Της Γεωργίας Διπλού,
Το κομμάτι του αθλητισμού αποτελεί ένα σκληρό κόσμο για αθλούμενους και μη. Στη συγκαιρινή εποχή, τα αθλητικά δρώμενα διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο σε προσωπικό και κοινωνικοπολιτικό επίπεδο. Ο αθλητισμός αποτελεί ένα πεδίο στο οποίο συναντώνται πολλοί και σημαντικοί τομείς μαζί. Συνδυάζει ιστορία, κοινωνιολογία και ανθρωπολογία. Ωστόσο, όταν υπερτερεί ο φανατισμός έναντι του φιλαθλητισμού, τότε οδηγούμαστε σε άκρατο οπαδισμό. Όπως είναι εύκολα κατανοητό, το νόημα του δεν αφορά τα βίαια ξεσπάσματα μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών, αλλά αποσκοπεί στο να λειτουργεί ωφέλιμα και αναζωογονητικά. Ο αθλητισμός δε θεωρείται απλά μέσο διασκέδασης, αλλά επάξια κερδίζει τον τίτλο του ψυχαγωγικού μέσου, διότι μέσα από τη χαλάρωση που προσφέρει, διαπλάθει συνάμα ψυχή και πνεύμα.
Ένα βίωμα, το οποίο εγώ έχω, όσον αφορά το εν λόγω κομμάτι είναι το εξής. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου έπαιζα μπάσκετ, περίπου 13 χρόνια. Αυτό που με σιγουριά μπορώ να πω είναι, ότι δεν περνούσε αγώνας όπου να μην αντιμετωπίζαμε προβλήματα με τους γονείς στην κερκίδα. Γονείς να διαμαρτύρονται και να τσακώνονται μεταξύ τους, αλλά και απευθείας με τον διαιτητή. Παιδιά που πήγαιναν να παίξουν με χαρά, κατέληγαν να αγωνιούν για το αν ο διαιτητής θα λήξει το παιχνίδι, εξαιτίας της ανάρμοστης συμπεριφοράς των γονέων. Καταστάσεις και εικόνες πρωτάκουστες για τον 21ο αιώνα, σε καταστάσεις όπου το κύριο μέλημα των γονέων θα έπρεπε να είναι η διασκέδαση των παιδιών τους και τίποτα άλλο.
Προχωρώντας στο δεύτερο σκέλος του συλλογισμού μου, θεωρώ ότι ο αθλητισμός έχει σχεδόν χάσει την έννοια του «ευ αγωνίζεσθαι». Έχει καταλήξει μια «καλοστημένη» επιχείρηση, όπου οι «τιτάνες» των εταιριών αθλητικών ειδών έχουν με επιτυχία υπερπολλαπλασιάσει τα κέρδη τους. Οι πρόεδροι των ομάδων, αντί για την ανάδειξη νέων ταλέντων, κλείνουν εμπορικές συμφωνίες με ρήτρες εκατομμυρίων. Το «ντόπινγκ» έχει γίνει από εξαίρεση, κανόνας. Σύμφωνα μάλιστα με μελέτες που πραγματοποιήθηκαν πάνω στο ζήτημα, υπολογίζεται ότι, στον Ευρωπαϊκό χώρο και μόνο «ντοπάρεται» μόλις το 1,9% του συνολικού πληθυσμού των αθλητών κάθε είδους. Όπως εύκολα μπορεί να σκεφτεί κάποιος, το φαινόμενο αυτό ξεπέρασε τα όρια του σοβαρού πρωταθλητισμού και εκτείνεται σε όλες τις μερίδες αθλητών. Από αυτό το 1,9% εκτιμάται, ότι μόνο το 35% είναι αθλητές με όλη τη σημασία της λέξεως.
Υπάρχει, όμως, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από τον χώρο του Παγκόσμιου αθλητισμού, το οποίο υποδηλώνει την κοινωνική ευαισθητοποίηση που επηρεάζει αυτόν τον χώρο, αλλά και τις επιδράσεις που αυτή επιφέρει.
Τον Αύγουστο του 2020, οι ομάδες του ΝΒΑ πήραν την απόφαση να μην αγωνιστούν στα playoff, με αφορμή τις εξελίξεις στην Αμερική την περίοδο εκείνη. Σε μια εποχή όπου ο λαός της Αμερικής ζητάει ορθή αστυνομική κρίση και αμερόληπτο δικανικό σύστημα, οι υψηλά αμειβόμενοι παίχτες τάχθηκαν υπέρ της φυλετικής ισότητας. Με την πράξη αυτή, η ομάδα που απαρτίζει το Δ.Σ (διοικητικό συμβούλιο) του ΝΒΑ κίνησε τις διαδικασίες για τη δημιουργία μιας καμπάνιας, η οποία θα τάσσεται υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ίσων ευκαιριών ανεξαρτήτως καταγωγής, εμφάνισης και φύλου.
Εν κατακλείδι, το παράδειγμα αυτό δείχνει, ότι παρά τις στρεβλώσεις που έχει δεχτεί ο χώρος του αθλητισμού, υπάρχει ακόμα ελπίδα. Μπορεί να συμμετέχει ενεργά και να επιφέρει αλλαγές σε θέματα που άπτονται της κοινωνίας και της πολιτείας.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Αθλητισμός και κοινωνία, yourearticles.com, διαθέσιμο εδώ
- Προϊόν του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού, rizospastis.gr, διαθέσιμο εδώ
