Tου Άγγελου Μπαλαρά,
Αναμφίβολα η “grass-court season” αποτελεί ξεχωριστή περίοδο στο «τενιστικό» καλεντάρι. Η θερινή περίοδος διεξαγωγής, ο ξεχωριστός τύπος επιφάνειας, το πράσινο χρώμα των γηπέδων κα το λευκό dress code με τη πλούσια ιστορία των διοργανώσεων είναι στοιχεία που συντελούν σε αυτό. Αποκορύφωμα της περιόδου είναι το Wimbledon που διεξάγεται στις εγκαταστάσεις του “All England Lawn Tennis and Croquet Club” του νοτιοδυτικού Λονδίνου. Το τρίτο – χρονικά – Grand Slam της σεζόν (και παλαιότερο πρωτάθλημα αντισφαίρισης) μαγνητίζει τα βλέμματα και αποτελεί σημαντικό “check point” της πορείας των παικτών.
Τσιτσιπάς, Σάκκαρη: Στραβά είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;
Για τον Στέφανο Τσιτσιπά και τη Μαρία Σάκκαρη η σεζόν δεν εξελίσσεται ιδανικά. «Παικτικά» μιλώντας η φετινή τους πορεία αποτελεί πισωγύρισμα. O «Στεφ» δεν υπερασπίστηκε τους περσινούς του τίτλους (Monte Carlo και Mallorca), έφτασε στον τελικό σε Barcelona και Australian Open, αλλά είχε και πρόωρους αποκλεισμούς εσχάτως. Αποτέλεσμα είναι να έχει υποχωρήσει στο Νο.5 της κατάταξης. Στο φετινό Wimbledon αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες (ανέκαθεν δεν ήταν το «φόρτε» του το γρασίδι), για να φτάσει στα προημιτελικά, την καλύτερή του επίδοση στη διοργάνωση, όπου βέβαια αποκλείστηκε από την ευχάριστη έκπληξη του τουρνουά (Christopher Eubanks). Υπάρχουν αρκετά τουρνουά προς διεκδίκηση εν όψει, όμως – αγωνιστικά – αναζητείται η φόρμα και η προσήλωσή του.
Για τη Σάκκαρη τα πράγματα δείχνουν κάπως πιο ζόρικα. Παρότι καθιερωμένη στην κορυφαία 10άδα τη τελευταία τριετία, τώρα βρίσκεται στο Νο.9 παρουσιάζοντας πτωτικές τάσεις. Το κύριο πρόβλημα της Ελληνίδας πρωταθλήτριας είναι ψυχολογικό και σε καμία περίπτωση προσπάθειας. Ο κόσμος του επαγγελματικού τένις είναι σκληρός, με φρενήρεις ρυθμούς και τεράστια πίεση. Οι παίκτες, ανθρώπινα, πολλές φορές καταβάλλονται. Ενδεικτικά, η Μαρία αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο του Wimbledon, αν και προηγούταν με «κουλούρα» (6-0), επανεμφανίζοντας προβλήματα αυτοπεποίθησης και ψυχολογικής διαχείρισης. Είναι σαφής η ανάγκη της Σάκκαρη για αποφόρτιση, αλλά και για μια επιτυχία που θα της επαναφέρει την πίστη στις δυνατότητές της, οι οποίες την είχαν φέρει, ως το Νο.3 της κατάταξης. Μακάρι προσεχώς να το καταφέρει και να μπει στην 8άδα που οδηγεί στα “Finals” που αχνοφαίνονται.
Jabeur: Έμοιαζε αλλά δεν ήταν (ακόμα) η ώρα
Στο γυναικείο ταμπλό κυριάρχησε το απροσδόκητο στοιχείο και πολλά φαβορί δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες. Στον τελικό βρέθηκε η “unseeded” Marketa Vondrousova και η Ons Jabeur (Νο.6). Πολλοί θεώρησαν ότι έχοντας κάνει τρεις top-10 νίκες σε συνδυασμό με την εμπειρία του περσινού – χαμένου – τελικού η Jabeur είχε προβάδισμα τίτλου. Ωστόσο, το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό για την ίδια, με την Vondrousova να σημειώνει τη μεγαλύτερη νίκη της καριέρας της. Κάπως έτσι η Ons έφτασε τους τρεις χαμένους Major τελικούς…
Η Jabeur έχασε μια χρυσή ευκαιρία, με αποτέλεσμα κατά την απονομή να ξεσπά σε κλάματα, δυσκολευόμενη να διαχειριστεί αυτή την ήττα. Ομολογουμένως το συναίσθημα του να φτάνεις – επαναλαμβανόμενα κιόλας – στην πηγή και να μην πίνεις νερό είναι δύσκολο. Συν τοις άλλοις όντας η κορυφαία τενίστρια από την Αφρική και την Αραβία ουκ ολίγες φορές νιώθει ότι εκπροσωπεί έναν ολόκληρο λαό στις κορυφαίες τενιστικές «σκηνές» του κόσμου. Η μαχητικότητα και η προσωπικότητά της είναι αδιαμφισβήτητες, ξέχωρα από τις αθλητικές της ικανότητες. Αν υπάρχει «τενιστική δικαιοσύνη», τότε σύντομα θα της απονεμηθεί το Grand Slam που ονειρεύεται.
Alcaraz, Djokovic: Τι σου είναι αυτό το άθλημα καμιά φορά…
Στο αντρικό ταμπλό τα πράγματα ήταν πιο ξεκάθαρα. Ο τελικός έγινε ανάμεσα στον Carlos Alcaraz (No.1) και τον Novak Djokovic (No.2). Εξίσου αναμενόμενα ο αγώνας ήταν μια «πεντάσετη» τιτανομαχία, η οποία προσέφερε έντονες εναλλαγές συναισθημάτων. Μετά το πέρας σχεδόν πέντε ωρών, το παιδί θαύμα από την Ισπανία πανηγύρισε και το εξωπραγματικό σερί του “Nole” είχε σπάσει.
Συγκεκριμένα, ο «αγέραστος» Σέρβος (των 7 κατακτήσεων) αγνοούσε την ήττα στο κεντρικό court του Wimbledon για 10 χρόνια (τελευταία ήττα, από τον Andy Murray το 2013), ενώ παράλληλα ήταν αήττητος στη διοργάνωση από το 2017 (!!). Παρά τα συγκλονιστικά του επιτεύγματα, βούρκωσε – υπό το βλέμμα του γιού του – μετά τον χαμένο τελικό. Απεναντίας, για τον Alcaraz, αυτή η νίκη αποτελεί ορόσημο. Πιστοποιεί με τον πιο ηχηρό τρόπο πως, πλέον, φέρει το status: “the man to beat”. Στον τελικό θριάμβευσε, δείχνοντας εκείνος πιο άνετος από το «τέρας» πνευματικής σκληράδας που λέγεται Djokovic. Ελάχιστοι το έχουν καταφέρει αυτό και συνυπολογίζοντας και την άποψη του Djokovic ότι ο Alcaraz συνδυάζει στοιχεία όλων των “Big-3”, στα 20 του ο “Carlitos” φουλάρει προκειμένου να αφήσει εποχή. Είναι μόνο η αρχή για αυτό το παιδί!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Memorable moments of The Championships 2023, Wimbledon.com, διαθέσιμο εδώ
- ‘My most painful loss’: Tearful Jabeur vows to end Grand Slam misery, Manila Times, διαθέσιμο εδώ
- Analysis: Carlos Alcaraz’s Wimbledon title shows he is exactly who everyone thought he was, AP News, διαθέσιμο εδώ
