Συνέντευξη στη Γεωργία Σκαμπελτζή,
H Διάνα Βουτυράκου είναι διπλωματούχος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Υπολογιστών, ενώ συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στην Υπολογιστική Βιοϊατρική. Έχει ήδη μια επιτυχημένη διαδρομή στον τομέα της Ρομποτικής, είναι ιδρύτρια της Μ.Κ.Ο. Unique Minds, μέλος του Think Tank του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, και αποτελεί ένα από τα νεότερα πρόσωπα που κατέρχονται στην εκλογική μάχη της 21ης Μαΐου 2023 με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Η υποψήφια βουλεύτρια του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στην Εκλογική Περιφέρεια της Δυτικής Αττικής, Διάνα Βουτυράκου, προς μεγάλη μας τιμή, αποδέχθηκε την πρόσκλησή μας και στη συνέντευξη που ακολουθεί αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στις Εθνικές Εκλογές, την υποψηφιότητά της και το όραμά της για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά και στα σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ για την επόμενη μέρα της χώρας.
- Έχοντας ήδη ένα πλούσιο βιογραφικό και διανύσει μία επιτυχημένη πορεία στον τομέα της Ρομποτικής, ποιο ήταν το κίνητρο που σας ώθησε να ασχοληθείτε ενεργά με τα κοινά; Υπήρξε εύκολη η απόφασή σας να συμμετάσχετε στις εκλογές, ως συνέχεια της συμμετοχής σας στο Think Tank του ΣΥΡΙΖΑ, ή ανέκυψαν στην πορεία της απόφασης κάποιοι δισταγμοί;
Καταρχάς, πάντα ασχολούμουν με τα κοινά. Μπορεί να μην άνηκα σε κάποιο κόμμα, αλλά προσπαθούσα ενεργά και μέσω της δουλειάς μου με τη Μ.Κ.Ο. και μέσω δράσεων, οργανισμών και δικτύων που ανήκω, να συνεισφέρω, είτε βοηθώντας μαθητές είτε βοηθώντας και ενδυναμώνοντας γυναίκες. Οπότε, θέλω να πιστεύω ότι με τη δράση μου συνεισέφερα στα κοινά, απλά δεν το έκανα μέσω της πολιτικής.
Εύκολη απόφαση δεν ήταν σίγουρα. Το 2020, προπονούσα μία ομάδα ρομποτικής, με την οποία λάβαμε το χρυσό βραβείο στη Διεθνή Ολυμπιάδα Ρομποτικής και ήταν η αφορμή να γνωρίσω τον Πρωθυπουργό και τον Αλέξη Τσίπρα. Έτσι, μου έγινε η πρόταση από τον Α. Τσίπρα να ενταχθώ στο Think Tank, που ήταν εξαιρετική εμπειρία, διότι συμμετείχα σε ομάδες δράσης που προτείναμε κάποια πράγματα. Στο κομμάτι της ψηφιακής μετάβασης, συγκεκριμένα, είχαμε στόχο να εντοπίσουμε κάποια κενά και να δούμε πώς μπορεί μία αριστερή κυβέρνηση να τα λύσει ή να προσπαθήσει να τα λύσει. Έτσι, ανακάλυψα πως μου αρέσει αυτός ο χώρος και ότι μπορείς, μέσω της πολιτικής, να έχεις μεγαλύτερο αντίκτυπο και ότι πλέον δεν αρκείσαι στον κόσμο που μπορείς να βοηθήσεις σαν οντότητα, αλλά έχεις ένα βήμα μέσω της Βουλής να βοηθήσεις περισσότερους ανθρώπους.
Όταν έγινε η πρόταση να ασχοληθώ με την πολιτική, ήμουν πάρα πολύ διστακτική. Νομίζω ότι για ένα παιδί που δεν προέρχεται από τον κομματικό σωλήνα, που δεν έχει την οικογένειά του στο κόμμα ή που δεν έχει κάποιον να συμβουλευτεί, είναι λογικό να είναι διστακτικός, δεδομένων όλων των στερεοτύπων που, πράγματι, υπάρχουν στον χώρο της πολιτικής. Πείσμωσα πάρα πολύ, όταν άρχισαν φίλοι και γνωστοί μου, που τους συμβουλευόμουν, να μου λένε «πού πας να μπλέξεις» και συνειδητοποίησα ότι αν η απάντησή μας στην πολιτική, που ορίζει τις ζωές μας, είναι «πού πας να μπλέξεις;», πώς περιμένουμε να έχουμε μία καλύτερη ποιότητα ζωής; Αυτό ήταν που με ώθησε στην απόφαση να ασχοληθώ με την πολιτική.
- Είναι γνωστό ότι ο μέσος όρος ηλικίας των πολιτικών αντί να μειώνεται, αυξάνεται. Τη δική σας υποψηφιότητα, εντούτοις, πώς την υποδέχθηκαν οι μεγαλύτεροι, αλλά και νεότεροι ψηφοφόροι; Λάβατε ενθαρρυντικά μηνύματα, ώστε να συνεχίσετε ακόμα πιο δυνατά τον προεκλογικό σας αγώνα;
Θα είμαι ειλικρινής, έλαβα και αρνητικά και θετικά μηνύματα. Έλαβα αρκετά μηνύματα σε σχέση με την ηλικία μου: Ότι «καλά… πόσα μπορείς να έχεις κάνει στην ηλικία σου;» και «Πόσο έτοιμη είσαι;». Είμαι ένας άνθρωπος που δεν έχω σταματήσει να εργάζομαι ούτε μία μέρα από τα 18 μου χρόνια και δεν θεωρώ την ωριμότητα –πολιτική και κοινωνική– συνώνυμο της ηλικίας. Θεωρώ πως η ωριμότητα σχετίζεται με τις εμπειρίες που έχεις συλλέξει σαν άνθρωπος. Επομένως, πιστεύω πως για την ηλικία μου έχω αποκομίσει αρκετές εμπειρίες μέσα από τη δουλειά. Σίγουρα είναι μεγάλο στοίχημα, γιατί διαφέρεις από την εικόνα του πολιτικού που έχουμε συνηθίσει και είναι ένα στοίχημα να δούμε, αν ο κόσμος το αγκαλιάσει. Έχω λάβει, όμως, και πολλά ενθαρρυντικά μηνύματα από νέους που με ευχαρίστησαν που δίνω ένα βήμα να ακουστεί η φωνή μας ή από νέες γυναίκες, σε τεχνολογικούς κλάδους, που με ευχαρίστησαν που κάποιος μιλάει για τα προβλήματα σεξισμού που έχουμε αντιμετωπίσει όλα αυτά τα χρόνια στη χώρα μας.
Πλέον έχω καταλάβει ότι θα υπάρχουν αρνητικά και θετικά μηνύματα, αλλά για εμένα το ένα θετικό μήνυμα αντισταθμίζει και τα δέκα αρνητικά που μπορεί να δέχεσαι, γιατί σε ό,τι και να κάνεις στη ζωή σου, από τη στιγμή που επιλέγεις να εκτεθείς –και είναι μία δημόσια έκθεση η πολιτική– είναι ένα στοίχημα το «γιατί το κάνεις», που για εμένα είναι ξεκάθαρο: πρέπει να αλλάξουμε αυτήν τη χώρα προς το καλύτερο. Και στο τέλος της ημέρας, αν θυμάσαι γιατί το κάνεις, νομίζω ότι αρκεί για να συνεχίσεις να προσπαθείς.
- Με γνώμονα το γεγονός ότι έχετε φοιτήσει σε δημόσια εκπαιδευτική δομή, έχετε εργαστεί στον τομέα της Εκπαίδευσης ως καθηγήτρια Ρομποτικής, αλλά και έχετε δραστηριοποιηθεί μέσω της Unique Minds με μαθητές, ποιες είναι οι παθογένειες του εκπαιδευτικού συστήματος που έχετε εντοπίσει και πώς θα μπορούσατε να συμβάλλετε προκειμένου να εξαλειφθούν;
Χωρίζω τις παθογένειες σε δύο επίπεδα: το πρώτο σχετίζεται με τη συστηματική υποχρηματοδότηση των δημόσιων δομών εκπαίδευσης. Έτσι όπως έχει δομηθεί το εκπαιδευτικό σύστημα, δυσκολεύεται ή αδυνατεί σε πολλές περιπτώσεις να παρέχει την παιδεία που μας αξίζει, γιατί για εμένα το μεγάλο στοίχημα είναι να μας παρέχει τα ερεθίσματα να ανακαλύψουμε τις κλίσεις, τις δεξιότητές μας, αλλά και την παιδεία, για να γίνουμε ολοκληρωμένοι και ενεργοί πολίτες. Νομίζω πως το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν το κάνει ή δεν το κάνει στον βαθμό που θα έπρεπε.
Μιλάμε για ένα σύστημα που οι περισσότεροι χρησιμοποιούν χρησιμοθηρικά, δηλαδή «να τελειώσω το σχολείο, να μπω στο πανεπιστήμιο, να βρω μία δουλειά», χωρίς να δώσουν και να πάρουν όσα περισσότερα μπορούν. Οι ίδιοι πολλές φορές το υποβαθμίζουμε. Για εμένα είναι σημαντικό να μην πέφτουμε σε αυτήν την παγίδα, γιατί έχουμε δημόσια πανεπιστήμια που συναγωνίζονται κορυφαία πανεπιστήμια του εξωτερικού και είναι κρίμα να πέφτουμε στην παγίδα «σιγά… τι μου προσφέρει ένα δημόσιο πανεπιστήμιο;», όταν μπορείς δωρεάν να έχεις πρόσβαση σε μία εκπαίδευση που θα σου ανοίξει «πόρτες» και θα σε διαμορφώσει σαν άνθρωπο, παρά την υποχρηματοδότηση που προανέφερα.
Αυτό που μας λείπει είναι η διεπιστημονικότητα, ώστε να καταλάβουμε τα αντικείμενα που είναι αλληλένδετα μεταξύ τους. Αυτό που είδα στο Πολυτεχνείο του Μονάχου είναι πόσο πολύ δίνουν σημασία στην καλλιέργεια άλλων ενδιαφερόντων, πέρα από τον δικό σου τομέα. Εμείς, δηλαδή, έπρεπε πάντα να παίρνουμε μαθήματα και από άλλα αντικείμενα. Αυτό βοήθησε σίγουρα στο να σκέφτομαι με τον τρόπο που σκέφτομαι. Νομίζω ότι εκεί υστερούμε αρκετά, γιατί κοιτάμε τι μας μαθαίνει το αντικείμενό μας και τέλος. Έχουμε αυτή τη νοοτροπία από τα πρώτα χρόνια του σχολείου, αλλά μεγαλώνοντας και φοιτώντας στο πανεπιστήμιο καταλαβαίνουμε πόσο αλληλένδετες είναι όλες οι επιστήμες μεταξύ τους.
- Ποια είναι η δική σας προοπτική για την εκλογική σας περιφέρεια, τη Δυτική Αττική; Θεωρείτε ότι είναι πιθανή η διατήρηση του αριθμητικού πλεονεκτήματος που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ κατά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019;
Είναι γεγονός πως η Δυτική Αττική ήταν μία από τις περιοχές στις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πρώτο κόμμα, σε αντίθεση, βέβαια, με τις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας. Θεωρώ πως συνολικά θα υπάρχει αλλαγή της κατάστασης, γιατί ο κόσμος έχει κουραστεί. Έχει κουραστεί να καταρρίπτεται το ένα κυβερνητικό αφήγημα μετά το άλλο περί ασφάλειας, περί επιτελικού κράτους και θεωρώ ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί τη σημασία της διεκδίκησης ενός κράτους δικαιοσύνης και ελπίζω ότι αυτό θα φανεί στην κάλπη της 21ης Μαΐου. Γιατί είμαστε εδώ για να δώσουμε έναν αγώνα για τα δημόσια αγαθά, τη δημόσια παιδεία, τη δημόσια υγεία, το νερό σαν δημόσιο αγαθό, που πάνε να ιδιωτικοποιηθούν το ένα μετά το άλλο από την «πίσω πόρτα» και νομίζω ότι ο κόσμος θα το αντιληφθεί –ήδη το αντιλαμβάνεται σε μεγάλο βαθμό.
- Θεωρείτε ότι η συμμετοχή νέων ανθρώπων στα ψηφοδέλτια των κομμάτων θα κινητοποιήσει τους ψηφοφόρους, ώστε να συμμετάσχουν περισσότερο ενεργά στα κοινά και να μειωθεί η –συχνά– απολιτίκ στάση τους προς το «πολιτικό γίγνεσθαι» και το φαινόμενο της Αποχής που παρατηρήθηκε σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις;
Νομίζω ότι το πρόβλημα είναι πολυδιάστατο, για να πούμε ότι αρκεί μόνο να βάλουμε νέους ανθρώπους στα ψηφοδέλτια. Είναι ενθαρρυντικό ότι όλα τα κόμματα επέλεξαν να έχουν νέους ανθρώπους στα ψηφοδέλτιά τους και ίσως είναι ευκολότερο για έναν νέο να ταυτιστεί μαζί μας. Καλό είναι να αποφύγουμε τις μεγάλες υποσχέσεις σαν πρωτοεμφανιζόμενοι στον πολιτικό στίβο, αλλά να καλέσουμε τους νέους να ταυτιστούν με την πορεία μας, γιατί στην ίδια χώρα μεγαλώσαμε, στα ίδια σχολεία πήγαμε, στα ίδια πανεπιστήμια σπουδάσαμε, τα προβλήματα που έζησαν αυτοί, τα ζήσαμε και εμείς. Είμαστε εδώ, έτσι ώστε να προσπαθήσουμε η φωνή μας να ακουστεί για να αλλάξουν. Εμείς τα αντιμετωπίσαμε, αλλά οφείλουμε στην επόμενη γενιά να προσπαθήσουμε να μην τα αντιμετωπίσει και αυτή.
Αυτό που χρειάζεται ο νέος είναι ελπίδα. Δυστυχώς, δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από αυτό. Με τις απογοητεύσεις, τις μεγάλες υποσχέσεις, με τη μία κρίση να διαδέχεται την άλλη –είτε είναι υγειονομική είτε ανθρωπιστική– έχουμε χάσει την ελπίδα μας. Αυτό που θα ζητήσω από τους νέους είναι να αλλάξουν την απογοήτευση με το να διεκδικήσουν ακόμα πιο δυνατά να ακουστεί η φωνή και ο αγώνας τους για ένα πιο δίκαιο κράτος και όχι αυτό να γυρίσει σε απάθεια.
Κάτι άλλο που νομίζω ότι θα βοηθήσει είναι να συμπεριλαμβάνονται άξιοι άνθρωποι στα ψηφοδέλτια, είτε πρόκειται για ψηφοδέλτιο δεξιού κόμματος είτε αριστερού. Νομίζω ότι το να έχουμε ανθρώπους με τους οποίους μπορεί να ταυτιστεί ο κάθε νέος και ο κάθε άνθρωπος γενικά που θα ψηφίσει, είναι ένας τρόπος να τους ενθαρρύνουμε και αυτό θα έπρεπε να το επικροτούμε ανεξαρτήτως της πολιτικής μας τοποθέτησης. Πάντοτε γνωρίζουμε αξιόλογους ανθρώπους στην αριστερά και αξιόλογους ανθρώπους στη δεξιά. Πρέπει να τους ενθαρρύνουμε, λοιπόν, να έχουν μία θέση στα ψηφοδέλτια και να μπορούν να μιλήσουν για τα δικαιώματα και για τα θέλω του κόσμου.
- Βάσει των σφυγμομετρήσεων κοινής γνώμης, παρατηρείται μία αριθμητική υπεροχή της ΝΔ, η οποία, ωστόσο, δεν φαίνεται ιδιαίτερα μεγάλη. Σε ενδεχόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ την 21η Μαΐου, ποιες θα είναι οι επιλογές διακυβέρνησης, εάν δεν υπάρχει αυτοδυναμία;
Έχει δηλώσει ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ ότι θα προσπαθήσει να συνεργαστεί, δημιουργώντας νέα αριστερή προοδευτική κυβέρνηση. Για εμένα ο πλουραλισμός που θα πετύχεις με κάτι τέτοιο είναι σημαντικός, ώστε να ακούγονται όσο περισσότερες φωνές γίνεται. Ωστόσο, ο αγώνας που δίνουμε είναι να είμαστε το πρώτο κόμμα και η επόμενη Κυβέρνηση της Ελλάδος.
- Σας απασχολεί το γεγονός ότι ο Δημήτρης Κουτσούμπας, Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ και ο Γιάνης Βαρουφάκης, Γραμματέας του ΜέΡΑ25 αποκλείουν κυβέρνηση συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ; Πού αλλού θα μπορούσε να απευθυνθεί ο Α. Τσίπρας για τον σχηματισμό μίας κυβέρνησης «Προοδευτικής Συνεργασίας»;
Με απασχολεί ένα πρόβλημα που πρέπει να το κοιτάξουμε από τις ρίζες του. Νομίζω ότι σαν χώρα πρέπει να αναδείξουμε περισσότερο τη σημασία της συλλογικότητας. Αυτός ο ατομικισμός, που τον έχουμε σε ανθρώπινο επίπεδο, αλλά φυσικά αντανακλάται και στη Βουλή, δεν είναι κάτι άλλο παρά μία μικρογραφία της κοινωνίας και είναι λίγο ανησυχητικός. Για εμένα το στοίχημα είναι οι πολίτες να ξανακερδίσουν τα δημόσια αγαθά, μία αξιοπρέπεια και ένα βιοτικό επίπεδο που τους αξίζει και νομίζω ότι όλα τα κόμματα αυτό θα πρέπει να αναλογίζονται, ιδιαίτερα τα κόμματα της αριστεράς φυσικά. Έχουμε ευθύνη σαν αριστερά να δείξουμε στον κόσμο τι σημαίνει αριστερή κυβέρνηση, οπότε εκεί θα εστίαζα και όχι στα οποιαδήποτε πολιτικά παιχνίδια που μπορεί να παίζονται πριν τις εκλογές.
- Έχουν συμπληρωθεί σχεδόν τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και από μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων έχει διατυπωθεί το αίτημα για αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας του κράτους και περαιτέρω εκσυγχρονιστικών κινήσεων. Πώς μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ να ικανοποιήσει το εν λόγω αίτημα, όταν συχνά διατυπώνει την αντίθεσή του σε δομικές μεταρρυθμιστικές τομές;
Θα πρέπει να σκεφτούμε τι ορίζουμε «δομικές μεταρρυθμιστικές δομές». Για εμένα ο ΣΥΡΙΖΑ διατυπώνει την αντίθεσή του σε μέτρα και αποφάσεις που παίρνονται και δεν έχουν γνώμονα το κοινό συλλογικό καλό ή την προστασία των διαφόρων κοινωνικών τάξεων, αλλά στοχεύουν στην υπεράσπιση και την υποστήριξη των πλουσίων έναντι των υπολοίπων τάξεων, που το έχουμε δει πάρα πολλές φορές στα κυβερνητικά μέτρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντεπιτίθεται σε κυβερνητικά αφηγήματα που «μπάζουν από παντού», όταν δεν υπάρχουν στοιχεία, όταν γίνεται σκόπιμα παραπληροφόρηση του κόσμου και δεν νομίζω ότι αντιτίθεται σε δομικές αλλαγές που έχουν γνώμονα το καλό του κάθε πολίτη.
Αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρώ ότι θα πετύχει είναι οι αλλαγές να φαίνονται στην καθημερινότητα του πολίτη. Δεν μας αρκεί ότι η οικονομία είναι καλύτερα, τα νούμερα είναι καλύτερα. Ναι, μπορεί να συμβαίνουν όλα αυτά. Ο πολίτης έχει καλύτερο βιοτικό επίπεδο; Βλέπει αυτά τα νούμερα στο τέλος του μήνα στην τσέπη του; Μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς; Να παίρνει έναν μισθό και να βγαίνει η μέρα; Ο νέος άνθρωπος μπορεί να ελπίζει ότι έχει ένα μέλλον σε αυτήν τη χώρα και να μην αναγκαστεί να βρεθεί στο εξωτερικό; Και το λέω εγώ που έχω αναγκαστεί, για να κάνω αυτό που θέλω, να μοιράζω τη ζωή μου μεταξύ δύο χωρών. Αυτά νομίζω είναι όσα ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κάνει και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα, αν μας το επιτρέψει ο λαός.
Eυχαριστούμε θερμά την κυρία Βουτυράκου για την παραχώρηση της συνέντευξης!
