Της Πέννυς Θεοδωρακοπούλου,
Σίγουρα όλοι έχουμε διαβάσει τουλάχιστον ένα βιβλίο το οποίο έχει χαραχθεί στη μνήμη μας για έναν συγκεκριμένο λόγο, είτε αυτός ήταν η πλοκή του βιβλίου, ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσονται οι χαρακτήρες, τα —ενδεχομένως— ηθικά διδάγματα και άλλα πολλά. Από την άλλη, τα ποιήματα και οι ποιητικές συλλογές συνήθως δεν έχουν μια ιστορία, δηλαδή το ένα ποίημα να συνεχίζει και κάποια στιγμή να ολοκληρώνει την «πλοκή» της υπόθεσης. Η Κατερίνα Ντίνου ήρθε κι ανέτρεψε το προαναφερθέν με την πρώτη της ποιητική συλλογή Πέτρα αιώνια, η οποία κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μετρονόμος.
Όπως πάντα, έτσι και σε αυτήν τη βιβλιοπαρουσίαση, θα ξεκινήσουμε με μια σύντομη αναφορά στη συγγραφέα της παρούσας ποιητικής συλλογής, την Κατερίνα Ντίνου. Η Κατερίνα Ντίνου, λοιπόν, είναι γεννημένη στη Σκόπελο και πτυχιούχος της Φαρμακευτικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Αυτή είναι μια πληροφορία που δεν ξέρουν πολλοί αν δεν το ψάξουν. Το ότι, όμως, είναι μια σπουδαία ερμηνεύτρια και στιχουργός, δεν είναι μυστικό. Με την εκπληκτική της φωνή και τους γεμάτους νόημα στίχους της, η Κατερίνα Ντίνου έχει κυκλοφορήσει έξι προσωπικά album και εφτά digital singles. Η ερμηνεύτρια/στιχουργός, πέραν της παρούσας ποιητικής συλλογής, κυκλοφόρησε πέρυσι το παραμύθι με τίτλο Η Βασίλισσα και η Αλένια.
Μέσα σε 67 σύντομα ποιήματα, η Κατερίνα Ντίνου καταφέρνει να μας διηγηθεί μια ιστορία με τρόπο τόσο επιδέξιο, συναισθηματικό και ρεαλιστικό, που δεν μπορείς παρά να αποκαλέσεις κάθε ποίημα ένα αριστούργημα. Ξεκινώντας με το πρώτο της ποίημα, «Επιστροφή στον αόριστο», ήδη καταλαβαίνουμε τη νοσταλγία της ερμηνεύτριας/στιχουργού για τον τόπο καταγωγής της, τη Σκόπελο. Από τη νοσταλγία της, μεταφερόμαστε στις αναμνήσεις της από το πανέμορφο νησί της Σκοπέλου, την αγάπη που έχει για τον τόπο της και τη βαθιά της επιθυμία να είναι τα πράγματα στην πόλη όπως και στο νησί: ήρεμα, χωρίς έγνοιες και άγχος· σαν το κύμα που σκάει πάνω στις πέτρες και παραμένει εκεί, αιώνια — εξού και ο τίτλος της εν λόγω ποιητικής συλλογής.
Η μόνη συντροφιά που την παρηγορεί στη «φουρτουνιασμένη» καθημερινότητα της μεγαλούπολης: η ελπίδα στον έρωτα, τα «κυκλάμινα» όπως επιλέγει να τον ονομάσει σε ορισμένα ποιήματά της. Με τη βελόνα στην πυξίδα της ζωής να δείχνει την ευτυχία, ο έρωτας είναι πλοηγός της ερμηνεύτριας και δύναται να τον ενσαρκώσει, παρά τις όποιες δυστυχίες και δυσχέρειες που εγκυμονεί ο δύσβατος και όχι πάντα ευχάριστος δρόμος της ζωής. Και ναι, αυτό συμπεριλαμβάνει και τον έρωτα, η «συνταγή» του οποίου δεν πετυχαίνει πάντα για τον έναν ή για τον άλλον λόγο. Οπότε, πλην των μελλοντικών ερώτων, για τους οποίους μιλά με τρόπο σχεδόν παραμυθένιο, αλλά όχι υπερβολικό, τα ποιήματα της Κατερίνας Ντίνου στην Πέτρα αιώνια μιλούν και για ξεχασμένους έρωτες· έρωτες που θα μπορούσαν να βγουν κάπου· έρωτες που τελείωσαν άδικα· αλλά όλοι τους έρωτες από τους οποίους εισέπραξε κι από ένα μάθημα ζωής.
Πέραν, όμως, από την ιστορία που διηγείται μέσα από τα ποιήματά της, αυτό που είναι αξιοθαύμαστο είναι ο τρόπος γραφής που χρησιμοποιεί. Εκτός από τη συγκίνηση και την ευαισθησία που προκαλεί μέσω αυτών, η Κατερίνα Ντίνου καταφέρνει, παράλληλα, να κρατήσει μια απίστευτη ισορροπία μεταξύ σουρεαλισμού και πραγματικότητας, με στοιχεία τόσο υπερβατικά όσο και ρεαλιστικά. Το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί δεν είναι δύσκολο για να μπερδέψει τον αναγνώστη, αλλά λιτό, τόσο ώστε να παραθέσει τις σκέψεις της, αλλά και τα όποια υπαρξιακά και μη ερωτήματα που έχει, και να κάνει και εμάς, ως αναγνώστες, να μπούμε σε μια διαδικασία σκέψης· σαν να μας δίνει… «τροφή για σκέψη».
Η ποιητική συλλογή της Κατερίνας Ντίνου είναι, πραγματικά, μια απαραίτητη προσθήκη στη βιβλιοθήκη όλων μας. Μιλώντας για το παρελθόν, το οποίο άλλοτε είναι όμορφο κι άλλοτε όχι και τόσο, για την κατάσταση που επικρατεί στο τώρα, αλλά και για το τι θα επιφέρει το μέλλον, η ποιητική συλλογή Πέτρα αιώνια είναι όντως ένα αριστούργημα κι ένα διαμάντι της σύγχρονης ελληνικής ποίησης.
Κλείνοντας, ας παρουσιάσουμε ένα δείγμα της ποιητικής συλλογής. Για ευνόητους λόγους, το ποίημα «Αιώνια πέτρα» πρέπει να είναι αυτό:
«Στη γη των βράχων
εκεί που πιάνουν οι καιροί
στην αιώνια πέτρα
ρίζωσε το δικό σου πέρασμα.
Το πότιζα με νερό φυλαγμένο
από θαλασσινές ζωές
και μακρινά ταξίδια
έχτισα εκεί το σπίτι μου
μεγάλωνα μαζί σου.
Ώσπου μια μέρα
οκτώ άνεμοι σμίξανε
ξεθεμέλιωσαν οι ρίζες
κι έμεινε ένα σπίτι
χωρίς νερό και φως
με ένα πέρασμα παλιό
στη γη των βράχων
στην αιώνια πέτρα.»
