Του Βασίλη Ανέστη,
Ο Μάιος θα είναι ο μήνας των εκλογών. Όχι μόνο για τη χώρα μας, αλλά και για τους γείτονές μας. Φυσικά, δεν θα μπορούσε το μελλοντικό αποτέλεσμα να μην μας αφορά, εφόσον θα επηρεάσει, σίγουρα, την εξωτερική πολιτική μας. Στις 14 Μαΐου, ο τούρκικος λαός καλείται να αποδείξει εάν θα σταθεί έναντι στο κατεστημένο που έχει καθιερώσει εδώ και 20 χρόνια, τον κύριο υπαίτιο των τελευταίων τραγωδιών που συνέβησαν και συνεχίζουν να λαμβάνουν χώρα στη γείτονα χώρα.
Ο Erdogan και το κόμμα της Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (Κ.Δ.Α.) «νιώθουν» τη μεγαλύτερη δυνατή απειλή, μετά από το πραξικόπημα του 2016. Συνάμα, ο μεγάλος καταστροφικός σεισμός τον περασμένο Φλεβάρη έχει αυξήσει δραματικά το σενάριο μιας εκλογικής ήττας. Έλα που, όμως, η λύση για τον ίδιο και το επιτελείο του πραγματοποιείται μέσω της πιο προπαγανδιστικής οδού που θα μπορούσε να συμβεί. Το «αφήγημα Erdogan», δηλαδή η εξτρεμιστική και μιλιταριστική εξωτερική πολιτική που ακολουθεί, δείχνει να αποδίδει καρπούς, εντός και εκτός συνόρων. Ο ίδιος έχει παρουσιάσει ως αποδιοπομπαίο τράγο την Ελλάδα, την Ε.Ε., ολόκληρο τον κόσμο, μέχρι θεούς και δαίμονες, ως έναν βαθμό. Προβάλλει μία πληγωμένη Τουρκία, η οποία δέχεται επίθεση από κάθε λογής μέτωπα, πέρα από αυτά που έχει ήδη προκαλέσει στη Συρία και στον Κουρδικό λαό.
Οι ακραίες συντηρητικές πολιτικές του σε έναν τόσο πληγωμένο λαό, που μαστίζεται από μια οικονομική κρίση άνευ προηγουμένου, έχουν αποπροσανατολίσει τη γνώμη της τουρκικής κοινότητας, ενώ, παράλληλα, έχουν προξενήσει και μεγάλες εσωτερικές διαμάχες, πάντα με τη βοήθεια των κρατικών μηχανισμών που ο ίδιος ελέγχει, της θρησκείας και των Μ.Μ.Ε. Δεν είναι τυχαίο πως σύσσωμη η αντιπολίτευση στο τούρκικο Κοινοβούλιο δυσκολεύεται να εδραιωθεί και να αποδείξει πως ο Erdogan –και μόνο– είναι το πραγματικό πρόβλημα της χωράς. Αυτή τη στιγμή, το μεγάλο αντίπαλο Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (Ρ.Λ.Κ.) καταφέρνει στις περισσότερες δημοσκοπήσεις να προηγείται μεταξύ μίας και δυο μονάδων, ενώ σε άλλες περιπτώσεις το αντίθετο. Επομένως, πώς μπορεί να ερμηνευτεί αυτό το γεγονός;
Κάποιοι μπορούν να πουν ότι οι γείτονες έχουν κουραστεί από το κρεσέντο των προκλητικών δηλώσεων και πολιτικών και την εμφάνιση ως κύριο υπεύθυνο την Ελλάδα. Άλλοι μπορούν να κρατήσουν πιο μετριοπαθείς θέσεις, θεωρώντας πως η νίκη του Kılıçdaroğlu (αρχηγού της αντιπολίτευσης) θα περιορίσει τις ακραίες ρητορικές της Τουρκίας, για ένα βραχυπρόθεσμο χρονικό διάστημα, χωρίς ουσιαστικές αλλαγές ή και απλά σε αδιέξοδο των μικρότερων κομμάτων. Όλες οι απόψεις κρίνονται ως βάσιμες και αρκετά ρεαλιστικές. Αποδεικνύουν πως ανεξαρτήτως το (νέο) κύμα αγάπης και όποιο όμοιο είχε υπάρξει κατά καιρούς, που προωθεί πλέον ο κόσμος μέσω των social media, η πολιτική ωμή πραγματικότητα θα έρχεται να την καθαιρέσει. Πριν λίγες μέρες, μάλιστα, σε ένα επικοινωνιακό show, ο Πρόεδρος της Τουρκίας βράβευσε όλους τους εθελοντές που βοήθησαν την περίοδο των μεγάλων σεισμών, συμπεριλαμβανομένου και της ελληνικής πλευράς. Παρόλα αυτά, τρεις μέρες νωρίτερα είχε αναρτήσει ένα καινούργιο προκλητικό προεκλογικό spot με πληθώρα ελληνικών νησιών και της Δυτικής Θράκης υπό τουρκική κατοχή.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, μιας και ακολουθούν οι δικές μας εκλογές σε λίγες εβδομάδες, σχετικά με τα ελληνοτουρκικά, η εθνική πολιτική δεν πρέπει να «εξατμιστεί». Δηλαδή, ανεξαρτήτως νικητή, είτε από δεξιά είτε από τα αριστερά, κάθε κόμμα θα πρέπει να προσπαθήσει και να προάγει τα εθνικά κυριαρχικά συμφέροντα και όχι να καταλήξουμε σε «Πρέσπες του Αιγαίου» ή πολιτικές που θα υποβαθμίζουν αδρά τις θέσεις μας. Τα τελευταία 5 χρόνια, η ελληνική αμυντική βιομηχανία φαίνεται να τονώνει το ανάστημά της. Τα αναπτυξιακά προγράμματα που λαμβάνουν χώρα με τη συνδρομή των πανεπιστημίων (λ.χ. “Project Lotus” Α.Π.Θ.), η πραγματοποίηση ισχυρών συμμαχικών συμφωνιών και η υλοποίηση εξοπλιστικών δαπανών καίριας σημασίας, αποτελούν μερικά ελπιδοφόρα παραδείγματα. Στα θετικά έρχεται να προστεθεί η επαναλειτουργία των ελληνικών ναυπηγείων (Ελευσίνας & Σκαραμαγκά).
Οι ειρηνικές προοπτικές και οι διμερείς συμφωνίες, με στόχο την ικανοποίηση και των δύο πλευρών, θα είναι πάντοτε η μεγαλύτερη προσμονή των δύο γειτονικών λαών, σύμφωνα όπως εκφράζουν οι νέες γενιές και έχουν υποστηρίξει σπουδαίες προσωπικότητες. Στην παρούσα φάση, όμως, θα πρέπει να υπάρχει πάντα ένα plan B για κάθε παν ενδεχόμενο. Διότι, όσο θα υπάρχουν άτομα που θα επικαλούνται ατζέντες μεγάλων πατρίδων (στην προκειμένη γαλάζιων), εκμετάλλευσης και χειραγώγησης συμφωνημένων διακανονισμών ηλικίας σχεδόν 100 χρόνων (Συνθήκη Λωζάνης), τότε οι αμυντικές πολιτικές με φράχτες και ετοιμοπόλεμες μονάδες θα αποτελούν την καλύτερη απάντηση στους ίδιους.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Τουρκία: Βραβεύουν την ΕΜΑΚ… αλλά δεν ξεχνούν τη «Γαλάζια Πατρίδα», protothema.gr, διαθέσιμο εδώ
- Εικόνα δημοσκοπικής ισοπαλίας Ερντογάν – Κιλιτσντάρογλου, capital.gr, διαθέσιμο εδώ
