Της Γιάννας Φουρνάρη,
Όταν κοιτάς τις πανελλαδικές εξετάσεις, από απόσταση και όχι ως υποψήφιος, απαλλαγμένος από το άγχος, έχεις την πολυτέλεια να κάνεις σκέψεις πιο θεωρητικές. Παρατηρώντας, λοιπόν, την καλοκαιρινή «νεροποντή» από ευχές για καλή επιτυχία, συνειδητοποίησα πώς τη λέξη «επιτυχία» την συσχετίζουμε συνήθως με κάποιο γεγονός-ορόσημο: την εισαγωγή στη σχολή που στοχεύουμε, την απόκτηση ενός πτυχίου, την κατάκτηση ενός αθλητικού τίτλου ή μια συνέντευξη για δουλειά. Σαν η επιτυχία να ενσαρκώνεται μόνο σε διακριτές στιγμές, και αποκλειστικά τότε έχεις την ευκαιρία σου να την κατακτήσεις, αλλιώς σου ξεγλιστρά μέχρι την επόμενη εξεταστική, την επόμενη αγωνιστική σεζόν. Σίγουρα η δικαίωση των προσπαθειών, η μετατροπή ενός στόχου σε πραγματικότητα συνοδεύονται από απίθανα συναίσθημα που αξίζουν στο έπακρο την αδυναμία που τους έχουμε. Σήμερα, όμως, θέλω να μιλήσω για την άλλη μορφή επιτυχίας, την πιο «αναλογική». Αυτή που δεν τη συναντάς μόνο σε συγκεκριμένες ημερομηνίες, στο ακριβώς ή και στο «και μισή», αλλά σε κάθε δυνατό συνδυασμό των δεικτών.
Επιτυχία είναι, λοιπόν, η ζωή που μοιράζεσαι με τους δικούς σου ανθρώπους. Το τηλέφωνό που θα χτυπήσει αργά το βράδυ γιατί κάποιος φίλος που έχει ζόρια νιώθει την ασφάλεια να το μοιραστεί μαζί σου. Το να μπορείς να μετριάζεις μοναξιές, να διαψεύδεις εφιαλτικά σενάρια, να ξελεκιάζεις παραμορφωμένες αυτοεικόνες. Το να είσαι εκεί «αθόρυβα» και χωρίς υπολογισμούς και τεφτέρια. Είναι οι άνθρωποι που σε συμφιλιώνουν με εσένα, που μαζί τους γίνεται τόσο απολαυστικό το να είσαι ο εαυτός σου. Που στον καθρέφτη που κρατάνε, αντανακλάσαι χίλιες φορές καλύτερος από ότι σε βλέπεις στον δικό σου. Στις ζωγραφιές τους σε αναπαριστούν πάντα με τα πιο θερμά χρώματα, ολοφώτεινα μάτια, χείλη στην έκφραση του πιο πηγαίου σου γέλιου, χέρια ανοιγμένα για αγκαλιά. Σε αγαπάνε όπως είσαι και σε ενθαρρύνουν για όσα μπορείς να γίνεις. Το «πώς είσαι σήμερα;» και το «το έχεις!» που θα σκεφτούν οι φίλοι σου να σου πουν όταν περνάς δύσκολα είναι επιτυχία. Κάθε φλόγισμα στο βλέμμα και κάθε χαμόγελο που έχεις πυροδοτήσει.
Επιτυχία, κάποιες φορές είναι κάθε είδους κίνηση. Οι πράξεις που εξακολουθούμε να κάνουμε έστω και μηχανικά, παρότι η μία μέρα φόβου και εξουθένωσης διαδέχεται την άλλη. Το άνοιγμα του παντζουριού, το γέμισμα του μπολ της γάτας, το νερό στη γαρδένια, το επόμενο επεισόδιο της σειράς, ένα αγαπημένο τραγούδι σε επανάληψη, το τετράδιο που γέμισε με σκέψεις, μια τελειωμένη καρτέλα αντικαταθλιπτικών. Μια σχεδία κατασκευασμένη με τα πιο πρόχειρα υλικά, χιλιοεπιδιωρθομένη και με διαρροές, αλλά επιφορτισμένη με τον ιερό σκοπό να μας περάσει απέναντι. Εκεί που ήδη βρίσκεται ένας άλλος εαυτός μας, αυτός που αγαλλιάζει κάθε φορά που βουτάει στη θάλασσα, που ανασαίνει βαθιά όχι γιατί νιώθει να τον πνίγει η πραγματικότητα, αλλά για να μεθύσει με νυχτολούλουδο, που ανάβει στη παραλία μια φωτιά που λιώνει μέταλλα και φτιάχνει ένα παράσημο αντοχής να μας το κρεμάσει στο στήθος όταν φτάσουμε απέναντι.
Επιτυχία είναι τα «όχι» μας. Όλες οι φορές που η ηθική μας είναι αυτή που καθορίζει την πορεία μας και όχι η βολή ή η μεγαλομανία. Είναι επιτυχία να γίνεις διευθυντής στην εταιρία που δουλεύεις, αλλά είναι πολύ ουσιαστικότερη επιτυχία η απόφαση να παραιτηθείς, όταν σου ζητείται να απολύσεις ανθρώπους που συνεργάζεστε για χρόνια. Επιτυχία είναι το να μην μπορείς να συνηθίσεις και να ανεχτείς τις αδικίες που συμβαίνουν, ακόμα μεγαλύτερη δε, όταν δεν είσαι άμεσα πληττόμενος από αυτές. Είναι το να αντιδράς, να τραβάς κόκκινες γραμμές και κανένα άλλοθι να μην είναι ικανό να σε κάνει να τις παραβιάσεις. Αναλογιζόμενος την διαδρομή σου, να ξέρεις ότι έφτασες όπου έφτασες χωρίς ίχνη από το αίμα άλλων πίσω σου, και χωρίς διευκολύνσεις από τρίτους με αντάλλαγμα να γίνεις μαριονέτα τους.
Επιτυχία, είναι, να βρίσκεις χρόνο και για τα πράγματα που σε γεμίζουν και σε εκφράζουν, να τα καλλιεργείς και να τα φροντίζεις. Δεν έχει καμία σχέση με λίστες, με προαπαιτούμενα και κουτάκια για τσεκάρισμα, δεν είναι η εκπλήρωση φυτεμένων προσδοκιών, ούτε είναι ζαριά που «σου κάθεται» ή όχι. Δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα, είναι και τα κίνητρα, τα μέσα, οι επιλογές, οι προσπάθειες. Όπως λέει και ο Οδυσσέας Ιωάννου, δεν μας καθορίζουν οι μάχες που κερδίζουμε αλλά οι μάχες που επιλέγουμε να δώσουμε.
Επιτυχία, τέλος, είναι να μην θαμπώνεσαι από την εξωγενώς οριζόμενη επιτυχία, μια επιτυχία-καλούπι που ακρωτηριάζει τις πιο βαθιές σου επιθυμίες, τις ιδιαιτερότητες σου, και σε πείθει πως η ζωή είναι πάντα αστραφτερή και πως αν εσύ δεν αστράφτεις, μάλλον κάτι κάνεις λάθος.
