Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Λίγες ημέρες μετά τις Εκλογές της 25ης Ιουνίου, ο Ανδρέας Λοβέρδος επέλεξε να αποχωρήσει από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η ανακοίνωση του «διαζυγίου» έγινε από τον ίδιο, μέσω μιας λιτής ανάρτησης στο facebook. Για τους λόγους της απόφασής του, παρέπεμψε σε μια επιστολή που έστειλε στον Πρόεδρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., η οποία, όμως, είναι «άκρως εμπιστευτική». Αρνείται, επομένως, να λογοδοτήσει για την απόφασή του απέναντι στα μέλη του κόμματος και, κυρίως, σε όσους πολίτες τον στήριξαν στις τελευταίες εκλογές, αλλά και διαχρονικά. Κι αυτό αποτελεί, τουλάχιστον, ασέβεια…
Λίγες ημέρες αργότερα, ο Λοβέρδος τοποθετήθηκε εκ νέου δημοσίως για το ζήτημα, μέσω τηλεοπτικής του συνέντευξης. Πλην, όμως, φάνηκε ακόμα πιο ασεβής. Δήλωσε πως η αποχώρησή του από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αποτελεί «πράξη απελευθέρωσης», διότι, αν έμενε, θα αναγκαζόταν «να αντιδικεί με το κόμμα του». Αβίαστα προκύπτει το ερώτημα: Κατά τη διάρκεια των δύο εκλογικών αναμετρήσεων που προηγήθηκαν, συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. σαν «σκλάβος»; Ποιος τον υποχρέωνε να παραμένει σε ένα κόμμα, εφόσον οι διαφωνίες του με αυτό είναι τόσο έντονες; Διότι, προφανώς, δεν κατέστησαν ανυπέρβλητες τις τελευταίες λίγες ημέρες μετά τις Εκλογές. Και κάτι ακόμα: Δήλωσε ότι η απόφαση αποχώρησής του είχε ληφθεί εδώ και καιρό. Παρ’ όλα αυτά, διεκδίκησε την ψήφο των πολιτών του Βορείου Τομέα Αθηνών, ώστε να εκλεγεί Βουλευτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Δηλώνει, σήμερα, ότι αν τελικώς το κατόρθωνε, θα αποχωρούσε από την Κοινοβουλευτική του Ομάδα, προφανώς κρατώντας την έδρα που οι ψηφοφόροι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα του εμπιστεύονταν. Είναι αυτή έντιμη πολιτική στάση; «Ψηφίστε για να είμαι βουλευτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ.», μέχρι την Κυριακή των Εκλογών. «Xαίρετε» από Δευτέρα, χωρίς κάποια εξήγηση. Επισήμανε ότι με τον Ανδρουλάκη ήταν, όντως, «δύο ξένοι στο ίδιο κόμμα», όπως γράφτηκε κατά κόρον. Αν ο Λοβέρδος βίωνε έναν τέτοιο αποκλεισμό, γιατί δεν έθετε το ζήτημα στα όργανα; Γιατί δεν ενημέρωνε τις, σχεδόν, 70.000 μελών και φίλων του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που τον ψήφισαν για Πρόεδρο τον Δεκέμβριο του 2021 και τους οποίους, μάλιστα, προέτρεψε να ψηφίσουν Ανδρουλάκη στον δεύτερο γύρο;
Η αλήθεια είναι ότι ο Λοβέρδος συμπεριφέρθηκε άκρως υποτιμητικά στους πολίτες που τον στήριξαν σε όλη την πολιτική του διαδρομή. Στους πολίτες που τον εξέλεγαν, επί 23 συναπτά έτη, Βουλευτή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Στον κόσμο που τον ψήφισε για αρχηγό του ΠΑ.ΣΟ.Κ. το 2015 και το 2021, δίνοντάς του σε αμφότερες τις εσωκομματικές εκλογικές αναμετρήσεις ποσοστό άνω του 25%. Σε αυτούς που του συγχώρησαν το απονενοημένο διάβημα της δημιουργίας προσωπικού κομματιδίου το 2013 και τον ξαναδέχτηκαν στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. έναν χρόνο αργότερα. Στα μέλη και τους ψηφοφόρους του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που τον υπερασπίστηκαν δημοσίως –και με προσωπικό κόστος– στη σκευωρία Novartis. Σε όσους έσπευδαν να διαβεβαιώσουν ότι δεν τίθεται ζήτημα προσχώρησής του στη Ν.Δ., όπως διέδιδαν συνεχώς οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι και αναπαρήγαγαν προβοκατόρικα οι ΣΥΡΙΖΑίοι. Σε αυτούς που, ακόμα κι αν συμφωνούν μαζί του επί ορισμένων ζητημάτων, δεν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν το ΠΑ.ΣΟ.Κ., έστω κι αν ο ίδιος ενδεχομένως θεωρεί πως μπορεί να τους έχει μαζί του ανά πάσα στιγμή, όταν θα αποφασίσει το επόμενο πολιτικό του βήμα.
Το τι θα κάνει από εδώ και πέρα ο Λοβέρδος, λίγο ενδιαφέρει. Αυτό που «πέτυχε» με την ανωτέρω στάση του είναι να περιέλθει σε μια κατάσταση η οποία δεν του επιτρέπει να προκαλέσει «πολιτικούς σεισμούς». Αν προσχωρήσει στη Ν.Δ., δεν θα εκπλήξει κάποιον. Είτε μπει σ’ ένα μελλοντικό κυβερνητικό σχήμα υπό τον Μητσοτάκη είτε διοριστεί Ευρωβουλευτής της Ν.Δ., είτε αναλάβει κορυφαίο ρόλο με απόφαση της κυβερνητικής παράταξης στη διαδικασία της Συνταγματικής Αναθεώρησης. Αν δημιουργήσει εκ νέου δικό του κόμμα, μάλλον θα προκαλέσει θυμηδία. Όταν έχεις αποτύχει δύο φορές να εκλεγείς Πρόεδρος του κόμματός σου, όταν έχεις, ήδη, φτιάξει ένα προσωπικό σχήμα, με το οποίο δεν κατάφερες καν να κατέλθεις αυτόνομα στις εκλογές και το έκλεισες σε έναν χρόνο, οφείλεις να έχεις αναπτύξει την αυτογνωσία σου σε βαθμό που να αυτοπροστατεύεσαι από καινούρια, παρόμοια λάθη. Δυστυχώς, όμως, ο Λοβέρδος «πέτυχε», επίσης, να ακυρώσει, εν πολλοίς, στη συνείδηση του κόσμου του Κινήματος την προσφορά σε αυτό και στη χώρα. Άδικο πλην αναπόφευκτο, αυτό το τελευταίο.
Ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα των σύγχρονων πολιτικών είναι ότι αδυνατούν ή αρνούνται να λειτουργήσουν με γνώμονα την ιστορική παρακαταθήκη, που θα κληροδοτήσει ο πολιτικός τους βίος. Σήμερα, οι περισσότεροι δεν μπαίνουν στη λογική να σκεφτούν πώς θα τους γράψει η Ιστορία. Κι όσοι το κάνουν, χάνουν τελικά το νόημα της επιδίωξης ιστορικής αθανασίας, τυφλωμένοι από την αλαζονεία και τα συμπλέγματά τους. Αυτή η έλλειψη αίσθησης ιστορικότητας οδηγεί στην ασέβεια έναντι των πολιτών…
