Του Γιώργου Σαλπιγγίδη,
Γυναίκα, μητέρα, σύζυγος, αδελφή, κόρη, φίλη, όποια ιδιότητα κι αν έχουν είναι πάντα εκεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Άλλοτε είναι δυναμικές, επικρατώντας στον χώρο που βρίσκονται, άλλοτε πάλι πιο διακριτικές παρουσίες, πάντα, όμως, στο πλευρό μας.
Τέτοιες καταστάσεις παρουσιάζει η Αλεξάνδρα Κ* μέσα από τις σελίδες της καινούριας συλλογής διηγημάτων Πράγματα που σκέφτεται η Παρθένος Μαρία καπνίζοντας κρυφά στο μπάνιο, που κυκλοφόρησε φέτος τον Μάιο από τις Εκδόσεις Πατάκη. Η γεννημένη στην Κέρκυρα συγγραφέας δραστηριοποιείται στον χώρο της γραφής και της λογοτεχνίας, έχοντας δημιουργήσει θεατρικά έργα, σενάρια, πεζά κείμενα, ενώ έχει και μακρά εμπειρία στην αρθρογραφία μέσα από εφημερίδες και περιοδικά. Συστήθηκε στους μυθιστορηματικούς κύκλος το 2017, με το πρώτο της έργο να είναι το Πώς φιλιούνται οι αχινοί. Έχει αποσπάσει το βραβείο EURODRAM και έχει συνεργαστεί με την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά και με το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου. Τέλος, υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως τα είκοσι διηγήματα που συγκεντρώνονται στο εν λόγω βιβλίο αποτελούν μια εξύμνηση του γυναικείου φύλου, θέτοντας παράλληλα στο επίκεντρο ζητήματα ταμπού, όπως ο έρωτας, αλλά και δύσκολες καταστάσεις ζωής. Ωστόσο, δεν λείπουν και οι χιουμοριστικές καταστάσεις, προσφέροντας μια εύθυμη νότα. Αρκετές από τις ιστορίες αυτές έχουν και μια προσωπική χροιά, όπως έχει δηλώσει η ίδια, δίνοντάς της την πρώτη ύλη για να δημιουργήσει.
Σε ένα από αυτά παρουσιάζεται το θέμα της μητρότητας, με «συμβουλές» για «μια ομαλή εγκυμοσύνη, που καλό είναι η παρθένος Μαρία να έχει προετοιμάσει από νωρίς, στην αρχή της κύησης, μια παρουσίαση PowerPoint που να αιτιολογεί την απόφασή της να τεκνοποιήσει τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο». Ο θηλασμός, ο τρόπος γέννησης, η ερωτική ζωή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και άλλα παρόμοια ζητήματα βρίσκουν αρμονικά τη θέση τους, φανερώνοντας, έτσι, και τις αντιλήψεις και προκαταλήψεις που επικρατούν στην κοινωνία μας σήμερα.
Σε άλλο σημείο πάλι διαβάζουμε για τη βία που δέχονται ορισμένες γυναίκες, όχι, όμως, το προφανές που μπορεί να έχει μια σωματική κακοποίηση, αλλά μέσα από χαρακτηριστικά της έμφυλης βίας. Η σεξουαλική παρενόχληση που δέχεται μια από τις πρωταγωνίστριες φανερώνει κατά κάποιον τρόπο τι σκέφτονται ορισμένοι γύρω από το κομμάτι της ομορφιάς, αφού εάν δεν είσαι αποδέκτης/τρία παρόμοιων συμπεριφορών, δεν αποτελείς σημείο ερωτικού ενδιαφέροντος.
Έπειτα, συναντάμε τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα σε μια μητέρα με την κόρη της, η οποία διαγράφεται από την επικοινωνία τους μέσα από ένα τηλεφώνημα. Ο διάλογος που έχουν διαδέχεται διάφορες φάσεις, από στιγμές έντασης και διαφωνίας έως τη στοργή και την τρυφερότητα. Έτσι, δημιουργούνται στον αναγνώστη διάφορα συναισθήματα, με την ανακούφιση να επικρατεί στο τέλος.
Από την άλλη, τα στοιχεία της καθημερινότητας που ενυπάρχουν μας προσγειώνουν στην πραγματικότητα με τον πιο άμεσο τρόπο. Γυναίκες που προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζην, που εγκατέλειψαν τη χώρα τους για μια καλύτερη ζωή, που προσπαθούν να χτίσουν ωραίες εμπειρίες για τα παιδιά τους συνθέτουν το σκηνικό των ιστοριών.
Κλείνοντας, αξίζει να αναφέρουμε και για την πένα της Αλεξάνδρας Κ* που αφήνει πίσω τους αυστηρούς λογοτεχνικούς κανόνες, προσδίδοντας μια αισθητή προσωπική πινελιά στο όλο έργο, ενώ η ρέουσα γραφή κάνει τις σελίδες να αλλάζουν η μια μετά την άλλη.
