Της Γεωργίας Διπλού,
Hopeless romantic… Ένα θέμα το οποίο μπορεί να φαντάζει αρκετά πεζό σε σύγκριση με όσα συμβαίνουν στην κοινωνία –και με όσα έχω αναφέρει σε προηγούμενα κείμενα–. Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω! Πέρα από το γεγονός ότι στην απλότητα έγκειται η πραγματική δυσκολία, θέλω να εξάρω τη σημασία του ζητήματος αυτού και να το προσεγγίσω από μια πιο συναισθηματική –ίσως– ματιά. Ζούμε στην εποχή που η ουσιαστική και βαθιά έλξη έχει καλώς ή κακώς χαθεί. Πιο συγκεκριμένα, κυριαρχεί η άποψη «αν δεν κάτσει αυτό… πάμε στο επόμενο». Δε λέω… Αν κάτι δεν πάει καλά είναι απαραίτητο να προχωράμε παρακάτω, ειδικά σε αυτόν τον τομέα. Το πρόβλημα είναι πως στην εποχή μας δε συμβαίνει ούτε καν η υποτυπώδης προσπάθεια. Έχουμε χωρίσει τον έρωτα σε φατρίες. Ώρες, ώρες νιώθω σαν να είμαι η Τρις από το “Divergent” και να πρέπει να ρίξω λίγο αίμα στη περίπτωση που με αντιπροσωπεύει απόλυτα. Guess what!… Δεν μπορώ!
Έχουν διαμορφωθεί πολλές και διαφορετικές περιπτώσεις τύπων στο θέμα των σχέσεων. Μικρές και διαφορετικές μεταξύ τους υποκατηγορίες και περιπτώσεις:
Αρχικά, θα αναλύσουμε τη μάστιγα αυτή των “situationships”. Μιλάς με έναν άνθρωπο όλη μέρα. Ανταλλάσσετε απόψεις και γνώμες. Βγαίνετε βόλτες, δένεστε αλλά στο τέλος της ημέρας δεν έχεις το δικαίωμα να λες πως είσαι με αυτόν τον άνθρωπο. Μάντεψε γιατί; Όλα αυτά πιθανότατα δεν τα κάνει μόνο μαζί σου, αλλά και με ένα σωρό άλλα άτομα που έχουν τις ίδιες σκέψεις και ανησυχίες με εσένα. Οφείλω να ομολογήσω, ότι τα επίπεδα του ρομαντισμού είναι συγκινητικά(!). Οπότε καλό είναι να ξεκαθαρίζονται από την αρχή αυτές τις καταστάσεις, γιατί, ενώ οι καρδιές είναι δύο, η μία πάντα θα πληγώνεται.
Το επόμενο, τολμώ να πω ότι δε γνώριζα πως διαθέτει δικό του όρο. Ο λόγος για το “textationship”. Αποτελεί τη τέλεια παγίδα για άτομα με… πολλή φαντασία και μεγάλες προσδοκίες. Αποτελεί τη νέα μόδα, κατά την οποία μιλάς με κάποιον ώρες ατελείωτες, μέρα και νύχτα, χωρίς να είναι απαραίτητο να έχετε βρεθεί από κοντά. Μοναχική ψυχή 1 προς Μοναχική ψυχή 2. Πώς γίνεται να έχω αισθήματα με κάποιον, επειδή απλά μιλάω μαζί του; Και με αγνώστους στο λεωφορείο πιάνω κουβέντα, δε σημαίνει ότι τους ερωτεύομαι κιόλας.
Κι, όμως, σε αυτή τη διαδικασία το μυαλό προσανατολίζεται μόνο στο συναισθηματικό του πράγματος. Το να αποκτήσεις αισθήματα είναι εύκολο, το δύσκολο είναι να τα κρατήσεις. Όλοι θέλουμε να αγαπηθούμε αληθινά και με άνευ όρων προϋποθέσεις, φοβόμαστε, όμως, να δεθούμε και να κάνουμε το πρώτο βήμα. Όλοι έχουμε πληγωθεί στο παρελθόν και φοβόμαστε να ξανανιώσουμε έτσι. Αυτές, όμως, οι απογοητεύσεις καλλιεργούν το κριτικό μας αισθητήριο. Μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε τα σημάδια από τις πρώτες επαφές και είτε λέμε προχωράμε και ό,τι γίνει, είτε υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια. «Η σπηλιά που φοβάσαι να μπεις, κρύβει τον θησαυρό που ψάχνεις», Joseph Campbell. Στον δρόμο προς την ευτυχία θα έρθουν και απογοητεύσεις. Αυτές μας κάνουν δυνατούς και συνειδητοποιημένους για το τι θέλουμε να έχουμε στη ζωή μας.
Όπως όλα τα χαρακτηριστικά και οι καταστάσεις έχουν τα θετικά τους και τα αρνητικά τους, το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωσή μας. Στον κόσμο ενός ρομαντικού ατόμου δεν είναι όλα ειδυλλιακά. Κυριαρχεί, δυστυχώς, η δυσπιστία. Νομίζω, πως το χειρότερο είναι οι μονόπλευρες σχέσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν αυτοί οι άνθρωποι. Θεωρείται, ότι όλοι αγαπούν με τον τρόπο που αγαπάνε οι ίδιοι. Μεγάλο ψέμα. Καλό θα ήταν κάτι τέτοιο να μη συμβαίνει, αλλά σε έναν υποθετικό ζυγό, το βάρος πέφτει σχεδόν πάντα σε αυτά τα άτομα, γεγονός το οποίο προκαλεί έντονη συναισθηματική εξασθένιση με το πέρας ενός συγκεκριμένου χρονικού περιθωρίου. Κάτι το οποίο συμβαίνει συχνά είναι να χάνεται σε απόλυτο βαθμό το μέτρο. Εξαιτίας μιας σχέσης μπορεί να χαθούν ολόκληρες παρέες. Καταναλώνεται τόσος χρόνος στο να βρεθεί ο «ονειρεμένος» έρωτας που χάνεται βαθμιαία ένα κομμάτι του ίδιου τους εαυτού.
Παρόλα αυτά, είναι υπέροχο να είσαι ρομαντικός και ακόμα πιο ωραίο είναι να είσαι ερωτευμένος σε μια πόλη με πλακόστρωτους δρόμους και ανθισμένα γιασεμιά και βουκαμβίλιες. Να κάθεσαι στο πεζούλι, να κοιτάς τον άλλο στα μάτια και να λες «Είμαι εδώ που έπρεπε να είμαι!»
Εν κατακλείδι, ως άνθρωπος που δηλώνεται ξεκάθαρα σαν hopeless romantic, έχω να πω ένα πράγμα: Οι ρομαντικές ψυχές είναι ευαίσθητες και οι ευαίσθητες ψυχές είναι αληθινές. Είναι υπέροχο να είσαι σίγουρος, ότι θες να ζήσεις κάτι δυνατό με κάποιον/α και όχι να «παίξεις» με τα συναισθήματά του. Η ζωή μάς ανοίγεται και είναι στο χέρι μας, αν θα την πιάσουμε ή αν θα την αφήσουμε να φύγει!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Έρωτας στα χρόνια του Instagram και του Tik Tok. neolaia.gr. Διαθέσιμο εδώ
