Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Στον έρωτα και την πολιτική το θράσος θεωρείται προσόν. Ακόμα και σε αυτά τα πεδία όμως, πρέπει να υπάρχει μέτρο, διότι διαφορετικά η κόκκινη γραμμή, που χωρίζει την τόλμη και την αποφασιστικότητα από την ιλαρότητα και την ύβρη, θα παραβιαστεί. Κάτι τέτοιο συμβαίνει με την προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να μιμηθεί τον Ανδρέα Παπανδρέου και να οικειοποιηθεί την πολιτική του κληρονομιά.
Το ότι ο Τσίπρας είναι αδίστακτος είναι προφανές και πανθομολογούμενο. Το ότι, επίσης, είναι ανιστόρητος αποδεικνύεται διαρκώς. Το ζήτημα, όμως, έγκειται στο ότι, προ πολλού, έχει ξεπεράσει το όριο ανάμεσα στην κυνική επιδίωξη της πολιτικής κυριαρχίας και στη βάρβαρη κακοποίηση της λογικής και της Ιστορίας, υποτιμώντας ξεδιάντροπα τη νοημοσύνη των πολιτών. Προκειμένου να υποκλέψει ψήφους πασοκογενών ψηφοφόρων και, παράλληλα, να προωθήσει το αφήγημα της «προοδευτικής διακυβέρνησης», έχει καταντήσει ένας γελοίος και, συνάμα, θλιβερός μίμος του ιδρυτή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Πλαστογραφώντας τη χροιά της φωνής, τις ενδυματολογικές επιλογές, τις κινήσεις, τα συνθήματα του Ανδρέα και βάζοντας στην προκρούστειο κλίνη τις απόψεις και το έργο του, που αποτελούν πολιτική παρακαταθήκη του –γνήσια– προοδευτικού χώρου στην Ελλάδα, θεωρεί ότι θα πετύχει την απόλυτη κυριαρχία στη λεγομένη Κεντροαριστερά και τη μετατροπή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. σε δεκανίκι του.
Έχουν, όμως, σχέση ο Αλέξης Τσίπρας και ο Ανδρέας Παπανδρέου; Η Ιστορία είναι αμείλικτη: Οι δύο πολιτικοί άνδρες δεν μοιράζονται κάτι κοινό, ούτε σε προσωπικό ούτε σε πολιτικό επίπεδο. Εκκινώντας από την πορεία που διαμόρφωσε έκαστον, θα διαπιστώσουμε ότι το πνευματικό, καταρχάς, υπόβαθρο των δύο είναι ασύγκριτο. Ο Παπανδρέου υπήρξε ακαδημαϊκός διεθνούς εμβέλειας. Με λαμπρές σπουδές κι επαγγελματική σταδιοδρομία σε ορισμένα εκ των ιστορικοτέρων κι εγκυροτέρων Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων της υφηλίου. Διδάκτωρ Οικονομικών και Φιλοσοφίας του Harvard και Αναπληρωτής Καθηγητής του και Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Μινεσότα, του Berkeley,της Στοκχόλμης και του Γιορκ. Σε ηλικία μόλις 25 ετών, ήταν μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στη διάσκεψη του Bretton Woods. Επίσης, διετέλεσε Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου και Επιστημονικός Διευθυντής του Κ.Ε.Π.Ε. και Σύμβουλος της Τράπεζας της Ελλάδος.
Τι σχέση έχει αυτή η πνευματική υποδομή και αυτή η επαγγελματική διαδρομή με τις αντίστοιχες του Αλέξη Τσίπρα; Έναν άνθρωπο που έφτασε 26 ετών για να πάρει το πτυχίο του Πολιτικού Μηχανικού από το Ε.Μ.Π. και που δεν έχει εργαστεί, ουσιαστικά, ποτέ στη ζωή του, μιας κι από την ηλικία των 33 ετών είναι αρχηγός του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Έναν πολιτικό που, μέχρι προσφάτως, αδυνατούσε να μιλήσει στοιχειωδώς την αγγλική γλώσσα και του οποίου τα σαρδάμ υποδηλώνουν όχι δυσχέρεια στη χρήση της γλώσσας, αλλά βαθύτατη αμορφωσιά. Η ταύτιση του «θρέφω» με το «δρέπω», οι «ακατάληπτοι» δεσμοί αντί των «ακατάλυτων», η ημιμάθεια της ελληνική μυθολογίας (κατά τον Πρόεδρο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ο Οδυσσέας έκλεισε τα αυτιά του στις Σειρήνες…) και η «εκτέλεση» ιστορικών φράσεων, μιας και ο Τσίπρας, από το βήμα του Ευρωκοινοβουλίου, κάλεσε του εταίρους μας πρώτα να μας ακούσουν και, εν συνεχεία, να μας χτυπήσουν («Άκουσον μεν, πάταξον δε»), εν αντιθέσει με τον Θεμιστοκλή, ο οποίος απευθυνόμενος στον Ευρυβιάδη είχε ζητήσει το αντίθετο («Πάταξον μεν άκουσον δε»), είναι μερικά παραδείγματα. Επιπλέον, η άποψή του ότι η Μυτιλήνη και η Λέσβος είναι διαφορετικά νησιά, αλλά και η ακούσια προφητεία – ομολογία της μνημονιακής του στροφής, μιας και θεώρησε πως τοποθετεί τη χώρα ακριβώς απέναντι στις μνημονιακές επιλογές, δηλώνοντας ότι αυτή έχει κάνει στροφή 360 μοιρών (μηχανικός κατά τα άλλα…). Η λίστα με τα «μαργαριτάρια» είναι μεγάλη….
Να εξετάσουμε συνοπτικά και την πολιτική διαδρομή Παπανδρέου – Τσίπρα πριν αναδειχθούν Πρωθυπουργοί; Ο πρώτος από την περίοδο Μεταξά γνώρισε διώξεις, αναπτύσσοντας αντικαθεστωτική δράση συμμετείχε στους πολιτικού κύκλους των Η.Π.Α. και μετά την εκλογή του ως βουλευτής της Ενώσεως Κέντρου διατέλεσε Υπουργός Προεδρίας και Συντονισμού. Ήρθε σε αντιπαράθεση με τον σκληρό πυρήνα του μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς, με τις αυθαιρεσίες του Παλατιού, την εξωτερική παρέμβαση και το παρακράτος. Συνελήφθη και φυλακίστηκε από τη Χούντα και ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση στο εξωτερικό ως αρχηγός του Π.Α.Κ., γινόμενος στόχος ακόμα και δολοφονικών επιθέσεων. Γύρισε στην Ελλάδα και αρνήθηκε να κληρονομήσει τη θέση του Προέδρου της Ενώσεως Κέντρου. Αντιθέτως, πήρε το ρίσκο της δημιουργίας ενός νέου κόμματος, με αυθεντικά κινηματικά χαρακτηριστικά. Κατόρθωσε να συσπειρώσει γύρω του ό,τι πιο φρέσκο υπήρχε στην ελληνική κοινωνία και να το μπολιάσει με την εμπειρία των παλαιότερων.
Ο δεύτερος ανέβηκε τάχιστα τα εσωκομματικά σκαλοπάτια ως παιδί του κομματικού σωλήνα. ΚΝίτης καταληψίας στα μαθητικά του χρόνια και αριστεριστής, στα φοιτητικά διακρίθηκε στην τέχνη των επεισοδίων με κάθε αφορμή. Όλα αυτά, βεβαίως, εκ του ασφαλούς, έχοντας την αγαθή τύχη να είναι οικονομικά εξασφαλισμένος ως γόνος πλούσιας οικογενείας, αλλά και δραστηριοποιούμενος εντός ενός πλαισίου που εξασφάλιζε την ατιμωρησία για κάθε κακομαθημένο κατά φαντασία Che Guevara, μιας και τότε ο Τσίπρας κόπιαρε αυτό το στυλ. Γραμματέας Νεολαίας, υποψήφιος Δήμαρχος Αθηνών και Πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., κατόπιν ενεργειών του πολιτικού του μέντορα Αλαβάνου, που ήλεγχε τότε ένα μόρφωμα περιθωριακών σχημάτων που αποτελούσαν τις συνιστώσες του. Χωρίς κάποια πραγματική επαφή με την κοινωνία και τη ζωή, χωρίς τεχνοκρατική επάρκεια, χωρίς εμπειρίες σε θέσεις πραγματικής ευθύνης, βρέθηκε στο τιμόνι της χώρας εκμεταλλευόμενος τις συγκυρίες, ασκώντας τη χυδαιότερη αντιπολίτευση που έχει γνωρίσει ποτέ ο τόπος και συσπειρώνοντας ό,τι πιο αντιδραστικό και χρεοκοπημένο υπήρχε.
Ο Ανδρέας έλεγε ότι «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και αναφερόμενος στη Μακεδονία ότι «το όνομά μας είναι η ψυχή μας». Το 1987, έφτασε ένα βήμα πριν την πολεμική σύγκρουση με την Τουρκία, προκειμένου να προασπίσει τα εθνικά μας συμφέροντα. Η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα του Ν.Α.Τ.Ο. που σύμπτυξε αμυντική συμφωνία με μια χώρα του Συμφώνου της Βαρσοβίας, τη Βουλγαρία. Ήταν ο πρώτος Έλληνας Πρωθυπουργός που επισκέφτηκε την Κύπρο, αναγνώρισε τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, επέβαλε εμπάργκο στα Σκόπια. Ο Τσίπρας είναι της άποψης ότι η θάλασσα δεν έχει σύνορα, υπέγραψε την εθνικά επιζήμια Συμφωνία των Πρεσπών, δικαιώνοντας το σύνολο της σκοπιανής αλυτρωτικής προπαγάνδας και ονειρεύεται και «Πρέσπες του Αιγαίου». Έκανε Υπουργό Παιδείας τον αρνητή της Γενοκτονίας των Ποντίων, Νίκο Φίλη. Υποθήκευσε για έναν αιώνα τη δημόσια περιουσία στο Υπερταμείο. Ο Παπανδρέου έφτιαξε τη μεσαία τάξη στην Ελλάδα, ενώ ο Τσίπρας τη διέλυσε.
Ο Ανδρέας προήγαγε την εθνική συμφιλίωση μέσω της Αναγνώρισης της Εθνικής Αντίστασης, εκδημοκράτησε το συνδικαλιστικό κίνημα, τις Ένοπλες Δυνάμεις και την Εκπαίδευση, έφτιαξε το Εθνικό Σύστημα Υγείας, τον Α.Σ.Ε.Π., θέσπισε τον πολιτικό γάμο, την ισότητα των δύο φύλων, κατάργησε την προίκα. Ο Τσίπρας επανάφερε την εμφυλιοπολεμική ρητορική και πρακτική, διαίρεσε τους Έλληνες και επιδόθηκε στην τρομοκράτηση των πολιτικών του αντιπάλων, με στόχο την πλήρη πολιτική τους εξόντωση με μεθόδους Μαδούρο. Προήγαγε την ασυδοσία, αφήνοντας τα πανεπιστήμια έρμαια στους μπαχαλάκηδες και ταύτισε την ανανέωση του εκπαιδευτικού συστήματος με την επιβράβευση της ήσσονος προσπάθειας. Παραβίασε πολλάκις το Σύνταγμα και έκανε «λάστιχο» τους θεσμούς προς όφελός του, αδιαφορώντας για την Πατρίδα. Βάφτισε «πρόοδο» την επιβολή της ορθοπολιτικής ατζέντας και την ικανοποίηση κάθε απίθανου αιτήματος οποιασδήποτε ακραίας μειοψηφίας. Για το τέλος; Όσο και να θέλει να το ξεχάσουμε, ηγείται του κόμματος που έστειλε στο Ειδικό Δικαστήριο τον Ανδρέα Παπανδρέου, στήνοντας με συνεργό τη Ν.Δ. τη σκευωρία του «βρώμικου ‘89». Ακριβώς γιατί δεν μπορούσε να συγκριθεί με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Ανδρέα.
Ό,τι, λοιπόν, και να κάνει ο Τσίπρας, όσες ανιστόρητες φανφάρες κι αν ξεστομίζει, η αλήθεια είναι πως ουδεμία σχέση έχει με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Το μόνο που καταφέρνει, πλέον, είναι να δώσει ένα μικρό άλλοθι στους πρώην ΠΑΣΟΚους, που εξακολουθούν να τον στηρίζουν, έχοντας κάνει γαργάρα το τρίτο και σκληρότερο Μνημόνιο, τις Πρέσπες, τη συγκυβέρνηση με την Ακροδεξιά και τη συνεργασία με την καραμανλική Δεξιά. Η Ιστορία είναι δίκαιη κι εκδικείται…
