Της Πέννυς Θεοδωρακοπούλου,
Ανά καιρούς, συναντούμε πληθώρα καλλιτεχνών (τραγουδιστών, στιχουργών κ.λπ.) να κάνουν στροφή στην ποίηση. Αρκετοί από αυτούς υποστηρίζουν ότι είναι η αρχή ενός νέου κύκλου στη ζωή τους, ένας καινούριος τρόπος έκφρασης των όσων νιώθουν ή/και θέλουν να πουν. Για τη στιχουργό και ποιήτρια Γιώτα Βασιλακοπούλου, η οποία έγραψε τις σκέψεις της στην ποιητική συλλογή Το ψυγείο των ματαιώσεων, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μετρονόμος, ισχύει κάτι παρόμοιο, το οποίο θα δούμε παρακάτω.
Ας ξεκινήσουμε με λίγα λόγια για τη Γιώτα Βασιλακοπούλου. Γεννηθείσα στο Αίγιο Αχαΐας, αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή Αθηνών και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στην Πολιτική Διαχείριση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τέλος, η δισκογραφία της είναι ατελείωτη, αλλά ορισμένα από τα πιο σημαντικά της επιτεύγματα είναι: η συμμετοχή της στον Διαγωνισμό Λαϊκού Τραγουδιού «Τσιτσάνεια», το 2000, στον οποίο συμμετείχε με το τραγούδι «Στερνό Τσιγάρο» σε μουσική του Νίκου Πιτλόγλου που κέρδισε και το βραβείο του Καλύτερου Τραγουδιού· η συνεργασία της με το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» στο θεατρικό έργο Μια φορά κι ένα λεπτό (2002-2003), με τη Μαρίζα Κωχ στην πολιτισμική αποστολή στην Κίνα (2009) και με τη Λουκία Ρικάκη στα ντοκιμαντέρ Λόγια της σιωπής (2002), Το Αιγαίο μέσα από τα λόγια των ποιητών (2003)· και η κυκλοφορία της δισκογραφικής της εργασίας το 2009 με τίτλο «Άρωμα παράξενο».
Η Γιώτα Βασιλακοπούλου, το 2022, όταν κυκλοφόρησε η ποιητική της συλλογή Το ψυγείο των ματαιώσεων, έδωσε μια σύντομη συνέντευξη σχετικά με το έργο της. Όπως εξομολογείται κι η ίδια, Το ψυγείο των ματαιώσεων είναι η πρώτη απόπειρα ουσιαστικής της έκφρασης· εννοώντας ότι «καταπιεζόταν», κατά μία έννοια, αρκετές φορές ως στιχουργός, αφού δεν μπορούσε να εκφραστεί όπως πραγματικά ήθελε. Αλλά παρατήρησε ότι άλλες φορές μπορούσε να εκφραστεί καλύτερα μέσω ποιημάτων κι άλλες φορές μέσω των στίχων που έγραφε.
Το ψυγείο των ματαιώσεων, επομένως, είναι αυτό ακριβώς. Δηλαδή, η (επιτυχημένη) απόπειρα της στιχουργού να καταγράψει τις σκέψεις της στο χαρτί, χωρίς, όμως, να έχει τις δυσκολίες που ενίοτε να έχει ένα τραγούδι. Κι αυτό το παρατηρούμε στον ελεύθερο στίχο των ποιημάτων, αλλά και σε δύο ποιήματα, «Μικροί διάλογοι», «Άνεμος», που έχουν και μορφή διαλόγου, κάτι που τα καθιστά πιο άμεσα.
Αλλά το πιο βασικό στοιχείο που έχει η συγκεκριμένη ποιητική συλλογή είναι η επιλογή της ποιήτριας να εκφραστεί χρησιμοποιώντας α’ πρόσωπο. Μέσα από την επιλογή αυτή, εκφράζει στο κοινό τις σκέψεις της, τις ανησυχίες της, τα όνειρά της, ερχόμενα ακόμη πιο κοντά στον αναγνώστη και ανοίγοντας αυτό το «ψυγείο». Όπως αναφέρει κι η ίδια στη συνέντευξή της: «Υπήρχαν για αρκετά χρόνια παράλληλα αυτά τα δύο [ενν. την ανάγκη της για την ποίηση και τη στιχουργία] σαν ανάγκες έκφρασης, αλλά κατά κάποιο τρόπο την πιο ποιητική μου πλευρά τη φίμωνα από συστολή. Συνειδητοποίησα, όμως, με τον καιρό ότι άλλα πράγματα επέλεγαν να «βγουν στο φως» με τη μορφή ποιήματος και άλλα με τη μορφή του στίχου, και ότι το ένα δεν απέκλειε το άλλο, αντιθέτως μάλιστα. Ένιωσα εν τέλει μια συναισθηματική ανεξαρτησία και με την πάροδο των ετών, καθώς η συνθήκη αυτή επέμενε, αποδέχτηκα το ενδεχόμενο να εκδοθούν».
Εν κατακλείδι, Το ψυγείο των ματαιώσεων είναι ένα παράθυρο στον ψυχικό κόσμο της Γιώτας Βασιλακοπούλου, την οποία ευχαριστούμε βαθύτατα που μας έδωσε αυτήν την ευκαιρία αυτής της πιο άμεσης κι ουσιαστικής γνωριμίας. Προτού τελειώσει αυτό το άρθρο, μια μνεία στο ομότιτλο και πρώτο, κιόλας, ποίημα της ποιητικής συλλογής είναι αναγκαία. Μάλιστα, θεωρώ ότι είναι το πιο όμορφο κι ειλικρινές ποίημά της στην ποιητική συλλογή:
«Το ψυγείο των ματαιώσεων
και των απογοητεύσεων αδειάζει.
Καταβρόχθισε το τελευταίο πικρό ζαχαρωτό
σκέτο δηλητήριο ωριμότητας
χωρίς δάκρυα.
Δειπνούσα τις σάρκες μου καιρό.
Κάθε όνειρο και μια ματαίωση
κάθε έρωτας και μια απογοήτευση
κάθε φιλία και μια προδοσία
κάθε ελπίδα και μια διάψευση.
Οδεύω κατάκοπη· αλλά όρθια και αρτιμελής
αν εξαιρέσεις ότι η καρδιά υποφέρει από μοναξιά
μα πάντα έτσι ήταν.
Το κορμί χορτάτο, αλλά οι γεύσεις πια γίναν όλες ίδιες.
Κάποτε όλα φάνταζαν αλλιώς
Αλλά το ψυγείο ήταν πλήρες,
κατάφορτο, προδοσίες έτοιμες προς βρώση.
Όλα έχουν ένα τέλος.
Ευτυχώς.
Ίσως…»
