Της Άννας-Νικολέτας Γρίβα,
Κάθε χρόνο, όπως και φέτος, κατά τη διάρκεια του καύσωνα, ανοίγοντας κανείς τις ειδήσεις, έρχεται αντιμέτωπος με χιλιάδες άρθρα που αφορούν τα έκτακτα μέτρα που λαμβάνει η πολιτεία για τον καύσωνα. Τα μέτρα αυτά αφορούν την προστασία, τόσο των δασών και των πάρκων από τις πυρκαγιές, με πρόσφατα άρθρα να ανακοινώνουν και φέτος το προσωρινό κλείσιμο των πάρκων της Αττικής, όσο και της ζωής των αδέσποτων ζώων, με τις φιλοζωικές οργανώσεις να φροντίζουν τα αδέσποτα να έχουν πρόσβαση σε τροφή και καθαρό νερό. Φυσικά όμως, πάνω απ’ όλα, τα μέτρα έχουν στόχο την προστασία της ανθρώπινης ζωής.
Δυστυχώς, όμως, διαβάζοντας κανείς μερικά από τα προαναφερθέντα άρθρα, εύκολα συνειδητοποιεί πως η ανθρώπινη ζωή δεν απειλείται «ισότιμα». Κάποιες ζωές απειλούνται περισσότερο από άλλες. Και θα πει κανείς, αυτό είναι θέμα βιολογίας. Και πράγματι, οι ηλικιωμένοι, παραδείγματος χάριν, αποτελούν μια εξαιρετικά ευπαθή ομάδα όσον αφορά τον καύσωνα, αφού η ικανότητα του οργανισμού τους για θερμορύθμιση είναι σημαντικά μειωμένη σε σχέση με αυτή ενός νέου ατόμου, ενώ τα υποκείμενα νοσήματα από τα οποία συχνά πάσχουν και τα φάρμακα που λαμβάνουν για την αντιμετώπιση αυτών είναι πιθανό να αυξάνουν τη δυσανεξία στη ζέστη. Παρ’ όλα αυτά, το πρόβλημα εκτείνεται πέρα από τα όρια της βιολογίας.
Η ανισότητα έχει και βαθιά κοινωνικό χαρακτήρα. Οι ηλικιωμένοι, στους οποίους προαναφέρθηκα, ζουν συχνά μόνοι, σε διαμερίσματα μικρά, χωρίς τη βοήθεια συγγενικών προσώπων, στηριζόμενοι μονάχα σε μια σύνταξη μετά βίας αρκετή για την επιβίωσή τους. Ο κλιματισμός σε τέτοιου είδους καταστάσεις είναι, δυστυχώς, μια πολυτέλεια την οποία στερούνται. Οι ηλικιωμένοι, όμως, δεν αποτελούν τη μοναδική ομάδα που υποφέρει. Στα «θύματα» του καύσωνα συγκαταλέγονται και οι εργαζόμενοι σε εργοστάσια και εργοτάξια, όπου οι συνθήκες εργασίας παραβαίνουν κάθε νόμο, οι διανομείς που αναγκάζονται τις μεσημεριανές ώρες να οργώνουν τους δρόμους πάνω στις μηχανές, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, οι ασθενείς σε κρατικά νοσοκομεία, σε ράντζα στους διαδρόμους και σε δωμάτια νοσηλείας όπου η ζέστη απειλεί την ανθρώπινη ζωή…
Είναι, λοιπόν, εμφανώς απαραίτητο, η πολιτεία να συνεχίσει να εφαρμόζει τα ήδη προβλεπόμενα μέτρα για τον καύσωνα, αλλά και να θεσπίσει νέα για την άμβλυνση των ανισοτήτων. Επιπλέον, είναι σημαντικό να βοηθήσει ο καθένας όπως μπορεί, μέσω του εθελοντισμού, μέσω της φιλοξενίας κάποιου μέλους της οικογένειας που ζει σε ακατάλληλες για διαβίωση εν καιρώ καύσωνα συνθήκες ή κάποιου ηλικιωμένου γείτονα, μέσω της αλληλεγγύης οποιασδήποτε μορφής…
