Της Γεωργίας Διπλού,
Ζούμε σε μία εποχή, κατά την οποία όλοι κυνηγάμε να «πιάσουμε» ένα πολύ συγκεκριμένο στοιχείο, το οποίο παράλληλα θεωρείται ένα μη πραγματοποιήσιμο ιδανικό, ένας φανταστικός κόσμος, μια ουτοπία: την απόλυτη ευτυχία.
Δεν μπορώ να αναφέρω με σιγουριά το ποσοστό των ανθρώπων οι οποίοι είναι απόλυτα ευτυχισμένοι και ούτε να το προσεγγίσω — απόλυτα λογικό. Αυτό που μπορώ να επιτύχω είναι μια συναισθηματική «εγγύτητα» στο ζήτημα. Πόσες φορές έχουμε βγει έξω –για μια απλή βόλτα ή για τα ψώνια της εβδομάδος– και έχουμε δει ανθρώπους να φαίνονται πραγματικά ευτυχισμένοι; Να γελούν με τη ψυχή τους; Να «φωτίζουν» τα μάτια τους από χαρά; Εγώ προσωπικά δεν έχω δει —σχεδόν— κανέναν. Δεν έχει σημασία πού κυκλοφορείς. Η ίδια δυσάρεστη κατάσταση επικρατεί και στην Αθήνα και στην Κηφισιά και στον Πειραιά.
Γιατί, όμως, να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Για να δώσουμε απάντηση σε αυτό, πρέπει να αναλογιστούμε την καθημερινότητα ενός μέσου ενήλικα, αλλά και το περιβάλλον στο οποίο αυτός κινείται και λειτουργεί. Σε μια μέση χώρα της Δύσης, οι συνιστώσες είναι δύο. Αφενός, κυρίαρχη θεώρηση αποτελεί το γεγονός ότι ο μόνος σκοπός της Παιδείας είναι να υπηρετεί» το «δέον», αυτό που πρέπει να γίνει. Στις δυτικές κοινωνίες, το «δέον» είναι απολύτως συνυφασμένο με τις ανάγκες της αγοράς, καθιστώντας —αυτόματα— οτιδήποτε δημιουργικό ως άχρηστο. Αφετέρου, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού εργάζεται, ούτως ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωση του. Ακόμα και αποταμίευση χρόνων δεν επαρκεί, ώστε να θρέψει μια οικογένεια για μικρό χρονικό διάστημα. Επομένως, ο σύγχρονος πολίτης ζει για να δουλεύει και δεν δουλεύει για να ζει. Βιώνουμε καθημερινά την ίδια μουντή καθημερινότητα.
Το παράδοξο, δε, και συνάμα «τραγική ειρωνεία», είναι η θέληση που έχουμε για ζωή. Μια βόλτα στα Public ή σε οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο είναι αρκετή για να το συνειδητοποιήσει κανείς. Ράφια γεμάτα οδηγούς ευτυχίας. Όπως προανέφερα, η κοινωνία στηρίζεται στον νόμο ζήτησης και αγοράς. Προσφέρει ό,τι φαίνεται πως φέρνει κέρδη. Οι τυποποιημένοι οδηγοί ευτυχίας είναι στο No1 ζήτησης. Το μόνο πράγμα που ξεχνάνε να μας πουν οι «ειδικοί» είναι ότι την ευτυχία τη βιώνουμε τυχαία σε μέρες και στιγμές που δεν επιδιώκουμε.
Έχει δοθεί τόση σημασία στην τεχνική κατάρτιση, που αγνοείται παντελώς το επίπεδο και ο ουσιαστικός πλούτος του ίδιου ανθρώπου. Αυτό που έχει σημασία είναι η κατασκευαστική αρτιότητα και όχι το επίπεδο του ανθρώπου που τα δημιουργεί και τα χρησιμοποιεί. Η προσωπικότητα αποδυναμώνεται και τη θέση της παίρνουν οι κανόνες. Σε μια τόσο νοσηρή συνθήκη, πώς θα κατορθώσει το άτομο να βρει και να πλησιάσει την πολυπόθητη ευτυχία; Όταν ξέρει ότι πιο πολύ μετράει το τι επαγγέλλεται, παρά τι είδους άνθρωπος είναι;
Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τη ζωή στη συγκαιρινή εποχή θεωρείται λανθασμένος. Αναλυτικότερα, ψάχνοντας την απόλυτη ψυχική ευδαιμονία καταλήγουμε να είμαστε δυστυχισμένοι. Η τέλεια και ιδανική κατάσταση δεν θα βρεθεί ποτέ. Ας ζήσουμε στο μεταξύ τις μικρές και συχνές στιγμές ευτυχίας και χαράς. Από αυτές θα εφοδιαστούμε και θα αντιμετωπίσουμε τα άσχημα που, ομολογουμένως, μπορεί να έρθουν. Την πραγματικότητα αυτήν αποτυπώνει η πρώτη στροφή του ποιήματος Κ. Π. Καβάφη Μονοτονία: «Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει. Είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα. Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μην μοιάζει».
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
-
Κοιτώντας γύρω σας, πόσους ανθρώπους μπορείτε να χαρακτηρίσετε ευτυχισμένους;, lifo.gr, διαθέσιμο εδώ
