Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Στον δρόμο προς τις δεύτερες βουλευτικές κάλπες του 2023, η αντιπαράθεση βρίσκεται αυτήν τη στιγμή στο πεδίο της οικονομίας και των προβλεπόμενων στα προγράμματα των κομμάτων επί του τομέα αυτού. Εκ πρώτης όψεως, θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος ότι η μετατόπιση της δημόσιας συζήτησης στο προγραμματικό επίπεδο είναι μια θετική εξέλιξη, ειδικά αν σκεφτεί ότι στην Ελλάδα η σκανδαλολογία είναι αυτή που εξιτάρει. Ακριβώς, όμως, επειδή βρισκόμαστε σε αυτήν τη χώρα, η προγραμματική αντιπαράθεση δεν γίνεται βάσει αντικειμενικών στοιχείων, ιδεολογικών αναφορών και πολιτικών κατευθύνσεων, αλλά με φωνασκίες, παραπληροφόρηση και, γενικότερα, έλλειψη σοβαρότητας.
Στις κάλπες της 21ης Μαΐου, το «αυτογκόλ» Κατρούγκαλου, με την προαναγγελία της αύξησης της φορολογίας των επαγγελματιών από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αποτέλεσε τη χαριστική βολή για τον Αλέξη Τσίπρα, μαζί με τον προσδιορισμό των εισοδημάτων της μεσαίας τάξης στο επίπεδο των 5.000 ευρώ από τη Θεανώ Φωτίου. Πλέον, μετά τη συντριβή και με τη φόρα της ανεξέλεγκτης κατάρρευσης στις 25 Ιουνίου, το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης προσπαθεί να αποφύγει τέτοιες συζητήσεις, όσο του επιτρέπουν η παραζάλη της ηγεσίας, η ανικανότητα των στελεχών του και ιδεοληψία που χαρακτηρίζει ολόκληρο το οικοδόμημά του.
Με τη Ν.Δ. να στοχεύει στην αυτοδυναμία που θα σφραγίσει την πολιτική ηγεμονία του Κυριάκου Μητσοτάκη, μετά τον θρίαμβο των πρώτων εκλογών, στο στόχαστρο της «γαλάζιας» παράταξης έχουν μπει και οι Κεντρώοι ψηφοφόροι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Με το Κίνημα να βρίσκεται σε θετικό momentum, λόγω της εκλογικής ανόδου του στις 21 Μαΐου, σε συνδυασμό με την καταβαράθρωση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., το πρόγραμμά του αποτελεί, μετά από χρόνια, σημείο αναφοράς στη δημόσια συζήτηση. Εκεί, η Νέα Δημοκρατία ακολουθεί μια στρατηγική παραπλήσια με αυτήν που της επέτρεψε να «καθαρίσει» τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.: Ταυτίζει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με «φορομπηχτικές» πολιτικές, παρουσιαζόμενη η ίδια ως η παράταξη που μείωσε όλους τους φόρους και θα συνεχίσει να πράττει αναλόγως στη νέα της κυβερνητική θητεία.
Κάπως έτσι, στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. βρέθηκαν σε εχθρικά τηλεοπτικά πάνελ ν’ αντιμετωπίζουν το σύνολο του επικοινωνιακού μηχανισμού της Ν.Δ., θεσμικού και παραθεσμικού. Λάθη εξαιτίας απειρίας ή και… αδιαβασίας επέτρεψαν τη δημιουργία εσφαλμένων εντυπώσεων. Αποδεικνύεται, γι’ ακόμη μία φορά, ότι η ουσία πρέπει να επικοινωνείται αποτελεσματικά. Διότι από μόνη της μοιάζει με ξύλινη γλώσσα και στείρο ακαδημαϊσμό, αταίριαστο στο ύφος ενός λαϊκού κόμματος εξουσίας. Σημαντικό είναι, επίσης, να είναι ο εκπρόσωπος ενός κόμματος κι αυτοί που τον ορίζουν «υποψιασμένοι» για το πώς μπορεί μια φράση τους να χρησιμοποιηθεί εναντίον του κόμματός τους, διά της σκόπιμης διαστρεβλώσεως αυτής.
Μεγαλύτερη ζημιά, πάντως, απ’ όσα ακούστηκαν για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και το οικονομικό του πρόγραμμα τις προηγούμενες ημέρες έκανε η αναφορά του υποψήφιου Βουλευτή Στέφανου Παραστατίδη, στην ενδεχόμενη «ενίσχυση» του ΕΝΦΙΑ. Ο συγκεκριμένος φόρος είναι αυτός που πόνεσε περισσότερο απ’ όλους τη μεσαία τάξη και η θέσπισή του, το 2011 από την τότε Κυβέρνηση ΠΑ.ΣΟ.Κ. με Υπουργό Οικονομικών τον Ευάγγελο Βενιζέλο, συνέβαλε τα μέγιστα στην εκλογική κατάρρευση του πάλαι ποτέ κραταιού Κινήματος στις διπλές κάλπες του 2012. Ήταν τότε, που ως νέος Υπουργός Οικονομικών, ο Βενιζέλος είχε εξαγγείλει τη στροφή στη λεγόμενη πολιτική διαπραγμάτευση με τους δανειστές έναντι της τεχνοκρατίας που μέχρι τότε ακολουθούνταν, η οποία είχε οδηγήσει σε αδιέξοδο στην προσπάθεια εφαρμογής του πρώτου μνημονίου.
Μετά το ταραγμένο καλοκαίρι του 2011, όταν μπροστά στις θυελλώδεις αντιμνημονιακές αντιδράσεις κοινωνίας και σύσσωμης της Αντιπολίτευσης, ο τότε Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ουσιαστικά παραιτήθηκε και απευθύνθηκε στον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Αντώνη Σαμαρά, αναζητώντας τη δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας. Μετά την κατάρρευση των συνομιλιών, αποφάσισε, τελικά, να πορευθεί μόνος του, προτείνοντας το πιο κρίσιμο Υπουργείο στον μεγάλο του εσωκομματικό αντίπαλο, ο οποίος μέχρι τότε βρισκόταν στην πολιτική «εξορία» του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Ο Βενιζέλος δέχθηκε την πρόταση-πρόκληση, θεωρώντας ότι από τη θέση αυτή θα μπορούσε να πλασαριστεί ως ο Υπουργός που έσωσε την Ελλάδα, να κατοχυρώσει τη θέση του φυσικού διαδόχου του Παπανδρέου στην αρχηγία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και, μέσω των στενών του επαφών με ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και το «ιερατείο» των Βρυξελλών, να λάβει και την εξωτερική «ευλογία» για τα επόμενα βήματά του στα ύπατα κομματικά και κυβερνητικά αξιώματα. Φευ! Ο Βενιζέλος γι’ ακόμη μία φορά υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του και υποτίμησε το κόστος των επιλογών του. Αναλαμβάνοντας την πιο δύσκολη και την πιο αντιδημοφιλή δουλειά στην Ελλάδα, κατάφερε να εξαντλήσει το πολιτικό του κεφάλαιο. Θεωρούσε ότι η πολιτική διαπραγμάτευση θα ήταν το γήπεδο που θα έπαιζε την καλύτερη «μπάλα».
Μόνο που οι Ευρωπαίοι ηγέτες, αντιμετωπίζοντας στο εσωτερικό των χωρών τους ισχυρές πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις για την παροχή βοήθειας στην Ελλάδα, είχαν οχυρωθεί πίσω από την τεχνοκρατική διαπραγμάτευση για το πρόγραμμα της χώρας μας, ώστε να μειώσουν το πολιτικό κόστος. Ο Βενιζέλος επέμεινε στην ανατροπή του μέχρι τότε τρόπου διαπραγμάτευσης και ήρθε σε ρήξη με την Τρόικα, η οποία αποχώρησε από τη χώρα μας. Επειδή χρήματα δεν υπήρχαν αλλού για την Ελλάδα, η επιστροφή της ήταν μονόδρομος. Μόνο που για να επιτευχθεί αυτή, απαιτήθηκε η επιβολή του λεγόμενου χαρατσιού της Δ.Ε.Η., του «προδρόμου» του ΕΝΦΙΑ. Το υψηλότερο ποσοστό ιδιοκατοίκησης της Ευρώπης που εντοπίζεται στη χώρα μας, σε συνδυασμό με τη θέσπιση ενός αποτελεσματικότατου τρόπου εισπράξεως –διά των λογαριασμών ηλεκτροδότησης– προσέφερε σίγουρα και μεγάλα έσοδα. Διέρρηξε, όμως, πλήρως τη σχέση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. με τον μέσο Έλληνα πολίτη. Τον ψηφοφόρο που ζούσε με το όνειρο να αποκτήσει ένα σπίτι κι έβλεπε τώρα το Κίνημα να του φορολογεί «άγρια» αυτό το όνειρο. Το χαράτσι μαζί με την υπόθεση «Τσοχατζόπουλου» ήταν οι δύο βασικές «βόμβες» στα θεμέλια του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Αφού, λοιπόν, πέρασε μια δεκαετία και ο ΕΝΦΙΑ παρέμεινε και μάλιστα αυξήθηκε επί πρώτης φοράς Αριστεράς, παρά τα προεκλογικά ψέματα του Τσίπρα ότι θα τον καταργούσε, αφού μειώθηκε εν μέρει επί Ν.Δ., επανέρχεται διά της τεθλασμένης μια κουβέντα επί της αύξησης αυτού, με πρωτοβουλία στελέχους του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Επανήλθε κυριολεκτικά από το πουθενά, διότι δεν υπάρχει καν στο πρόγραμμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., όπως π.χ. η εξαγγελία περί αύξησης της φορολογίας μερισμάτων ή μειώσεως του αφορολόγητου για τις γονικές παροχές! Ήταν μεγάλο «φάουλ» αυτό εκ μέρους του Στέφανου Παραστατίδη και διόλου τυχαία το ΠΑ.ΣΟ.Κ. τον αποδοκίμασε δημοσίως, χωρίς, μάλιστα, να στέρξει στα περί μονταζιέρας που ο ίδιος ο υποψήφιος βουλευτής επικαλέστηκε.
Το αν κάποιος έχει φτάσει, ενδεχομένως, στο σημείο να θεωρεί ότι ακίνητα διαθέτει, πλέον, μόνο η τάξη των πλουσίων είναι κάτι που δεν αφορά το ΠΑ.ΣΟ.Κ., το οποίο είναι το κόμμα εκείνο που, ουσιαστικά, δημιούργησε τη μεσαία τάξη στην Ελλάδα και γνωρίζει πώς και από ποιους αποκτήθηκαν ακίνητες περιουσίες σε επίπεδο λαϊκών στρωμάτων. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., άλλωστε, ήταν πάντοτε υπέρ της κοινωνικής συνοχής και δεν έστεργε στην υποδαύλιση δήθεν ταξικών αντιπαραθέσεων, θεωρώντας προνομιούχο, που πρέπει να πληρώσει, κάποιον ο οποίος κατέχει ένα σπίτι. Δεν είναι ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που «στράγγιξε» τη μεσαία τάξη, «πουλώντας» στα κατώτερα εισοδήματα δήθεν κοινωνική δικαιοσύνη και καλλιεργώντας τον φθόνο ανάμεσα στις λαϊκές τάξεις. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι αυτό που βοήθησε την ανοδική κοινωνική κινητικότητα στην Ελλάδα και, ως στόχο του, είχε να «τραβάει» τους Έλληνες προς τα πάνω. Δεν είναι ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που επεδίωκε τη βίαιη προλεταριοποίηση της μεσαίας τάξης. Θεωρητικολογίες και λοιπές ιδεοληπτικές αναζητήσεις δεν έχουν θέση στο πρόγραμμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και στον δημόσιο λόγο του.
Είμαστε τρεις εβδομάδες πριν τις Εκλογές. Μπαίνουμε στην τελική ευθεία μιας εκλογικής αναμέτρησης, η οποία θ’ αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό που είχε διαμορφωθεί την τελευταία δεκαετία. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει τη δυνατότητα να αποκαταστήσει την ιστορική τάξη ή εν πάση περιπτώσει να βάλει τα θεμέλια της προσεχούς της αποκατάστασης. Είναι κρίμα ανόητα λάθη που μπορούν πολύ εύκολα να αποφευχθούν να στοιχίσουν, τελικά, μια ιστορική ευκαιρία για την παράταξη και, κυρίως, για την ίδια τη χώρα, η οποία έχει ανάγκη έναν γνήσια προοδευτικό πόλο.
