Της Ηλιάνας Πολύζου,
Η έννοια του χρόνου υπήρξε ανά τα χρόνια ένα από τα πιο αινιγματικά και μυστηριώδη θέματα, αποτελώντας κύρια πηγή προβληματισμού για επιστήμονες και φιλοσόφους, ωθώντας τους σε μία διαρκή διαδικασία αναζήτησης, σε ένα αέναο ταξίδι αποσαφήνισης και διαπάλης με την έννοια του χρόνου. Παρά τις ποικίλες θεωρίες που διαμορφώθηκαν γύρω από αυτήν την «τραγική» παράμετρο της ζωής του ανθρώπου, ένα πράγμα είναι σίγουρο: ο χρόνος κυλάει μόνο μπροστά, ποτέ προς τα πίσω.
Οι υποδιαιρέσεις του χρόνου είναι τρεις: το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Το παρελθόν είναι εκτός της εξουσίας του ανθρώπου, δεν μπορεί να αλλάξει. Πρόκειται για στιγμές «ανεπίστροφες», αναμνήσεις μοναδικές, οι οποίες κρύβουν μία τεράστια παγίδα. Μπορούν να παρεισφρήσουν στο παρόν, να το καταλάβουν και να εξασφαλίσουν μια μόνιμη θέση σε αυτό. Πράγματι, το παρελθόν κατέχει μία εξέχουσα θέση στη ζωή κάθε ανθρώπου, άλλωστε είναι αυτό που διαμόρφωσε αυτό που είμαστε σήμερα, ωστόσο –όπως υποδηλώνει το όνομά του– έχει παρέλθει και δεν θα πρέπει να κατευθύνει το παρόν. Η θέση του είναι σε άλλη χρονική βαθμίδα και εκεί πρέπει να παραμείνει.
Μέσω των επιλογών του παρελθόντος οδηγούμαστε στο σήμερα, στο παρόν. Πρόκειται για το διάστημα του χρόνου στο οποίο ενεργούμε και υπάρχουμε. Είναι αλήθεια ότι ο χρόνος περνάει και πίσω δε γυρνάει, αυτό δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να γεμίζουμε κάθε στιγμή που περνάει με ανθρώπους που αγαπάμε, να κάνουμε πράγματα που μας προκαλούν ευχαρίστηση, αλλά και να ρισκάρουμε. Η ζωή είναι τόσο μικρή και αν δεν τολμήσεις σήμερα να κάνεις όσα θέλεις, πότε θα το κάνεις; Ο φόβος της αποτυχίας λειτουργεί ως ανασταλτικός παράγοντας, αποτρέποντάς μας από το να επιδιδόμαστε σε καινούριες ασχολίες και να θέτουμε νέους στόχους. «Από αύριο», λέμε. Το αφήνουμε, λοιπόν, για αύριο, αυτό το αύριο που δεν θα έρθει ποτέ.
Το μέλλον είναι αμφίβολο, ρευστό, ακαθόριστο. Στο μέλλον έχουμε εναποθέσει όλα τα όνειρά μας, όλες τις ελπίδες μας. Κάθε επιλογή του παρόντος, κάθε δράση μας είναι προσανατολισμένη στην ελπίδα ενός καλύτερου αύριο. Η ελπίδα αυτή απορροφά το μεγαλύτερο μέρος του παρόντος. Θέλουμε τόσο απελπισμένα να προλάβουμε τα πάντα, να ικανοποιήσουμε την ατέρμονη επιθυμία της κοινωνικής καταξίωσης, να καλύψουμε τις πλασματικές ανάγκες του υπερκαταναλωτισμού και δεν συνειδητοποιούμε ότι η ευτυχία βρίσκεται στα απλά.
Τα χρόνια περνάνε και μαζί τους φεύγουν οι ευκαιρίες που έχουμε να πραγματοποιήσουμε κάθε επιθυμία που έχουμε, να επιτύχουμε κάθε στόχο που θέτουμε και πάνω από όλα να είμαστε ευτυχισμένοι. Γιατί κάποια μέρα θα ξυπνήσεις και θα αναρωτηθείς: «Έκανα, τελικά, όλα όσα ήθελα;».
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- «Ο χρόνος και ο άνθρωπος», huffingtonpost.gr, διαθέσιμο εδώ
