ισότητας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Και όχι, το γεγονός δεν συνιστά έκπληξη για όλους όσοι γνωρίζουν το ποιόν της πολιτικής συγκρότησης του συγκεκριμένου ατόμου, συνδυάζοντάς το με τον τρόπο που έχει επιλέξει να λειτουργεί ο σημερινός Πρωθυπουργός.
Η Δημαδάμα κατέχει επάξια μια εκ των κορυφαίων θέσεων στην ιεραρχία των «ταλιμπάν» της πολιτικής ορθότητας στη χώρα μας. Βρέθηκε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως ανακάλυψη του πρώην Προέδρου, του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος έχει «προικίσει» το Κίνημα –κι εν γένει τη δημόσια ζωή της Ελλάδος– με πλήθος παρόμοιων προβληματικών περιπτώσεων. Περιπτώσεων που ουδεμία σχέση είχαν κι έχουν με το ιδεολογικοπολιτικό “DNA” του ΠΑ.ΣΟ.Κ., το οποίο είναι πατριωτικό και δημοκρατικό.
Αντιθέτως, η πολιτική συγκρότηση της Δημαδάμα είναι ολοκληρωτική: Όπως και όλοι οι οπαδοί της πολιτικής ορθότητας, η Δημαδάμα αποστρέφεται και καταστρατηγεί βασικές αρχές της Δημοκρατίας στο όνομα της αποκατάστασης αδικιών, φανταστικών και πραγματικών. Πάσχει από εχθροπάθεια έναντι όσων θυμίζουν «παράδοση», την οποία ταυτίζει –όπως και οι σύντροφοί της– με την καταπίεση των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙ, των μεταναστών και όσων κοινωνικών ομάδων αποτελούν το νέο προλεταριάτο που η Αριστερά αναζητεί στη Δύση, μετά την αποτυχία της να ηγηθεί της εργατικής τάξης και να την οδηγήσει στην επανάσταση και την ανατροπή της Αστικής Δημοκρατίας. Κατά τα οργουελικά πρότυπα, βαφτίζει «αυτονόητο δικαίωμα» την κάθε ακραία, ανεδαφική, παράνομη, αντιεπιστημονική επιδίωξη, εφόσον προέρχεται από δυναμικές μειοψηφίες που λατρεύει. Βαφτίζει «αλληλεγγύη» και «υποστήριξη» την υιοθέτηση οποιασδήποτε καταγγελίας, χωρίς την προσκόμιση και εξέταση στοιχείων απόδειξης, εφόσον στρέφεται εναντίον ατόμου με χαρακτηριστικά που το καθιστούν εκ προοιμίου ένοχο: Άρρεν, ετεροφυλόφιλο, λευκό, χριστιανικής πίστεως. Καταπατά βάναυσα το τεκμήριο αθωότητας κατηγορουμένων σε υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης εις βάρος γυναικών.
Αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. λειτουργούσε όπως έπρεπε, η Δημαδάμα θα είχε διαγραφεί από τη στιγμή που δημοσιοποίησε το κατάπτυστο άρθρο της για την υπόθεση Μπίκα στη Θεσσαλονίκη, όταν –σαν δικαστής Ντρεντ– έκρινε, καταδίκασε κι εκτέλεσε ηθικά τους κατηγορουμένους για να αποδειχθεί, εν τέλει, στην ελληνική Δικαιοσύνη ότι το δήθεν θύμα ψευδόταν ασύστολα (φυσικά, το άρθρο εξαφανίστηκε από το σάιτ μετά από λίγο καιρό, γιατί καλοί οι ακτιβισμοί, αλλά δεν είναι ώρα τώρα να τρώμε μηνύσεις και αγωγές). Το ίδιο, φυσικά, έπραξε και σε πλείστες άλλες περιπτώσεις εντός του πλαισίου του λεγομένου «ελληνικού metoo», το οποίο εξέλαβε παρομοίου τύπου εντυπωσιοθηρικά και ανθρωποφαγικά χαρακτηριστικά με τα αντίστοιχα άλλων χωρών κι εξελίχθηκε σε όχημα ξεκαθαρίσματος λογαριασμών και χτισίματος καριέρων (βλ. Μπιμπίλα κ.ά.).
Χαρακτηριστικό όχι μόνο του φανατισμού, αλλά και της υποκρισίας της Δημαδάμα αποτελεί το γεγονός ότι για να προβληθεί, αποφάσισε να πει κι αυτή ότι πριν από 20 χρόνια, κάποιο στέλεχος της Κεντροαριστεράς την παρενόχλησε σεξουαλικά μέσα σ’ ένα ασανσέρ. Οποία ασέβεια προς τα θύματα βιασμού, χάριν της ατομικής προβολής, η οποία, δυστυχώς, είχε επιβραβευθεί από την αείμνηστη Φώφη Γεννηματά, που κάποιοι είχαν πείσει ότι, εφόσον είναι γυναίκα αρχηγός κόμματος, οφείλει να υιοθετεί την ορθοπολίτικη μπουρδολογία, η οποία ουδόλως της ταίριαζε. Ποιος, άραγε, ξεχνάει τις κατηγορίες για mansplaining που εξαπέλυσε η αείμνηστη Φώφη κατά του Μητσοτάκη στη Βουλή, με τη Δημαδάμα, με δασκαλίστικο ύφος, να ενημερώσει ημάς τους χαχόλους για το τι σημαίνει ένα ακόμα εφεύρημα της πολιτικοορθάκικης Νέας Ομιλίας. Διόλου τυχαίο βέβαια, το γεγονός ότι η Ζέφη σταδιοδρόμησε μέχρι προσφάτως στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, στο μεγαλύτερο πολιτικό ανέκδοτο της Γηραιάς Ηπείρου, καταλαμβάνοντας την επίζηλη θέση της Αντιπροέδρου των Γυναικών του…
Όλα αυτά ξεχάστηκαν μπροστά στην «αποστολή εθνικού χαρακτήρα» που της ανέθεσε ο Μητσοτάκης. Μπορεί να κατήγγειλε μέχρι προσφάτως το «δεξιό παρακράτος», αλλά τελικά, μέσα σε αυτό βρήκε μια όαση «ευρωπαϊκού συστήματος αξιών», το οποίο και θα υπηρετήσει από την έμμισθη θέση που της έδωσε η Δεξιά. Όταν καλούσε να ψηφίσουμε στις 26 «για το καλό της χώρας κι όχι για βολευτούμε σε κομματικές ή κυβερνητικές καρέκλες», ξέχασε να διευκρινίσει ότι δεν εννοούσε και τις θέσεις Γενικών Γραμματέων. Μπορεί να διακήρυσσε ότι «η παντοδυναμία ενός κόμματος δεν είναι ενδεδειγμένη λύση για τη Δημοκρατία», αλλά ξέχασε ν’ αναφέρει ότι υπάρχει μια εξαίρεση: Η επαγγελματική αποκατάσταση ευαίσθητων ακτιβιστών ως απόρροια αυτής της παντοδυναμίας…
Εν ολίγοις και για να σοβαρευτούμε: Η Δημαδάμα είδε ότι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν έχει πολιτικό μέλλον και «πούλησε» την κομματική της προέλευση και την εν γένει πολιτική της παρουσία στον Μητσοτάκη, με αντάλλαγμα θέση εξουσίας και χρήματα. Για το πώς λειτουργεί ο δεύτερος και για το τι άτομα μαζεύει στη Ν.Δ., ας προβληματιστούν οι Δεξιοί της ψηφοφόροι. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., πάντως, οφείλει να αναγνωρίσει ως θετική εξέλιξη το ότι ξεφορτώθηκε ένα άτομο «φασιστικών» αντιλήψεων από το στελεχιακό του δυναμικό. Οφείλει, όμως, και να προβληματιστεί για την ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα και το ποιόν ατόμων που βρέθηκαν σε θέσεις εξουσίας στο εσωτερικό του. Διότι πάρα πολλοί, τους οποίους η Δημαδάμα θα επιτιμούσε μέχρι πρόσφατα ως «ρατσιστές», «σεξιστές», «ομοφοβικούς» κ.ο.κ., παραμένουν σταθερά σε αυτό, άνευ θέσεων και οικονομικών ωφελημάτων. Ας μην τους σεβαστεί περισσότερο…
