Του Νίκου Σαρρή,
Ο Άρης αποτελεί τον πιο βίαιο και σκληρό θεό της Ελληνικής μυθολογίας. Γεννήθηκε στη Θράκη, της οποίας θεωρούταν ο προστάτης θεός. Αποτελώντας την προσωποποίηση του πολέμου, άφησε στην περιοχή της Θράκης πολλούς απογόνους που έγιναν γνωστοί για την βαρβαρότητά τους.
Με τη νύφη Βιστωνίδα, ο Άρης απέκτησε δύο γιους, τον Τηρέα και τον Δρύαντα. Ο Τηρέας έμελλε να γίνει βασιλιάς της Θράκης. Παντρεύτηκε την Πρόκνη, κόρη του Αθηναίου βασιλιά Πανδίονα, με την οποία απέκτησε έναν γιο, τον Ίτυ. Κάποτε ο Τηρέας ήθελε να συνάψει ερωτική σχέση με την αδελφή της Βιστωνίδας, τη Φιλομήλα, η οποία είχε παραμείνει στην Αθήνα, κοντά στον πατέρα της. Η ίδια, ωστόσο, δεν επιθυμούσε κάτι αντίστοιχο. Ο Τηρέας, μη μπορώντας να αποδεχτεί την απόρριψη, ταξίδεψε μέχρι την Αθήνα, όπου βρήκε τη Φιλομήλα και τη βίασε. Μάλιστα, της έκοψε τη γλώσσα, για να μην μπορέσει ποτέ να μιλήσει για την αποτρόπαια πράξη του Τηρέα. Ο γιος του Άρη την πήρε αιχμάλωτη και την έδωσε σκλάβα σε κάποιον άρχοντα. Όταν γύρισε στη Θράκη, ανακοίνωσε στη γυναίκα του πως τάχα η αδερφή της ήταν νεκρή. Η Φιλομήλα, μη μπορώντας να μιλήσει, κέντησε σε ένα ύφασμα την αναλυτική περιγραφή της πράξης του Τηρέα και το έστειλε κρυφά στην Πρόκνη. Λίγο καιρό αργότερα, κατάφερε να δραπετεύσει από το σπίτι στο οποίο ήταν σκλάβα. Οι δύο αδερφές είχαν αποφασίσει να πάρουν την εκδίκησή τους.
Παράλληλα, ο Τηρέας έλαβε το χρησμό, πως κάποιος συγγενής θα σκότωνε τον γιο του, Ίτυ. Ο ίδιος δεν μπορούσε να υποψιαστεί κάποιον, οπότε σκότωσε τον αδερφό του, Δρύαντα, απλά για να μην επαληθευτεί ο χρησμός. Δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως την ίδια στιγμή, η Πρόκνη και η Φιλομήλα σκότωναν τον γιο του. Μάλιστα, για να ολοκληρωθεί η εκδίκησή τους, μαγείρεψαν το κρέας του και το σέρβιραν στον Τηρέα. Μόλις ο Τηρέας κατάλαβε πως έτρωγε τον ίδιο του τον γιο, επιτέθηκε στις δύο αδερφές, προσπαθώντας να τις σκοτώσει. Τότε, και τα τρία πρόσωπα, μεταμορφώθηκαν από τους θεούς σε πτηνά. Ο Τηρέας έγινε τσαλαπετεινός, η Πρόκνη έγινε χελιδόνι, ενώ η Φιλομήλα αηδόνι.
Ακόμη ένας απόγονος του Άρη, είναι ο γιος του αδικοχαμένου Δρύαντα, Λυκούργος. Ο Λυκούργος ήταν βασιλιάς του θρακικού φύλου των Ηδωνών. Ο λαός αυτός ήταν γνωστός για την οργιαστική λατρεία του Διονύσου. Ο Λυκούργος ωστόσο, διαφωνούσε με τη λατρεία αυτού του θεού. Μάλιστα, όταν ο Διόνυσος πέρασε από το βασίλειό του, ο βασιλιάς των Ηδωνών φυλάκισε τους ακολούθους του Διονύσου, ενώ επιτέθηκε και στον ίδιο τον θεό. Η εκδίκηση του Διονύσου, ήταν να προκαλέσει παράνοια στον Λυκούργο. Τάραξε το μυαλό του Βασιλιά, βάζοντάς τον να κατακρεουργήσει το παιδί του. Στη συνέχεια, ο θεός άφησε χρησμό που όριζε ότι δεν θα φυτρώσει ποτέ ξανά αμπέλι στην περιοχή, αν δεν θανατωθεί ο Λυκούργος. Οι Ηδωνοί, μη μπορώντας να αντέξουν την απουσία του φυτού – συμβόλου του αγαπημένου τους θεού, οδήγησαν τον Λυκούργο στο Παγγαίο Όρος, όπου τον έδεσαν και τον άφησαν να κατασπαραχθεί από άγρια άλογα.
Ο Άρης είχε πολλούς ακόμη απογόνους. Καρπός του έρωτά του με την θεά Αφροδίτη, ήταν ο Δείμος και ο Φόβος. Ο πρώτος ήταν η προσωποποίηση του τρόμου που νιώθει ο πολεμιστής πριν τη μάχη, ενώ ο δεύτερος η προσωποποίηση του φόβου κατά τη διάρκεια της μάχης. Συνόδευαν τον πατέρα τους σε κάθε πόλεμο, όπως και στον Τρωικό. Ακόμα, οι μορφές τους κοσμούσαν την ασπίδα του Αγαμέμνονα.
Με την πριγκίπισσα της Θεσσαλίας, Κυρήνη, ο Άρης απέκτησε έναν ακόμη γιο, τον γίγαντα Διομήδη. Πρόκειται για διαφορετικό πρόσωπο από τον γνωστό βασιλιά του Άργους, που πολέμησε στον Τρωικό Πόλεμο. Ο γίγαντας Διομήδης ήταν βασιλιάς των Βιστόνων, ενός πολεμοχαρούς θρακικού φύλου. Πρόκειται για τον ιδιοκτήτη των τεσσάρων ανθρωποφάγων αλόγων, τα οποία έπρεπε να αιχμαλωτίσει ο Ηρακλής στον όγδοο κατά σειρά άθλο του. Ο αδίστακτος βασιλιάς τάιζε στα άλογα με τους χάλκινους σιαγόνες, όποιον ξένο τύχαινε να περνάει από το βασίλειό του. Ο Διομήδης σκοτώθηκε σε μονομαχία με τον Ηρακλή, ο οποίος άφησε το πτώμα του βορά στα ανθρωποφάγα άλογα. Στη συνέχεια, τα παρέδωσε στον Ευρυσθέα, ο οποίος τα απελευθέρωσε. Τα άλογα κατευθύνθηκαν προς τον Όλυμπο, όπου και κατασπαράχθηκαν από άγρια θηρία.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Κακριδής, Ι. (2021), Ελληνική Μυθολογία: Οι Ήρωες – Τοπικές Παραδόσεις, τόμ.3, Εκδοτική Αθηνών.
- Jean Rispen (1953), Ελληνική μυθολογία, τόμος Β΄, Αθήνα: Εκδόσεις Δαρεμάς.
- Hansen, W. (2004), Handbook of Classical Mythology, ABC-CLIO Publications.
