Της Ζωής Σερμπίνη,
Κατά την αρχαιότητα οι Ινδοί, όπως και πολλοί άλλοι αρχαίοι πολιτισμοί, συνεπαρμένοι από το φως των αστεριών που στολίζουν το νυχτερινό ουρανό, ανέπτυξαν τους δικούς τους αστερισμούς. Στην Ινδική αστρονομία οι αστερισμοί φανερώνουν τα σημεία στα οποία οι θεοί έχουν αποθηκεύσει τις δυνάμεις τους. Συγκεκριμένα, οι αρχαίοι Ινδοί αναγνώρισαν και κατέγραψαν εικοσιεπτά αστερισμούς.
Η ονομασία Μπαράνι (Bharani), που έχει δοθεί από τους αρχαίους Ινδούς σε έναν «θεϊκό» αστερισμό, προέρχεται από τη λέξη bharana, που σημαίνει «συντηρώ, φέρω, φροντίζω». Το σύμβολο του αστερισμού αυτού είναι το γυναικείο γενετήσιο όργανο, το αιδοίο, καθώς παραπέμπει στη γέννηση και τη ζωή, δύο πολύ χαρακτηριστικά στοιχεία αυτού του αστερισμού. Κατά την αρχαιότητα, οι άνθρωποι πίστευαν πως ο αστερισμός Bharani ήταν αυτό που έφερνε τη νέα ζωή στον κόσμο, με τίμημα όμως τον κόπο και τον πόνο. Μια ακόμη ιδιότητα αυτού του αστερισμού, αν και εκ πρώτης όψεως μοιάζει πολύ αντιθετική με την ικανότητά του να φέρνει ζωή, είναι πως αποτελούσε την κατοικία των δυνάμεων του θεού Γιάμα, του θεού του θανάτου. Ωστόσο, η κατάσταση αυτή υπογραμμίζει το γεγονός πως η νέα ζωή είναι αδύνατη χωρίς τον θάνατο. Ο θάνατος και η ζωή είναι δύο έννοιες αδιαχώριστες και αλληλοεξαρτώμενες. Πέρα από τους νόμους της φύσης, ακόμη και σε συμβολικό επίπεδο, χωρίς τον θάνατο του «παλιού» δεν είναι δυνατόν να γεννηθεί το «νέο», το «καινούριο».
Πάνω στην ιδέα, λοιπόν, πως η ζωή χρειάζεται τον θάνατο, ο Μαχαμπαράτα διηγείται μια ιστορία που περιγράφει πως η ζωή δεν μπορεί να συνεχιστεί χωρίς την ύπαρξη του θανάτου. Η ιστορία αυτή διαδραματίζεται στην «Πρώτη Εποχή» της ιστορίας, κατά την οποία οι άνθρωποι έχουν εξαιρετικά μεγάλη διάρκεια ζωής. Ο Γιάμα, ο θεός του θανάτου, αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα και να σταματήσει για ένα διάστημα τους θανάτους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την υπερβολική αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Η γη, που φιλοξενεί και θρέφει τους ανθρώπους, δεν μπόρεσε να αντέξει έναν τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να τους υποστηρίξει όλους. Οι θεοί είδαν τα προβλήματα που προκλήθηκαν λόγω του υπερπληθυσμού και στράφηκαν προς τον θεό Βισνού (Visnu) για να ζητήσουν βοήθεια. Ο τελευταίος, έδωσε δύναμη στη γη και στη συνέχεια ο Γιάμα αναγκάστηκε να επιστρέψει στα καθήκοντα του, μοιράζοντας ξανά τον θάνατο στους ανθρώπους. Έτσι, η κατάσταση επανήλθε στο φυσιολογικό της και λύθηκαν όλα τα προβλήματα βιωσιμότητας, που είχαν προκληθεί από την αύξηση του πληθυσμού των ανθρώπων.
Υπάρχει μια ακόμη ιστορία που αποσκοπεί να περάσει το ίδιο δίδαγμα περί της χρησιμότητας του θανάτου. Σύμφωνα με αυτή τη δεύτερη ιστορία, υπήρχε κάποτε ένα αγόρι που του είχε δοθεί η προφητεία πως θα πέθαινε στα δεκαέξι του χρόνια. Το αγόρι, στην προσπάθειά του να ξεφύγει από τη μοίρα του, έπεσε σε βαθύ διαλογισμό μπροστά από τη θεότητα Σίβα, ζητώντας του με αυτόν τον τρόπο προστασία. Όταν έγινε δεκαέξι, οι βοηθοί του θεού του θανάτου Γιάμα, ήρθαν για να αφαιρέσουν τη ζωή του αγοριού, αλλά δεν μπορούσαν να τον πλησιάσουν λόγω της δύναμης που είχε αποκτήσει από τον διαλογισμό. Τότε ο ίδιος ο θεός Γιάμα εμφανίστηκε με τη θηλιά του, και την πέταξε προς το αγόρι. Πάνω στην αγωνία του για να ζήσει, το παιδί έτρεξε προς τον Σίβα και τον αγκάλιασε. Έτσι, η θηλιά του Γιάμα περικύκλωσε τόσο το αγόρι όσο και τον θεό Σίβα, ο οποίος ευαισθητοποιήθηκε και θύμωσε τόσο πολύ με αυτό που προκαλεί ο θάνατος, που έκαψε τον θεό του θανάτου, μετατρέποντας τον σε στάχτη. Βλέποντας τη πράξη αυτή, οι υπόλοιποι θεοί παρακάλεσαν τον Σίβα να φέρει πίσω τον Γιάμα, εξηγώντας του πως ο θάνατος είναι απαραίτητος και χωρίς αυτόν ο κόσμος δεν μπορεί να λειτουργήσει. Ο Σίβα πείστηκε και επανέφερε τον Γιάμα στη ζωή, χάρισε όμως και στο αγόρι έναν εξαιρετικά μακροχρόνιο βίο.
Όπως το αγόρι, έτσι και όλοι οι άνθρωποι τρέμουν μπροστά στη σκέψη του θανάτου, προσπαθώντας να βρουν τρόπους να τον αποφύγουν για όσο περισσότερο τους είναι δυνατό. Ωστόσο, οι παραπάνω ιστορίες, αλλά και ο συμβολισμός του αστερισμού Μπαράνι, έχουν σκοπό να φέρουν πιο κοντά τον άνθρωπο στη σκέψη του θανάτου και να τον συμφιλιώσουν με αυτόν. Η φύση, που απλόχερα δημιουργεί και χαρίζει ζωή, είναι αναγκασμένη να την πάρει πίσω. Ο θάνατος δεν μπορεί να είναι κάτι ευχάριστο, είναι όμως απαραίτητος. Ο αστερισμός Μπαράνι, περιγράφει με συμβολικό και με εξαιρετικά άμεσο τρόπο, τις θυσίες που πρέπει να γίνουν για να παραχθεί κάτι που αξίζει τον κόπο. Αυτό που αξίζει να παραχθεί, είναι φυσικά η ζωή, που για να διατηρηθεί είναι αναγκαίο να πεθάνει, για να γεννηθεί ξανά.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Dicara V. (2012), 27 Stars, 27 Gods: The Astrological Mythology of Ancient India, CreateSpace Independent Publishing Platform.
- Bharani Nakshatra, rahasyavedicastrology.com, Διαθέσιμο εδώ
