Της Λυδίας Τσώνη,
Καλοκαίρι… περίοδος ανάπαυσης, ραστώνης, ξεκούρασης του σώματος και του πνεύματος. Η περίοδος που η ψυχή μας «ανοίγεται» σε νέες εμπειρίες, νέες ευκαιρίες, νέες πτυχές του εαυτού μας. Από τις μικρότερες έως τις μεγαλύτερες ηλικίες, αποτελεί για όλους την πιο αγαπημένη περίοδο του έτους.
Φυσικά, η ξεκούραση και η ηρεμία για τον καθένα σημαίνει κάτι διαφορετικό. Για κάποιους, είναι η γαλήνη που προσφέρει ένα εξοχικό σπίτι, για άλλους, η ευκαιρία να ταξιδέψουν και να γνωρίσουν νέους προορισμούς, για άλλους η μοναδική δυνατότητα –ίσως και αναγκαιότητα– να μην κάνουν τίποτα απολύτως. Ο πιο γνωστός, όμως, τρόπος, που επιβάλλεται, άλλωστε, από την υψηλή θερμοκρασία και την αποπνικτική καμιά φορά ατμόσφαιρα, είναι η διασκέδαση στην θάλασσα. Ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις, η διαμονή κατά τους καλοκαιρινούς μήνες φαντάζει πολλές φορές αδύνατη. Έτσι, νέοι, οικογένειες, συνταξιούχοι, ηλικιωμένοι, τρέχουν να δραπετεύσουν στην ηρεμία της πλησιέστερης παραλίας.
Με τον ήχο του κύματος να σκάει στην ακτή και το αντηλιακό να αποτελεί την μοναδική έγνοια, το τοπίο φαντάζει ειδυλλιακό. Γιατί, λοιπόν, υπάρχουν τόσα παράπονα; Η απάντηση εδράζεται ακριβώς στο γεγονός ότι, όπως προαναφέρθηκε, κάθε άτομο επιλέγει να διασκεδάσει με διαφορετικό τρόπο. Τι συμβαίνει, όμως, όταν όλοι αυτοί πρέπει να συνυπάρξουν σε μια κοινή παραλία; Είναι δυνατόν να υπάρξουν κανόνες σε μια ζώνη απόλυτα αποστασιοποιημένη από την επίπονη καθημερινότητα;
Όπως είναι εμφανές, «κανόνες» με τη δεσμευτική τους έννοια δεν δύνανται να υπάρξουν, πέρα από αυτούς που καθιερώνονται από την πολιτεία με στόχο κυρίως την προστασία του περιβάλλοντος. Υπάρχουν όμως άλλου είδους «κανόνες», αυτοί της ανθρώπινης συμπεριφοράς, οι οποίοι δεν θα έπρεπε να μας επιβάλλονται έξωθεν, αλλά από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτό, σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται την υπερβολική ανησυχία, σε βαθμό που να μην μπορούμε και εμείς οι ίδιοι να απολαύσουμε τις διακοπές, το μπάνιο, ή απλώς την βόλτα μας στην παραλία. Είναι απαραίτητο εξάλλου για τον ανθρώπινο οργανισμό να ξεκουράζεται.
Παρ’ όλα αυτά, οφείλουμε οι ίδιοι να φροντίζουμε να μην αφαιρούμε αυτό το δικαίωμα από τους άλλους. Είτε μεμονωμένα, είτε ως οικογένεια ή παρέα, είναι σημαντικό να μην γινόμαστε αγενείς, να σεβόμαστε τους διπλανούς μας, και ιδιαίτερα το φυσικό περιβάλλον. Για παράδειγμα, οι οικογένειες οφείλουν –σε λογικά πάντα πλαίσια– να προσέχουν τα παιδιά μικρής ηλικίας, οι ιδιοκτήτες ζώων να τους παρέχουν όσα είναι αναγκαία και να μην εκθέτουν σε κίνδυνο τρίτους, οι νέοι να τοποθετούν τα σκουπίδια τους στους κάδους και όχι την θάλασσα ή την άμμο.
Ακόμη και το κομμάτι της «διασκέδασης» οφείλει να έχει όρια, ώστε να μην ενοχλεί κάποιον τρίτο σε ακραίο βαθμό. Δεν αναφέρομαι βεβαίως στην πρόκληση φασαρίας ή την απλή εκδήλωση συναισθημάτων χαράς, που προφανώς είναι φυσικό να υπάρχουν, αλλά σε ακραίες περιπτώσεις που οδηγούν στον τραυματισμό τρίτων, τη φθορά ή καταστροφή αντικειμένων. Οφείλουμε να θυμόμαστε ότι βρισκόμαστε ακόμα στα πλαίσια μιας οργανωμένης κοινωνίας και δεν είναι δυνατό να προσβάλλουμε τους άλλους. Για αυτό, μάλιστα, θα ήταν χρήσιμο να μην προξενούμε με λεκτικά σχόλια, τσακωμούς, ή και αμηχανία τους γύρω μας, ειδικά όταν τα σχόλια αυτά ξεπερνούν τα όρια της πλάκας και καταλήγουν στην έκφραση προσβλητικών ή σεξιστικών απόψεων.
Τέλος, απαραίτητη είναι και η κατανόηση, ιδιαίτερα από τις μεγαλύτερες ηλικίες. Όπως είναι λογικό, οι νέοι έχουν μεγαλύτερη ενέργεια, την οποία θέλουν να εξωτερικεύσουν, και το καλοκαίρι αποτελεί την καλύτερη περίοδο. Είναι, άλλωστε, μια περίοδος από την οποία οι μεγαλύτεροι έχουν περάσει και γι’ αυτό μπορούν σίγουρα να κατανοήσουν τους νέους. Μόνο με αυτόν τον τρόπο το τοπίο θα συνεχίσει να φαντάζει ειδυλλιακό, οι διακοπές γαλήνιες και η διασκέδαση αυθεντική!
