Της Ρένας Δανατζή,
Οι εκλογές των προηγούμενων ημερών έστειλαν δύο ξεκάθαρα μηνύματα. Το πρώτο είναι ότι η αριστερά απέτυχε παταγωδώς να κερδίσει έδαφος έπειτα από μία τετραετία αναταράξεων και πολλαπλών κρίσεων. Το δεύτερο είναι ότι ο μέσος Έλληνας παραμένει προσκολλημένος σε φαντάσματα του παρελθόντος, τα οποία δεν σκοπεύει να αποχωριστεί σύντομα. Ανεξάρτητα από τον κομματικό προσανατολισμό των πολιτών, ο οποίος είναι σεβαστός, αν «ζουμάρουμε» κάπως πάνω από τις ψήφους και τα πρόσωπα, θα δούμε λίγο-πολύ όλες τις κοινωνικές παθογένειες που αντιμετωπίζει η Ελλάδα και που αποτυπώθηκαν γλαφυρά στις εκλογές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αναλώθηκε σε μία λογική που του στοίχισε. Κι ενώ κρατούσε στα χέρια του μία «καυτή πατάτα», την οποία θα μπορούσε να κόψει στα δύο και να σερβίρει ως πιάτο για αστέρι μισελέν, την πέταξε με φόρα μακριά, χάνοντας με αυτόν τον τρόπο τον δρόμο της νίκης ή τουλάχιστον της «στήθος με στήθος» εκλογικής αναμέτρησης. Την τετραετία διακυβέρνησης ΝΔ, η χώρα βρέθηκε πολλές φορές σε κυκλώνες (πόλεμος στην Ουκρανία, Ελληνοτουρκικά, Covid-19, Τέμπη, υποκλοπές κ.α.). Αν μη τι άλλο, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον Κυριάκο Μητσοτάκη για όλα· αυτό, άλλωστε, θα ήταν ξεκάθαρη εμπάθεια. Μπορούμε, βέβαια, να του ασκήσουμε κριτική. Να μιλήσουμε για τα λάθη που έκανε ως προς τη διαχείριση κάποιων καταστάσεων, τα οποία ήταν ανεπίτρεπτα. Και πρώτος απ’ όλους θα έπρεπε να τον κριτικάρει ο βασικός του αντίπαλος, ο Αλέξης Τσίπρας.
Δυστυχώς, ο Τσίπρας δεν ανταποκρίθηκε ως έπρεπε, ανεβάζοντας τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ, με τον Ανδρουλάκη να πετυχαίνει double win, πετώντας έξω από τη Βουλή παλιές, σκουριασμένες φωνές που κρατούσαν μισάνοιχτα τα μάτια του πολύ κακού ΠΑΣΟΚ και φέρνοντας στο προσκήνιο μία πιο εξευγενισμένη γενιά κεντροαριστεράς, αποτελούμενη από –εκ πρώτης όψεως– αξιόλογα άτομα. Βέβαια, ο Νίκος Ανδρουλάκης πέρασε μόνο τις εισαγωγικές εξετάσεις –και αυτές οριακά. Η δουλειά που οφείλει στον χώρο της κεντροαριστεράς και τους πιθανούς ψηφοφόρους του, ώστε αυτός και η ομάδα του να αναδειχθούν σε κάτι παραπάνω από άξια αντιπολιτευτική δύναμη, είναι τόσο απαιτητική που ίσως εκ των πραγμάτων δεν τα καταφέρει.
Κάποιοι λοιπόν, στις Σέρρες ξέχασαν. Και αυτή είναι η πιο βροντερή απόδειξη ότι ο μέσος Έλληνας δεν είναι έτοιμος να περάσει σε μία νέα εποχή και λογική πολιτικής. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που θέλουν οι πολιτικοί να τους παίρνουν τηλέφωνο στη γιορτή τους, να στήνονται καμαρωτοί καμαρωτοί σε φωτογραφίες μαζί τους, να παίρνουν, βρε παιδί μου, λίγη από τη λάμψη τους. Και αρνούνται πεισματικά να απογαλακτιστούν από πολιτικάντηδες β΄ κατηγορίας και οικογενειοκρατίες που καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα. Περίπου 22.700 Σερραίοι ψήφισαν τον Κώστα Α. Καραμανλή και σε ντελίριο πανηγύρισαν την επανεκλογή του.
Βέβαια, ο συγκεκριμένος αποτελεί απλά παράδειγμα στον κανόνα. Σε έναν κανόνα που έχουμε δει κατ΄ επανάληψη να επιβεβαιώνεται όχι μόνο στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και σε άλλα κόμματα.
Οι Έλληνες βρίσκονται για μία ακόμα φορά διχοτομημένοι. Οι μεν τραβάνε το σχοινί για να μείνουμε κολλημένοι σε όσα μας κρατάνε πίσω, σε συνήθειες τοξικές, αρρωστημένες. Οι δε το τραβάνε για να ξεκολλήσουμε επιτέλους από αυτή τη γάγγραινα. Να επιστρέψουμε στην κανονικότητα, όπου κανονικότητα σημαίνει αξιοπρέπεια, κοινωνικές παροχές, ευ ζην. Και σε αυτό το χάος, δυστυχώς, καμία πολιτική πρόταση δεν φαίνεται αρκετά ικανή να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον και κυρίως την εμπιστοσύνη.
