Του Βασίλη Ανέστη,
Ομολογώ πως οι Eκλογές 25 Ιουνίου ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες και αμφιλεγόμενες. Τα κόμματα συνεχίζουν να δίνουν ρεσιτάλ και να λογομαχούν με το «καλημέρα» στο άνοιγμα της ανανεωμένης Βουλής. Στο στόχαστρο πολλών βρίσκεται η (άκρο)δεξιά, η οποία δέχεται ανεξέλεγκτο «πόλεμο» από τα Μ.Μ.Ε. Από την άλλη, η είδηση που παίζει αδιαλείπτως, εκ των αριστερών, είναι ο κατακρεουργημένος ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Θα ήθελα πολύ να μιλήσω, εκτενώς, για αυτά τα δύο ζητήματα. Υπάρχουν αρκετές εξηγήσεις, γιατί τα δύο αυτά θέματα διχάζουν, αλλά εδώ και καιρό, αυτό που μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον είναι η επιστροφή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και όχι μόνο…
Η πτώση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. συνάμα μεταφράζεται ως άνοδος για το ΠΑ.ΣΟ.Κ., το οποίο δείχνει σημάδια ανάκαμψης. Η εδραίωσή του είναι εμφανέστατη στον κόσμο. Ειδικότερα τώρα, που πλησιάζουν οι Αυτοδιοικητικές Εκλογές, τα ποσοστά του αναμένονται να ανέβουν. Η απήχησή του στην επαρχία θεωρείται δεδομένη. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, θα είναι η ανάδειξη του κεντροαριστερού συνασπισμού ως δεύτερη δύναμη, μετά από μια χαμένη δεκαετία.
Εδώ, όμως, είναι που μου προκαλείται ένα άγουρο συναίσθημα. Η επιστροφή στο παρελθόν, στον παλαιό και «ένδοξο» δικομματισμό. Σε λίγα χρόνια, οι μεγάλες δυνάμεις θα είναι, πάλι, η Ν.Δ. & το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αυτά τα δύο κόμματα που χειραγώγησαν, εκμεταλλεύτηκαν και στο τέλος, χρεοκόπησαν τον λαό. Οι πολιτικές τους ήταν αυτές που καθόρισαν το μέλλον της χώρας, δηλαδή, να είναι έρμαιο ξένων δυνάμεων, μικραίνοντας την ισχύ της.
Οι παλαιότερες γενιές έζησαν στο πετσί τους τη μεγάλη κόντρα των δύο. Βέβαια, με τις καταστροφικές συνέπειες, μέσα από τον «πόλεμό» τους να μην εξανεμίζονται. Από ό,τι φαίνεται, απλώς, ξεχάστηκαν. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., κατ’ εμέ, φέρει τη μερίδα του λέοντος ως προς το ζήτημα της ευθύνης. Τα πρώην στελέχη του, όμως, δεν έπαψαν να βρίσκονται στο προσκήνιο. Βρήκαν «σωσίβιες λέμβους» στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., τότε, στο τρομερό 2012. Τώρα, τίθεται το ζήτημα με όλους αυτούς, για το εάν θα επιδιώξουν ξανά να γυρίσουν πίσω, στη Χαριλάου Τρικούπη.
Χωρίς να θέλω να αφήσω απ’ έξω τη Ν.Δ., είναι, σαφώς, υπεύθυνη για πολλές αρνητικές πτυχές της πολιτικής διακυβέρνησης της Ελλάδας. Η ειδοποιός διαφορά, που την κατατάσσει ως αναγκαίο κακό και ως μοναδική «σοβαρή» λύση, είναι η ανάγνωση των κακώς κειμένων και η γρήγορη αντιμετώπισή τους με βάση τις τρέχουσες συνθήκες. Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που βγήκε μερικώς «αλώβητη» από την οικονομική κρίση και συνεχίζει να «προελαύνει».
Επειδή, όμως, έχουμε δημοκρατία, γνωρίζουμε πολύ καλά ποιοι αποτελούν πρωτεργάτες αυτής της μετεξέλιξης που βιώνουμε. Δυστυχώς, είναι έτσι διαμορφωμένη η πολιτική κουλτούρα και συμπεριφορά μας, που εμείς ψηφίσαμε και συνεχίζουμε να δίνουμε το ελεύθερο σε άτομα αμφιβόλου αξιοπιστίας. Σαν να κουνάμε «λευκό μαντήλι» και να φωνάζουμε «εδώ είμαστε, φάτε μας». Αντ΄ αυτού οφείλουμε να είμαστε αμερόληπτοι και πλήρως ενημερωμένοι. Με την ενεργό πολιτική συμμετοχή, κυρίως και νεοφερμένων πολιτικών προσώπων, είναι ένας τρόπος να συμβάλουμε σε ριζικές αλλαγές. Η πρακτική της αντισυστημικής ψήφου δεν ενδέχεται να είναι για πάντα η πιο σώφρων επιλογή. Απλώς και μόνο η «διαγραφή» πολιτικών στελεχών, από τη συνείδησή μας, εξαιτίας πεπραγμένων σκανδαλώδους φύσεως, παρουσιάζεται ως μια έξτρα εξαίσια λύση.
Το πρόβλημα δεν βρίσκεται, απλώς, στην απουσία αρεστών κομμάτων, προκειμένου να πάρουν την ψήφο μας, αλλά στον ίδιο τον πυρήνα της κοινωνίας. Το προσκήνιο της πολιτικής είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας. Οι όποιες παθογένειες και τριβές «πλαισιώνουν» την καθημερινότητά μας, καθορίζουν και τον χαρακτήρα αυτών που θα μας αντιπροσωπεύσουν. Στο τέλος, ο κύριος υπαίτιος είμαστε εμείς. Το “back to the future” σύντομα θα αποκτήσει νέο σενάριο και μάλιστα “a la grec”.
