Της Γεωργίας Διπλού,
Υπάρχει μια αρκετά δύσκολη στιγμή στη ζωή των περισσότερων νέων, η οποία αγνοείται —παντελώς— από την κοινωνία. Η λεγόμενη κρίση των 20. Ανάλογα τη φάση που βρίσκεται ο καθένας, μπορεί να κάνει την εμφάνισή της, είτε στις αρχές είτε στα τέλη αυτής της πολυσυζητημένης δεκαετίας στον βίο ενός ανθρώπου.
Ως φοιτήτρια, η οποία τη χρονιά που πέρασε προσπαθούσε να βρει τις ισορροπίες ανάμεσα στην ανήλικη και την ενήλικη ζωή, καταστάλαξα στο εξής. Οι μαθητές της Γ΄ λυκείου —δικαίως— έχουν ως μόνο στόχο την εισαγωγή τους στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Ζώντας μια τόσο περιορισμένη και στερημένη περίοδο, πλάθεις στο μυαλό σου το πέρασμα από την ανήλικη στην ενήλικη ζωή σαν μία φάση γεμάτη απολαύσεις, χαρές και αποποίησης υποχρεώσεων. Αυτό, βέβαια, δεν το απομυθοποιεί κανένας. Στο σχολείο, στο φροντιστήριο… Παντού η ίδια «καραμέλα». Τα φοιτητικά χρόνια είναι τα πιο ξέγνοιαστα της ζωής σου. Σε αυτό το σημείο, αναλογίζεσαι: «Λες όντως όταν μπω στη σχολή, να μην συναντήσω καμία δυσκολία;». Όταν, όμως, ζεις την πολυπόθητη αυτή «ελευθερία», συνειδητοποιείς ότι τα όνειρα θα παραμείνουν όνειρα.
Πριν απαριθμήσω τους λόγους με τους οποίους θέλω να τεκμηριώσω τη θέση μου, θα ήθελα να μοιραστώ το πιο έντονο βίωμα μου, όσον αφορά την απότομη μετάβαση στην ενηλικίωση — χωρίς να σημαίνει ότι θα υπάρξει απόλυτη ταύτιση. Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν παιδί ιδιωτικού σχολείου. Αυτό αυτόματα σημαίνει ότι ζούσα σε μια «φούσκα», σε ένα απίστευτα οριοθετημένο και προστατευμένο περιβάλλον. Κάθε πρωί, με έπαιρνε το σχολικό από την πόρτα του σπιτιού μου και με πήγαινε στο σχολείο. Το ίδιο συνέβαινε και στην επιστροφή.
Για 12 συναπτά έτη, αυτή ήταν η πραγματικότητα που ζούσα. Έβγαινα βόλτες σε συγκεκριμένα μέρη, χωρίς ποτέ να χρειαστεί να υψώσω τις άμυνές μου. Ξαφνικά, μπήκα στο Πανεπιστήμιο και έπρεπε να ξεχάσω όσα ήξερα. Έπρεπε να μάθω να κινούμαι, κάνοντας μεγάλες αποστάσεις. Έπρεπε να μάθω νέα άτομα και να μην είμαι με εκείνους που μεγάλωσα και έβλεπα κάθε μέρα. Άρχισα να βγαίνω σε περιοχές που δεν πίστευα ότι θα σύχναζα και ουκ ολίγες φορές είχα «μάτια και στην πλάτη», διότι ένιωθα απειλή.
Για να μην μακρηγορώ, η κρίση των 20 είναι ένα υπάρχον ζήτημα που πρέπει να λάβει και την αρμόζουσα σημασία. Και αυτό, γιατί:
Πασχίζεις να μπεις σε μία σχολή και καταλαβαίνεις ότι δεν είναι αυτό που ονειρευόσουν
Μπορεί να θεωρώ τον εαυτό μου από τους τυχερούς που η σχολή η οποία διάλεξα με ενθουσιάζει, αλλά δυστυχώς δεν είναι λίγες οι φορές —μάλλον τις περισσότερες— που οι φοιτητές θέλουν να ξεχάσουν τη στιγμή που πάτησαν το κουμπί «υποβολή» στο μηχανογραφικό τους. Ως εκ τούτου, αφοσιώνονται να περάσουν μαθήματα όσο πιο γρήγορα μπορούν, ώστε να απαλλαχτούν από αυτό το βάσανο. 4-5 χρόνια είναι, θα περάσουν! Έλα όμως που αυτό το βαρετό για εσένα αντικείμενο θα σε απασχολήσει και στην εργασία σου. Αποκτάς τέτοια μανία να περάσεις τα μαθήματα, που ξεχνάς το βασικότερο: να ζήσεις…
Ξεχνάς να δώσεις σημασία στον όρο «φοιτητική ζωή». Πραγματοποιείται ένα fast forward. Έφτασες 30. Συγχαρητήρια! Είναι Σάββατο βράδυ και εσύ κοιτάς το ταβάνι! Θέλεις να επικοινωνήσεις και δεν ξέρεις με ποιον. Πασχίζεις να τελειώσεις τη σχολή στα 4 χρόνια με μέσο όρο 9,5 — φυσικά και δεν το κατακρίνω. Και όταν έχουν περάσει τα χρόνια και κοιτάς πίσω, συνειδητοποιείς τι μέγα λάθος έκανες που διάλεξες έναν ωραίο βαθμό έναντι ποιοτικού χρόνου με την παρέα σου.
«Τι ανάγκη έχεις εσύ; Μακάρι όλα τα προβλήματα να ήταν σαν αυτά των φοιτητών…»
Τι κλισέ… Αυτόν τον πρώτο μου χρόνο ως φοιτήτρια, σε κάθε οικογενειακό τραπέζι ακούω αυτήν τη φράση. Κατανοώ ότι τα ζητήματα που απασχολούν αυτήν την ηλικιακή ομάδα μπορεί να φαντάζουν γελοία στους μεγαλύτερους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραμερίζονται. Άσε πίσω σου τις κακεντρέχειες και πάρε όσο χρόνο χρειάζεσαι ώστε να νιώσεις ξανά ο εαυτός σου. Μετά από μεγάλες κρίσεις, έρχεται η καλύτερη και ουσιαστικότερη περίοδος αυτοβελτίωσης. Το ζήτημα είναι να μην σκύβουμε ποτέ το κεφάλι σε οποιαδήποτε σχόλια και να προχωράμε με σύμμαχο την καλή μας διάθεση.
Νιώθεις πως μένεις πίσω σε σύγκριση με τους συνομήλικούς σου
Το θέμα έχει ως εξής: βλέπεις άτομα στην ηλικία σου να κάνουν παραμυθένια ζωή. Εκδρομές στο εξωτερικό, επαγγελματική αναγνώριση, ακαδημαϊκές επιτυχίες, συναισθηματική αρτιότητα και πολλά άλλα. Αυτομάτως θέτεις τον εαυτό σου σε μια τρομερά νοσηρή διαδικασία. Κάθεσαι ώρες επί ωρών σπίτι —όχι επειδή έχεις δημιουργήσει τον τέλειο cozy χώρο— επειδή αναλογίζεσαι τι μπορείς να αλλάξεις, χωρίς όμως να έχεις ιδιαίτερη διάθεση γι’ αυτό. Μόνο επειδή «πρέπει» και το επιβάλλει ο νόμος των social media. Οι άνθρωποι στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης δείχνουν αυτό που θέλουν να δείξουν στον κόσμο και όχι την πραγματική και αφιλτράριστη πραγματικότητα τους. Όλη αυτή η άρνηση για αλλαγή υποδηλώνει τη ψυχική κούραση και εξασθένιση.
Εν τέλει, δεν υπάρχει λόγος να νιώθει κανένας άσχημα για τη φάση που βρίσκεται στη ζωή. Όλος ο χρόνος μάς ανήκει. Στο κάτω κάτω είμαστε στα 20s μας!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Η κρίση ηλικίας στα 20κατι is a thing και είμαστε πολλοί που την περνάμε! Μια άσχημη φάση είναι θα περάσει, neopolis.gr, διαθέσιμο εδώ
