Της Κωνσταντίνας Λέφα,
Πριν από περίπου 2 μήνες, ένα πρωί σαν κι αυτό, ανοίγοντας ο καθένας μία οθόνη πληροφορήθηκε για το δυστύχημα που έκανε τον γύρο του κόσμου και έπληξε ανεπανόρθωτα την χώρα μας σε κάθε επίπεδο. Σήμερα, 2 μήνες κιόλας μετά τον χαμό τόσων —νέων— συνανθρώπων μας, συνεχίζουμε να ζούμε σαν να μην ήρθε ποτέ εκείνη η νύχτα και σαν να μην μάθαμε σχεδόν τίποτα για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Μάλιστα, η πολιτεία έδωσε χρηματική αποζημίωση στις οικογένειες των θυμάτων, στα θύματα που τραυματίστηκαν και ακόμη και σε αυτούς που έχασαν κάποια αποσκευή στο τρένο του θανάτου… μόνο.
Η αξία της ανθρώπινης ζωής ιεραρχείται σε σύγκριση με όλες τις άλλες και δεν είναι ανταλλάξιμη με τίποτα, σύμφωνα με τους σώφρονες ανθρώπους. Το ακριβές χρηματικό ποσό δεν είναι καν άξιο αναφοράς, μπροστά στην προσπάθεια που θα χρειαστούν όλα τα «θύματα» για να ξεφύγουν από οποιοδήποτε ψυχολογικό τραύμα υπέστησαν. Από σοκ μέχρι κατάθλιψη, αλλά και φράσεις του τύπου «μου έρχονται όλες οι στιγμές και τα δευτερόλεπτα μπροστά μου». Οι γνωστοί μου επιζήσαντες του δυστυχήματος, καλούν κάθε βδομάδα τον ψυχολόγο τους, για να αναφερθούν σε φόβους, σκέψεις, ανασφάλειες…
Είναι αδύνατον να διανοηθεί κανείς πως τα χρήματα μπορούν να υποκαταστήσουν την ανθρώπινη ζωή. Πολλοί κατακρίνουν την απόδοση των εν λόγω χρημάτων και την αποκαλούν μέχρι και προσβολή στην ανθρώπινη ζωή. Αφενός είναι ένα πρώτο βήμα για να «καλυφθούν» τα υλικά τραύματα μετά την όλη καταστροφή, αφετέρου είναι ικανά τα χρήματα να «σιγάσουν» για λίγο τον πόνο αυτό;
Βέβαια, ο φόρος τιμής και η ελάχιστη πράξη ως λόγοι για την προσφορά των χρημάτων, φέρνουν στην επιφάνεια θυμό και ανασφάλεια από την πλευρά των θυμάτων. Λογικό και επόμενο, γιατί το να βιώνεις κάτι τέτοιο χωρίς δική σου υπαιτιότητα και με τις ευθύνες της κατάστασης να είναι πλήρως συγκεχυμένες, κάπου πρέπει να αποδοθεί το γιατί… Το άλλο ερώτημα είναι: η υπόλοιπη κοινωνία τι κάνει γι’ αυτό;
Η αλήθεια είναι πως συνεχίζει την ρουτίνα της αμέριμνη. Γιατί οι ρυθμοί είναι πράγματι φρενήρεις και οι προβληματισμοί όλων μας, πολύ ισχυρότεροι στο κεφάλι μας απ’ όλους τους άλλους. Αυτό, βέβαια, όταν νοιαζόμαστε μόνο για το συμφέρον το προσωπικό, της παρέας μας, της πλευράς μας… Δυστυχώς, μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας λειτουργεί έτσι. Λανθασμένα ή μη, δεν είμαστε αρμόδιοι να κρίνουμε, ωστόσο, όταν το πρόβλημα είναι η σιωπή και η στάση του «τα βάζω όλα κάτω απ’ το χαλί», η λύση είναι μαζική. Πάντως, τα λεφτά δεν «έσωσαν» ποτέ κανέναν…
