Της Ρένας Δανατζή,
Πλησιάζουν εκλογές, και όπως είναι λογικό, έχει ξεκινήσει ένας μεγάλος κύκλος έντονων αντιπαραθέσεων μεταξύ κομμάτων και πολιτικών προσώπων. Βέβαια, η πολιτική κουλτούρα της χώρας δεν έμενε ποτέ στα θεμιτά όρια αντιπαράθεσης. Υπήρχαν πάντοτε περιπτώσεις που οι κόντρες γίνονταν προσωπικές και οι επιθέσεις οριακά ανήθικες. Με αυτόν τον τρόπο, πάντοτε χάναμε το μέτρο. Οι πολιτικοί απέφευγαν το νόημα της αντιπαράθεσης, κι οι πολίτες «πνίγονταν» σε έναν ωκεανό από ανούσιες κοκορομαχίες. Οι μεν «κουκούλωναν» τα άπλυτά τους και οι δε, πνιγμένοι από την καθημερινότητα, άφηναν στην άκρη το κομμάτι της πολιτικής.
Αν μη τι άλλο, δεν είμαστε πολιτικοποιημένη χώρα. Δεν γνωρίζουμε από πολιτική και η επαφή που κρατάμε με αυτήν είναι είτε πολλή ρηχή είτε ευκαιριακή. Δεν έχουμε μάθει να κρίνουμε μία κυβέρνηση από μία πιο αντικειμενική σκοπιά. Ανεξάρτητα με τον αν ψηφίσαμε ή όχι το κυβερνόν κόμμα, οι άνθρωποι αυτοί μας εκπροσωπούν στο Κοινοβούλιο. Αποφασίζουν για εμάς και είναι η εικόνα μας σε παγκόσμιο επίπεδο. Είναι χρέος μας να μπορούμε να τους κρίνουμε ορθά, ώστε να πράττουμε και τα ανάλογα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Έχουμε —δυστυχώς— χαθεί σε μία λήθη. Σε μία εικόνα-στερεοτυπική για κάθε κόμμα, σχηματίζοντας μία πρόχειρη γνώμη για κάθε πολιτικό, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν τις εξελίξεις, τα γεγονότα και τις αλλαγές που είναι λογικό να επέρχονται με την πάροδο του χρόνου.
Από την άλλη, τεράστια ευθύνη για αυτό φέρουν και οι ίδιοι οι πολιτικοί, οι οποίοι στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν σε αυτόν τον δύσκολο στίβο, εργαλειοποιούν σχεδόν τα πάντα, σε τέτοιο επίπεδο που πολλές φορές τα όρια ξεπερνιούνται κατά πολύ. Έχουμε δει πολιτικούς να κατηγορούν προσωπικά άλλους πολιτικούς για καταστροφές, θανάτους, κακές διαχειρίσεις ή ακόμα και να τους προσάπτουν βαρύτατες κατηγορίες οι οποίες άλλοτε είναι βάσιμες και άλλοτε αβάσιμες. Και όλα αυτά, στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν ένα δίπολο. Το ηθικό-καλό μέτωπο (αυτούς) και το ανήθικο-κακό (τους απέναντι). Το ήθος, δηλαδή, γίνεται εργαλείο πολιτικής επικράτησης με έναν τρόπο πολύ «φθηνό» που, δυστυχώς, μέχρι και σήμερα περνάει κανονικότατα σε τεράστια μερίδα ανθρώπων.
Συνεπώς, αυτό που πολλοί νέοι κυρίως έχουν ανάγκη είναι να δουν πολιτική με ποιότητα. Ανθρώπους που υπηρετούν με ήθος το κράτος και δεν το εργαλειοποιούν για να επικρατήσουν. Θέλουμε να δούμε επιτέλους, πολιτική αντιπαράθεση με ουσία και νόημα. Και πάνω σε αυτό, να κρίνουμε με τη σοβαρότητα που αρμόζει τους ανθρώπους που μας εκπροσωπούν στο Κοινοβούλιο. Οι καρικατούρες που βλέπουμε το τελευταίο διάστημα στα κανάλια και τα social media είναι τα απομεινάρια μιας εποχής που επικρατούσε το μέτριο και το εύκολο, το βόλεμα και το μέσον. Αν δεν πετάξουμε από πάνω μας, αυτή την εποχή το ήθος θα παραμείνει εργαλείο, η πολιτική θα πάρει τον απόλυτο κατήφορο και αργά ή γρήγορα το κράτος θα καταρρεύσει, σαν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα.
