Της Άννας-Νικολέτας Γρίβα,
Τελευταία μέρα του Μήνα Υπερηφάνειας σήμερα, γνωστού και ως Pride Month, που είναι αφιερωμένος στον εορτασμό της υπερηφάνειας των ατόμων που ανήκουν στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, καθώς και στην διεκδίκηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την κοινότητα αυτή, που σε πολλές χώρες, ακόμη και σήμερα στερείται.
Και ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο, το κλίμα, ιδίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν αρκετά θετικό, με τα ομοφοβικά και μισαλλόδοξα σχόλια να υπάρχουν βεβαίως όπως πάντα, στην Ελλάδα, ο μήνας αυτός, δεν κλείνει τόσο θετικά. Ο αυξημένος, σε σχέση με χώρες του εξωτερικού, συντηρητισμός που διέπει τη χώρα μας, εντάθηκε στο τελευταίο μισό του Ιουνίου από την προεκλογική εκστρατεία ακροδεξιών κομμάτων, και κορυφώθηκε με την είσοδο τριών από αυτών στη Βουλή.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα έκφρασης μίσους είναι μία αφίσα αγνώστου δημιουργού που έχει κάνει τις τελευταίες μέρες τον κύκλο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, η οποία φτιάχτηκε ως απάντηση στην πορεία ορατότητας της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας των Χανιών, και αποτέλεσε σε μεγάλο βαθμό την «έμπνευση» για το παρόν άρθρο. Η αφίσα απεικονίζει ένα ετεροφυλόφιλο ζευγάρι με το παιδί τους, και φέρει με κεφαλαία γράμματα τον τίτλο «Αυτό είναι το φυσιολογικό και μόνο έτσι βοηθάς και σώζεις την φυλή σου και την πατρίδα σου». Και σαν να μην ήταν αυτό αρκετό, συνεχίζει με την –απάνθρωπη θα τη χαρακτήριζα εγώ– φράση «Θα είμαστε εκεί να στηρίξουμε το φυσιολογικό, όχι το άρρωστο και το ανώμαλο, μακριά από τα παιδιά μας».
Αν και δεν είναι φυσικά όλα αρνητικά στην Ελλάδα –άλλωστε εντός του Ιουνίου, το Pride πραγματοποιήθηκε επιτυχώς στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, και πολλές άλλες ελληνικές πόλεις– το πρόβλημα είναι εμφανές. Δυστυχώς, η ιδεολογία αυτή εκφράζει ένα ποσοστό περίπου ίσο με το 13% των ψηφοφόρων, όπως απέδειξαν οι πρόσφατες εκλογές, και γι’ αυτό, αποτελεί κατά τη γνώμη μου μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ, το να μείνουν οι πολίτες ενωμένοι, και να αντισταθούν απέναντι στο μίσος οποιασδήποτε μορφής.
Μακάρι το εκλογικό αυτό αποτέλεσμα να μην αποτελέσει τροχοπέδη στις προσπάθειες των τελευταίων δεκαετιών για ισότητα όλων, αλλά να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, και να αποτελέσει για όλους μας μια υπενθύμιση, ότι όχι μόνο τον Ιούνιο, αλλά και όλους τους υπόλοιπους μήνες του χρόνου, η διαφορετικότητα είναι, και θα πρέπει να είναι σεβαστή, και θα πρέπει να παλέψουμε όλοι για αυτό.
