Της Κωνσταντίνας Λέφα,
Αντιστοίχως με τους ανθρώπους, τα ζώα είναι και αυτά οργανισμοί με παθήσεις του κινητικού συστήματος. Σε όλα τα ζώα κάθε είδους οι εν λόγω παθήσεις είναι σημαντικές, τόσο σε επίπεδο περίθαλψης, ιατρικής φροντίδας και ευζωίας όσο και στο είδος της καθημερινότητας. Συγκεκριμένα, στα ζώα συντροφιάς τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας έχει αρχίσει να χρησιμοποιείται από πολλούς ιδιοκτήτες το αμαξίδιο – καροτσάκι για τα αναπηρικά ζώα και ακόμα πιο ειδικά για την υποστήριξη των οπίσθιων άκρων. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε χώρες όπου η νοοτροπία γύρω από το κομμάτι των ζώων προχωράει, παρατηρείται σε πολλές περιπτώσεις ζώων τόσο σε σκυλόγατα, αλλά και σε ιπποειδή, πρόβατα και παραδείγματα όπως η αρκούδα.
Στην Ελλάδα όλα ξεκίνησαν από τον Βασίλη Τσιγκούρα, κατασκευαστή τέτοιων αμαξιδίων για ζώα συντροφιάς (κυρίως εννοώντας σκύλους και γάτες), ενώ, αργότερα, επεκτάθηκε ευρύτερα, όπως και για αρκούδες, χελώνες και σκαντζόχοιρους! Όπως ο ίδιος αναφέρει, αποδείχθηκε πολύ μεγάλη ανάγκη, καθώς μέσα σε 7 χρόνια τέτοιας δουλειάς έχει κατασκευάσει τουλάχιστον 2.000 αμαξίδια, ξεκινώντας από αποχετευτικούς σωλήνες.
Φαίνεται τα ανάπηρα ζώα να ανταποκρίνονται, συνηθισμένα στην καθημερινή χρήση των αμαξιδίων, καθώς βελτιώνεται κατά πάρα πολύ η ποιότητα ζωής τους, πραγματοποιώντας με πολλή περισσότερη άνεση και χωρίς μεγάλη δυσχέρεια βασικές ανάγκες για τη διαβίωσή τους, όπως οι καθημερινές βόλτες για εκτόνωση, αλλά και η κίνηση στο φυσικό τους περιβάλλον. Έχει παρατηρηθεί κυρίως στις γάτες μεγάλη δυσκολία στην προσαρμογή, καθώς, όπως είναι ήδη γνωστό σε όλους μας, οι γατούλες είναι πιο «δύσκολες» τόσο στη συγκράτηση, για να εφαρμοστεί ένα τέτοιο σύστημα πάνω τους εν προκειμένω, αλλά και στη συνήθεια.
Το σύστημα αυτό αποτελείται από 2 τροχούς – ρόδες, οι οποίοι είναι υποστηριζόμενοι από κάποιους σωλήνες που καταλήγουν να συγκρατούν τόσο το οπίσθιο μέρος και πιο ειδικά τα αντίστοιχα άκρα και την πυελική χώρα με απαλούς ιμάντες όσο και το πρόσθιο μέρος του ζώου αγκαλιάζοντας το, όπως περίπου το στηθόλουρο. Με αυτή τη λογική, η κίνηση αποκτά σταθερότητα, αλλά και το ίδιο το ζώο δεν εκφράζει δυσχέρεια με όποιο τρόπο, όπως μυϊκός τρόμος.
Αυτό που χαρακτηρίζει τον κηδεμόνα ενός ανάπηρου σκύλου είναι η ευθύνη και η ανησυχία που έχει για τον σκύλο του, όπως θα είχε και ένας γονιός για το παιδί του. Δεν υπάρχει ξεχωριστή ιστορία. Αυτές, όμως, που χτυπάνε «ευαίσθητες χορδές» συνήθως είναι με κηδεμόνες που φροντίζουν τα ηλικιωμένα τους σκυλιά μέχρι την τελευταία τους στιγμή.
Πολλοί ιδιοκτήτες καταλήγουν να κάνουν ευθανασίες στα ανάπηρα ζώα τους, γιατί η ποιότητα ζωής τους ολοένα και χειροτερεύει. Μήπως να τις εξαλείψουμε;
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Αναπηρικά αμαξίδια ζώων: Συνέντευξη με τον Βασίλη Τσιγκούρα, dogsvoice.gr, διαθέσιμο εδώ
- Όλοι έχουν δικαίωμα στη ζωή: Αναπηρικά αμαξίδια για ζώα, mypet.gr, διαθέσιμο εδώ
- PET MOBILITY – A VETERINARIAN DESIGNS WHEELCHAIRS FOR PETS, petmobility.gr, διαθέσιμο εδώ
