Της Ευθυμίας Γκαμπέση,
Ανέκαθεν, οι άνθρωποι ελκύονταν από αυτό που δεν μπορούσαν να έχουν, και όταν αυτό διαιωνίζεται και υποθάλπεται, τότε μετατρέπεται σε απωθημένο. Ετυμολογικά, η λέξη απωθημένο αποτελείται από το «α-» το στερητικό και το ουσιαστικό πόθος. Ωστόσο, ερμηνευτικά η λέξη δεν σημαίνει ακριβώς χωρίς πόθο, αλλά αποδίδεται ως ο διακαής πόθος που δεν βιώνεται από το άτομο που τον νιώθει. Πρόκειται, δηλαδή, για καταπιεσμένα ή ανεκπλήρωτα συναισθήματα, επιθυμίες και τάσεις που επηρεάζουν το άτομο, χωρίς να είναι πάντα σίγουρο ότι μπορεί να τα κάνει πραγματικότητα.
Αυτό μπορεί να οφείλεται σε πολλές αιτίες και συγκυρίες. Το κακό “timing”, για παράδειγμα, έχει την πρωτοκαθεδρία σε τέτοιες περιπτώσεις, με τον χρόνο να αποτελεί βασικό παράγοντα που μπορεί να ενώσει ή να απομακρύνει δύο ανθρώπους. Ωστόσο, η παραπάνω χιλιοειπωμένη φράση αναμοχλεύεται πολλές φορές ως δικαιολογία για μια συναισθηματική σχέση που δεν προχώρησε. Επίσης, μπορεί να προκύπτουν και άλλου είδους εμπόδια, όπως οι επάλληλοι σύντροφοι που περνάνε από τη ζωή μας. Με άλλα λόγια, πιθανό είναι το ενδεχόμενο ο ένας από τους δύο άμεσα ενδιαφερόμενους να μην είναι τυπικά ή συναισθηματικά διαθέσιμος τη δεδομένη χρονική στιγμή. Ακόμη ένας παράγοντας που φαίνεται να επισκιάζει την πραγματοποίηση της σχέσης είναι και οι επαγγελματικές σταδιοδρομίες, εφόσον ζούμε και σε μία κοινωνία στοχοπροσηλωμένη στη μεγάλη οικονομική απολαβή, με όλα τα άλλα να παραμερίζονται.
Τελευταίος, όμως, και πιο σημαντικός απ’ όλα, είναι ο φόβος της απόρριψης, ο οποίος δρα ως μια ασπίδα. Εδώ, όμως, ανακύπτει το ερώτημα του από τι πραγματικά μας προστατεύει αυτή η ασπίδα, από την δυσφορία και τον πόνο που μας προκαλεί το άβολο συναίσθημα της απόρριψης, ή από την απόλυτη ευτυχία; Σε αυτή την περίπτωση, πρέπει να αναλογιστούμε αν πρόκειται για αληθινή επιθυμία, ή αν πρόκειται απλώς για ένα μέτριο πάθος που δεν είχε ποτέ πραγματικά την φιλοδοξία να εκπληρωθεί. Στην περίπτωση που είστε άτυχοι και έχετε ένα απωθημένο –αν μου επιτρέπετε αυτό το χιουμοριστικό σχόλιο–, τότε πρέπει να γνωρίζετε ότι ο πόθος για τον άνθρωπο που δεν μπορούμε να έχουμε συνεχίζει να υπάρχει μέσα μας, παίρνοντας τη μορφή ενός αξεπέραστου αισθήματος κίβδηλης απώλειας.
Αξίζει σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε και τους λόγους για τους οποίους δημιουργούνται εξαρχής αυτά τα απωθημένα. Πρώτη και κυρίαρχη αιτία είναι αναμφίβολα η περιέργεια. Αυτή η περιέργεια που τροφοδοτείται από τα σενάρια που πλάθει η φαντασία μας. Με αυτόν τον τρόπο, επέρχεται η εξιδανίκευση του ατόμου και της κατάστασης περιτυλιγμένη από έναν μυστήριο μύθο. Ο τελευταίος γεννά με τη σειρά του ελπίδες για την πραγματοποίησή του, ας μην ξεχνάμε όμως ότι η ελπίδα δεν εγγυάται ότι θα γίνει, καθώς είναι άλλος ένας αμυντικός οργανισμός του μυαλού.
Τέλος, η λέξη απωθημένο έχει ταυτιστεί με πολλά συναισθήματα, πολλά ερωτήματα, πολλά «γιατί» και, πάνω απ’ όλα πολλά, «αν». Τι θα γινόταν όμως αν αυτά τα «αν» γινόντουσαν «όταν»; Δεν είναι πάντα εύκολο να κάνουμε αυτό που νιώθουμε, αλλά αξίζει για τον κατάλληλο άνθρωπο και ας μην ευνοούν οι συνθήκες και το δεδομένο χρονικό πλαίσιο.
