Της Σοφίας Κατωπόδη,
Έχεις κοιτάξει κατάματα ποτέ ό,τι σε φοβίζει; Έφτασες ποτέ στο στάδιο της γνωριμίας και έπειτα απομάκρυνσης του φόβου σου ή αρκέστηκες στην επίτευξη της επερχόμενης αναγκαστικά ωριμότητας, ώστε να τον αναγνωρίσεις, ή στην επίτευξη της αυτογνωσίας και της συμφιλίωσης μαζί του, σαν αυτό να ήταν το ζητούμενο; Συμφωνώ πως τα ζητούμενα του καθενός διαφέρουν. Όπως και οι στόχοι και τα θέλω μας σε αυτήν τη ζωή. Ναι, από τη ζωή μέχρι το αποτύπωμά μας. Ωστόσο, όλοι έχουμε ένα κοινό εχθρό που δεν είναι άλλος παρά οι φόβοι μας.
Τι εστί φόβος; Ας υποθέσουμε πως όλος ο εσωτερικός μας κόσμος, παρέα με τα συναισθήματα μας και την όλη μέχρι τώρα εσωτερική μας αναζήτηση, είναι ένας κήπος. Παράλληλα, ας παρομοιάσουμε τα συναισθήματα με όλων των ειδών λουλούδια, χαρακτηρίζοντάς τα. Ο φόβος, ως ένα δυσάρεστο συναίσθημα, αποτελεί ένα ζιζάνιο με μοναδικό χαρακτηριστικό του μηχανισμού του συντήρησης να τρέφεται από το ίδιο. Το ζιζάνιο αυτό, επίσης, έχει την τάση να αυξάνεται από μόνο του, γρηγορότερα από τα φυτά, πάνω σε αυτά. Μόνος τρόπος να το προλάβεις είναι να παραβείς σε δραστικές λύσεις, «οπλισμένος» με την απαραίτητη υπομονή και την κατάλληλη βοήθεια και καθοδήγηση κάποιου ειδικού, στη λεγόμενη απεντόμωση-αντιμετώπιση.
Έχει τη δύναμη να εξαπλώνεται τάχιστα και γρήγορα να μαραζώσει τον κήπο σου. Δεν σε αφήνει να ευχαριστηθείς και να απολαύσεις ό,τι μέχρι τώρα με κόπο δημιούργησες, ούτε να τολμήσεις και να πάρεις ρίσκα για οτιδήποτε νέο και καλύτερο. Δεν είναι λίγες οι φορές που εξαιτίας του δίστασες και τελικά κακώς έπραξες, επειδή φοβήθηκες. Και πόσα «δεν πειράζει» να χωρέσουν στα θέλω μας; Και γιατί, ακόμα, απορούμε βαθιά πώς πέτυχε ο διπλανός; Πέτυχε γιατί «ξεχορτάριαζε» συχνά και συνειδητά. Προνοούσε, κλάδευε και περιποιούνταν τον κήπο του. Τον φρόντιζε και τον πότιζε άφθονα. Ακόμα, τον τάιζε με πρώτης ποιότητας λίπασμα και ερεθίσματα, δημιουργώντας έτσι γερά και όμορφα φυτά, λουλούδια και συναισθήματα. Κι όμως, δεν ήταν μόνο αυτά που τον έκαναν ένα καλό και επιτυχημένο κηπουρό, αλλά η αγάπη του για όλα τα φυτά και όχι τα ζιζάνια. Και γι’ αυτό φρόντιζε να ραντίζει.
Όλα σου τα άνθη να τα αγαπάς. Ακόμη και τους ανήσυχους κάκτους σου, που και αυτοί με τη σειρά τους εξυπηρετούν αντίστοιχα στον συντονισμό και την τελική εικόνα του καλαίσθητου και τρυφερού σου κήπου. Και πάντα να φυλάς μία γωνιά, πρόσφορο έδαφος για νέες ποικιλίες. Να ραντίζεις και να προσέχεις τα ζιζάνια. Όσο πιο γρήγορα τα αντιληφθείς, τόσο καλύτερα. Άλλωστε, για αυτά εμβαθύναμε. Αυτά είναι που ενοχλούν το μάτι και την ψυχή μας. Αυτά είναι που μας εξαντλούν και απορροφούν την ενέργεια και τη θέληση περιποίησης του εσωτερικού μας κήπου.
