Της Ακριβής Ρακιντζή,
Η Μάγκι Ο’ Φάρελ, μετά την τεράστια επιτυχία που γνώρισε το βιβλίο της Άμνετ, επιστρέφει με ένα ακόμη ιστορικό μυθιστόρημα, όπου, αυτή τη φορά, διαδραματίζεται στην αναγεννησιακή Ιταλία. Πρόκειται για Το πορτρέτο ενός γάμου από τις Εκδόσεις Ψυχογιός. Το μυθιστόρημα πραγματεύεται τον σύντομο βίο της Λουκρητίας των Μεδίκων, κόρη του Κόζιμο Α’ των Μεδίκων, η οποία σε ηλικία δεκαπέντε χρόνων αποχώρησε από τη Φλωρεντία, για να αρχίσει τον έγγαμο βίο της με τον Αλφόνσο Β’ ντε Έστε, Δούκα της Φεράρας. Ένα χρόνο μετά τη μετακόμισή της, η Λουκρητία βρίσκεται νεκρή, με τις φήμες να λένε πως ο σύζυγός της ήταν αυτός που τη δολοφόνησε.
Έμπνευση για τη συγγραφέα αποτέλεσε μια μικρή ελαιογραφία, που σε σκούρο φόντο αποτυπώνεται η Λουκρητία, φορώντας ένα περίτεχνο φόρεμα, με την ανησυχία ζωγραφισμένη στην έκφρασή της. Ένα χρόνο αφού φιλοτεχνήθηκε το συγκεκριμένο πορτρέτο, η Λουκρητία ήταν νεκρή. Στο ποίημα του Ρόμπερτ Μπράουνινγκ, με τίτλο Η στερνή μου δούκισσα, η Λουκρητία κάνει μια εμφάνιση, χωρίς, όμως, να κατονομάζεται ή να ακούμε τη φωνή της. Αυτά τα δύο στάθηκαν ως αφορμή για να φέρει στην επιφάνεια η Μάγκι Ο’ Φάρελ την ιστορία της Λουκρητίας.
Η γραφή της Ο’ Φάρελ είναι ρέουσα και περίτεχνη. Δεν περιορίζεται μόνο σε περιγραφές τοπιών και ρούχων. Η Ο’ Φάρελ διαθέτει την ικανότητα να παίζει με τις αισθήσεις του αναγνώστη, εναλλάσσοντας αποσπάσματα απλής πρόζας σε άλλα που είναι πλούσια σε μουσικούς ρυθμούς και στολισμένες εικόνες. Είναι ένα βιβλίο εικονογραφικό, σαν πίνακας Αναγεννησιακός, όπου μέσα από παρομοιώσεις και υπαινιγμούς εισχωρούν στην αφήγηση περισσότερα θηρία και μυθολογικά πλάσματα, δημιουργώντας, έτσι, ακόμα πιο περίπλοκα συναισθήματα.
Στο βιβλίο, επίσης, γίνονται αναδρομές ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν της Λουκρητίας. Ξεκινά με τη νύχτα που ο σύζυγος της Λουκρητίας σχεδιάζει να τη σκοτώσει. Στο τέλος της πρώτης παραγράφου, ο αναγνώστης ξέρει ότι η Λουκρητία το γνωρίζει αυτό καλά. Τα μικρά κεφάλαια, που αφηγούνται τα γεγονότα των επόμενων ωρών, εναλλάσσονται με μεγάλα κεφάλαια, που αφορούν τα παιδικά χρόνια της Λουκρητίας και τη ζωή της στο μεγαλοπρεπές παλάτσο των Μεδίκων, στη Φλωρεντία. Στα μάτια της οικογένειάς της πάντα ήταν ένα παιδί παράξενο και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να την έχουν στο περιθώριο. Το μόνο άτομο που φαίνεται να καταλαβαίνει τη Λουκρητία είναι μία από της υπηρέτριές, η Σοφία, μια μεγαλύτερη γυναίκα που είναι σκληρή μερικές φορές, αλλά έχει μια τρυφερή σχέση με τη Λουκρητία.
Είναι προφανές ότι η Λουκρητία, όπως και οποιαδήποτε νεαρή κοπέλα σαν αυτή, δεν έχει κανέναν έλεγχο όταν πρόκειται να αποφασίσει για θέματα που αφορούν ποιον θα παντρευτεί και πού θα ζήσει. Οι γάμοι μεταξύ βασιλικών οικογενειών συνάπτονται για πολιτικές σκοπιμότητες. Παρά την όλη μεγαλοπρέπεια της Αναγέννησης, μέσα στο βιβλίο αποτυπώνεται ξεκάθαρα η καταπιεσμένη θέση των γυναικών, ακόμα και εκείνων της ανώτερης τάξης. Η συγγραφέας δείχνει την άδικη μεταχείριση των γυναικών της Αναγέννησης, οι οποίες, πολλές φορές, φαίνονται να καταπιέζουν τις δικές τους επιθυμίες, για χάρη τόσο της οικογένειάς τους όσο και του συζύγου τους.
Η αφήγηση πλαισιώνεται από τον επικείμενο φόνο της. Υπάρχουν στιγμές που η Λουκρητία πιστεύει ότι ο σύζυγός της είναι καλός και στοργικός και ότι την αγαπά, γεγονός που αποτελεί τραγική ειρωνεία. Τις στιγμές που η ίδια νιώθει φόβο για αυτόν, έστω και στιγμιαία, ξέρουμε ότι έχει δίκιο που το νιώθει αυτό. Ο τρόμος εισέρχεται στην αφήγηση μέσω των ονείρων και των φαντασιώσεων της Λουκρητίας. Η φρίκη, όμως, αυτή δεν γίνεται ποτέ πλήρως αισθητή, καθώς η Ο’ Φάρελ δίνει ένα τέλος αμφίσημο, που επιτρέπει στον αναγνώστη να το ξεφύγει.
