Της Άννας-Νικολέτας Γρίβα,
Καθώς έτρεχα –για άλλη μια φορά– προς τη στάση του λεωφορείου σήμερα το πρωί, έχοντας φύγει και πάλι από το σπίτι καθυστερημένη, σταμάτησε δίπλα μου ένα αυτοκίνητο και μου απευθύνθηκε ο οδηγός. «Να σας πω!» Νομίζοντας πως θα ζητούσε οδηγίες, για να πάει κάπου, σταμάτησα. Αλλά, τελικά, συνέβη το αναπάντεχο. «Συγγνώμη που παίρνω το θάρρος», είπε, «αλλά είμαι μεγάλος σε ηλικία και εσείς νέα, σας είδα να τρέχετε προβληματισμένη κι ένιωσα την ανάγκη να σας πω πως δεν πρέπει να στεναχωριέστε και να αγχώνεστε έτσι, ειδικά από τέτοια ηλικία». Αποκρίθηκα πως έτρεχα να προλάβω το λεωφορείο και μου απάντησε «Η ζωή είναι ωραία, να την ευχαριστιέστε. Δεν χρειάζεται να αγχώνεστε, άλλη φορά ξεκινήστε νωρίτερα απ’ το σπίτι!». «Θα έπρεπε όντως» του είπα και πριν προλάβω να τον ευχαριστήσω για τη συμβουλή, είχε φύγει.
Δεν πιστεύω στη μοίρα, και νομίζω ούτε στα «σημάδια από το σύμπαν», αλλά κάποιες φορές σαν και αυτή, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ, αν είναι, τελικά, πράγματι όλα τυχαία. Τυχαία σε μια περίοδο της ζωής μου που διέπεται από άγχος, σταμάτησε ένας άγνωστος στον δρόμο για να μου δώσει μία συμβουλή ζωής; Δεν γνωρίζω την απάντηση σε αυτό, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι με έβαλε σε σκέψεις. Όπως ελπίζω αυτό το άρθρο να βάλει και πολλούς από εσάς που βρίσκεστε σε παρόμοια κατάσταση με εμένα σε σκέψεις.
Αξίζει, τελικά, να αγχωνόμαστε σε βαθμό υπέρμετρο για τα απλά και καθημερινά; Για το αν θα πάρουμε αυτό το λεωφορείο ή το επόμενο, με κίνδυνο να αργήσουμε πέντε λεπτά στο μάθημα; Για το αν θα προλάβουμε να παραδώσουμε το άρθρο μέχρι τις 23:59, για να είναι εντός της προθεσμίας; Για το αν θα βγει η επανάληψη για το μάθημα που δίνουμε σε δύο ώρες; Η απάντηση, κατ’ εμέ, είναι εν μέρει ναι. Αξίζει να θέλουμε να είμαστε τυπικοί. Να είμαστε συνεπείς. Να πηγαίνουμε σωστά προετοιμασμένοι στην εξέταση.
Όμως, υπάρχει τρόπος να τα κάνουμε όλα αυτά, χωρίς τη συνοδεία του άγχους. Η λύση δεν είναι η απόλυτη αδιαφορία, αλλά ο καλύτερος προγραμματισμός. Άρα, λοιπόν, για έναν άνθρωπο που θέλει να αντεπεξέρχεται στις υποχρεώσεις του, είναι πράγματι αναπόφευκτο αυτό το άγχος, όπως συχνά μας αρέσει να λέμε; Ή μήπως υπάρχουν τρόποι να το μειώσει κανείς και θα πρέπει να το προσπαθήσουμε λίγο παραπάνω, να προσπαθήσουμε να μην επαναπαυόμαστε στις κακές συνήθειες που χαρακτηρίζουν την καθημερινότητά μας; Η απάντηση είναι ότι μάλλον, όπως είπε και ο ευγενής οδηγός, θα πρέπει απλώς να ξεκινάμε νωρίτερα απ’ το σπίτι, για να προλάβουμε το λεωφορείο χωρίς να λαχανιάσουμε…
