Της Χρυσάνθης-Ίριδας Ανεμογιάννη,
Δεν περιμένεις να έρθουν. Δεν περιμένεις να σου απαντήσουν. Πολλές φορές δεν το θες κιόλας, ή και να το θες, δεν μπορούν. Αυτό που θα ήθελες όμως, είναι να πεις πως είσαι ευγνώμων. Γιατί είσαι και χωρίς να το ξέρεις. Ευγνώμων που εμφανίστηκαν, έτσι, σαν στιγμές περαστικές. Ένας ταξιδιώτης. Ένας περιπατητής. Αυτό είναι στη ζωή οι στιγμές μας. Ή και πολλά άλλα που φοβάσαι να πεις. Κάτι παραπάνω ή και κάτι λιγότερο. Αυτά που δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να πει, να δει, να ακούσει, να νιώσει, ή να αισθανθεί. Αυτά που σκέφτεσαι και δεν λες. Ή και αυτά που λες χωρίς να τα σκέφτεσαι.
Βρίσκε λόγους. Μάθε να μπορείς. Δημιούργησε ευκαιρίες. Γίνε η αλλαγή που θες. Είναι τόσο ομορφότερο να γινόμαστε η αλλαγή, αντί να την δείχνουμε. Όλα είναι δύσκολα στην αρχή. Στη συνέχεια αυτό αλλάζει και εμείς μαθαίνουμε. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν υπάρχει κάτι να μάθεις. Απλά εφευρίσκεις. Δεν στο δείχνει κάνεις. Και κάπως έτσι ταξιδεύουμε. Μέσα από τα ταξίδια των άλλων. Στις μικρές μας στιγμές που έρχονται και φεύγουν, όπως το πλοίο σε ένα λιμάνι που έχασες, όπως μια πτήση που είχε καθυστέρηση, όπως ένα λεωφορείο που άργησε να φτάσει, ή όπως ένα τρένο που δεν έφτασε ποτέ.
Και κάπως έτσι κάθε στιγμή είναι και μια πυξίδα. Ερήμην ή με βούληση. Όποτε το νιώσεις να σε καλεί, ή όποτε δημιουργήσεις εσύ αυτή την ανάγκη. Παίρνε χρόνο. Βέβαια ήδη συμβαίνει. Όσο κρατάει ένα «τώρα».
Αυτές έρχονται και φεύγουν. Εμείς διαλέγουμε πώς θα τις δούμε, αν θα τις υποδεχτούμε, πώς θα τις αναλύσουμε, αν θα τις νιώσουμε, πώς θα τις διαχειριστούμε, αν θα τις αποχαιρετήσουμε. Τις ζούμε με ανθρώπους που πέρασαν, με άλλους που έμειναν, ή και μόνοι μας. Μια στιγμή όλη μας η ζωή, ή μια ζωή όλες μας οι στιγμές;
Όσες και να είναι, όπως και να είναι, περαστικές είναι. Όλα, κομμάτια του παζλ που συμπληρώνεται. Χωρίς να έχει σημασία το πρόσημο, στο τέλος, όταν το παζλ ολοκληρωθεί, τότε θα φανεί η ομορφιά του. Αυτό που μετράει όμως, είναι να έχεις όλα του τα κομμάτια για να μπορέσεις να το δεις.
