Της Χρυσάνθης-Ίριδας Ανεμογιάννη,
Τα άκουσες, τα είδες, τα πρόσεξες όλα, τα σκέφτηκες όλα, τα πέρασες όλα. Δεν θα συμπληρώσεις τίποτα. Επιλέγεις να μην πεις τίποτα. Δεν θα κλείσεις, όμως, τα μάτια, απλώς θα επιλέξεις να κάνεις αντιπερισπασμό. Να συγκεντρωθείς κάπου αλλού. Να κάνεις κάτι άλλο. Και κάπως έτσι, θα επιλέξεις να μην θυμάσαι προς το παρόν. Όχι να ξεχάσεις, έχει διαφορά.
Είναι και αυτή μια αντίδραση ή αντίσταση. Ένα τεχνητό τείχος. Ένα κατασκεύασμα προσωπικό. Ένα μέρος, όπου η απόσπαση της προσοχής σου δεν θα σημαίνει κίνδυνο ή απειλή.
Και κάπως έτσι, αυτό ξεκινά να μοιάζει με εγκιβωτισμό, ο οποίος διαφέρει διαμετρικά από τον εγκλωβισμό. Η βασική αφήγηση-πλοκή-καθημερινότητα-ζωή, όπως θες μπορείς να το πεις, συνεχίζεται. Δεν πρόκειται για κάποιου είδους παρκάρισμα ζωής. Ούτε ενδείκνυται η χρήση start και stop και pause για διάλειμμα και σνακ. Μια παρεμβολή. Αυτό είναι που συμβαίνει. Η βασική αφήγηση διακόπτεται και, αφού τοποθετηθεί το αντικείμενο μέσα στο κουτί, επανερχόμαστε στη βασική ιστορία, έτσι ώστε αυτή να ολοκληρωθεί.
Τέλος σημαίνει σκοπός. Ουσιαστικά, το θέμα έγκειται στο να μπορέσουμε να επιτύχουμε αυτό που θέλουμε. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που, τελικά, θα μετρήσει. Αυτό, όμως, δεν μπορούμε να το φτάσουμε πάντα ακολουθώντας την ίδια διαδρομή.
Οι αντιπερισπασμοί είναι αυτοί που σπάνε τον κύκλο. Αυτό δεν σημαίνει άρνηση ή φυγή. Η πραγματικότητα δεν τέμνεται, δεν παρκάρεται, δεν αναβάλλεται και γι’ αυτό, αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να γίνει και παθητική. Μαθαίνουμε βήματα και αναπνοές και προχωράμε. Στην αρχή, ίσως να μοιάζει με αταξία. Μια χαώδης αταξία. Μπορεί όντως να είναι μια άναρχα δομημένη σκέψη. Αυτό αξίζει, να δίνεις νόημα στο χάος. Αρκεί να αντέχουμε. Και όλα στο τέλος συνυφαίνονται. Αρκεί να φτάσεις μέχρι εκεί. Γιατί αλλιώς, θα μείνεις κλεισμένος στο κουτί. Και τότε θα είναι εγκλωβισμός.
Το κουτί δεν βρίσκεται εκεί για να μπεις μέσα, να κρυφτείς, να ξεφύγεις, να εξαφανιστείς. Το κουτί θα πρέπει να είναι η δίοδος. Και αν δεν είναι, να γίνει. Και αν δεν γίνει, να το κάνεις εσύ να γίνει.
