Της Μαρίας Βέργου,
Μάθαμε να νιώθουμε τύψεις και ενοχές στη ζωή μας, από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας σε αυτόν τον κόσμο. Μάθαμε να κρίνουμε τον εαυτό μας αυστηρά, χωρίς έλεος, χωρίς καν να του δώσουμε το περιθώριο του λάθους και της βελτίωσης. Ζούμε μία μόνιμη τυραννία, που δεν μας επιτρέπει να πάρουμε έστω μία ανάσα ζωής. Και έτσι, συνεχίζουμε να επιβιώνουμε σε αυτόν τον κόσμο, «στήνοντας» τον εαυτό μας στον τοίχο και κατηγορώντας τον για καθετί που κάναμε και είπαμε μέχρι και την τελευταία μέρα. Τι νόημα έχει να το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας;
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Όλα ξεκινούν από το παρελθόν μας, εφόσον τα πρώτα χρόνια της ζωής μας είναι καθοριστικά για τον τρόπο με τον οποίο θα εξελιχθούμε στο μέλλον. Πολλές φορές θα ανακαλύψουμε ότι σε μικρή ηλικία παίρναμε ευθύνες και μας κατηγορούσαν για λάθη, τα οποία είτε δε μας αναλογούσαν είτε δεν είχαμε κάνει. Ακόμα, δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που οι γονείς κατά την παιδική και εφηβική ηλικία τείνουν να μεταφέρουν τις ευθύνες για τα δικά τους λάθη και τα δικά τους αρνητικά συναισθήματα στα παιδιά τους, με αποτέλεσμα εκείνα να νιώθουν ότι φταίνε για πράγματα και καταστάσεις, για τα οποία στην πραγματικότητα δε φέρουν καμία απολύτως ευθύνη. Με αυτόν τον τρόπο, εκπαιδευόμαστε να κρύβουμε τις δικές μας επιθυμίες κάτω από το χαλί, με σκοπό να μην δυσαρεστούμε τους γονείς μας, και πολύ συχνά κρίνουμε απάνθρωπα τον εαυτό μας όταν δεν κάνουμε κάτι σωστά ή όταν δεν κάνουμε κάτι όπως θεωρούμε ότι «πρέπει» να γίνει.
Ένα άλλο πρόβλημα, το οποίο μας οδηγεί στο λεγόμενο «αυτομαστίγωμα», είναι η ανάγκη που νιώθουμε για αποδοχή, τόσο από τους ίδιους μας τους γονείς όσο και από τον κοινωνικό μας περίγυρο. Μάθαμε να πιστεύουμε ότι η αποδοχή είναι απόρροια της τελειότητας, πράγμα που κάθε άλλο πάρα σωστό είναι. Παρόλα αυτά, η κατάκριση και η απόρριψη που νιώθουμε από τους ανθρώπους όταν σφάλουμε, μας οδηγεί από μικρή ηλικία στο συμπέρασμα ότι για να είμαστε άξιοι αγάπης και σεβασμού, πρέπει να είμαστε οι καλύτεροι. Έτσι, ποτέ δεν επιβραβεύουμε τον εαυτό μας για τίποτα και τον υποβάλλουμε σε μία διαρκή πίεση για να πετύχουμε το τέλειο.
Τέλος, νιώθουμε πίεση και ενοχές για πράγματα που κάνουμε ή αντιθέτως, που δεν κάνουμε. Γενικότερα, κατά τη διάρκεια της ζωής μας, διδασκόμαστε ότι πρέπει να εκμεταλλευόμαστε κάθε ευκαιρία που εμφανίζεται στον δρόμο μας, με στόχο να πετύχουμε. Αυτή η νοοτροπία, όμως, μας απομακρύνει από την πραγματικότητα, καθώς η ζωή είναι απρόβλεπτη και εμείς είμαστε άνθρωποι και δεν μπορούμε πάντοτε να είμαστε σωστοί.
Η έντονη κριτική και οι ενοχές που αισθανόμαστε οι άνθρωποι μπορούν να δηλητηριάσουν τη ζωή μας και να την κάνουν αφόρητη. Μάθαμε να μας αντιμετωπίζουμε με μεγάλη αυστηρότητα και ο κόσμος μάς φέρεται σκληρά, όμως κάποια στιγμή πρέπει να πατήσουμε γερά στα πόδια μας και να αρχίσουμε να μας σεβόμαστε περισσότερο, διαγράφοντας από τη ζωή μας τη λογική που μας έχουν περάσει από τα παιδικά μας χρόνια και κάνοντας αυτό που θέλουμε.
