Του Θάνου Αβαρικιώτη,
Όλοι γνωρίζουμε πως η Ελλάδα αποτελεί μια άκρως τουριστική χώρα, ιδιαίτερα τους θερινούς μήνες, καθώς ο φυσικός της πλούτος, σε συνδυασμό με το θερμό κλίμα, τόσο την άνοιξη όσο και το καλοκαίρι, ανοίγει τον δρόμο για τη μαζική εισροή αλλοδαπών τουριστών. Για αυτόν τον λόγο, η οικονομία της Ελλάδας έχει στηριχτεί ιδιαίτερα στον τουριστικό τομέα, προσπαθώντας κάθε χρόνο να αυξήσει τα έσοδά της, προσφέροντας στους επισκέπτες της μια πληθώρα επιλογών.
Κάθε χρόνο, γίνεται θέμα συζήτησης σε όλα τα δελτία ειδήσεων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ο αριθμός των επισκεπτών, όπως και ο συνολικός τζίρος που εκτιμήθηκε τη συγκεκριμένη περίοδο. Χαρακτηριστικό αποτελεί η σύγκριση που γίνεται κάθε χρονιά σε σχέση με την προηγούμενη, σχετικά με τις επιδόσεις των εσόδων, ενώ πραγματοποιείται και έντονος διάλογος πριν από κάθε ξεκίνημα της σεζόν του καλοκαιριού, για το κατά πόσο είναι εφικτό να περιμένουμε αύξηση των παραπάνω αριθμών. Συνεπώς, τίθεται το εξής ερώτημα: ο τουρισμός έχει, τελικά, ταβάνι στην Ελλάδα;
Τρεις είναι, θεωρητικά, οι παράγοντες που επηρεάζουν το παραπάνω ερώτημα. Σε οικονομικό επίπεδο, είναι πλέον ανέφικτο μια ολόκληρη χώρα να τείνει να στηριχτεί εξ ολοκλήρου στην τουριστική βιομηχανία, όπου στην Ελλάδα κρατάει περίπου 6 μήνες. Είναι, ακόμα, αδύνατο να προωθείται ο τουρισμός εις βάρος άλλων τομέων της χώρας, όπως του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα, καθώς οδηγούμαστε στην πλήρη εξάλειψή τους, επιλέγοντας μονάχα τις εισαγωγές των αγαθών από τους τομείς αυτούς.
Σε επίπεδο υποδομών, δυστυχώς, είναι ορατό με γυμνό μάτι, πως η χώρα μας, όχι μόνο δεν είναι στα βέλτιστα επίπεδα, αλλά και δεν υπάρχει μεγάλο περιθώριο βελτίωσης. Ο τρόπος, ο οποίος έχει οικοδομηθεί η Ελλάδα, δεν προσφέρει τη δυνατότητα για δραστικές αλλαγές, διότι η κάθε παρέμβαση θα επηρεάσει άμεσα τη λειτουργικότητά της. Επίσης, πλέον, κάθε νέο πλάνο για βελτίωση των υποδομών γίνεται σε βάρος των απλών πολιτών. Παράδειγμα καθίσταται το τελευταίο περιστατικό που έλαβε χώρα στο νησί της Μυκόνου, όπου η προσπάθεια για εκμετάλλευση κάθε κομματιού γης είναι η νέα τάση, ακόμη και αν αυτή δυσκολεύει τη ζωή των υπολοίπων.
Τέλος, σε κοινωνικό επίπεδο, αποτελεί πρόβλημα η μαζική και απότομη αλλαγή κατοικιών, που προσφέρονται για βραχυπρόθεσμη ενοικίαση (Airbnb). Είναι γνωστό ότι ο κλάδος του real estate έχει εκτιναχθεί, τα τελευταία χρόνια, καθώς η αναζήτηση για στέγη στα αστικά κέντρα έχει αυξηθεί. Σε αυτό το φαινόμενο, σημαντικό ρόλο παίζει και η παραπάνω αλλαγή. Διαμερίσματα, που στο παρελθόν ήταν διαθέσιμα προς ενοικίαση με μηνιαία ή ετήσια μίσθωση, για χρονικό ορίζοντα συνήθως τουλάχιστον ενός έτους, έχουν, πλέον, μετατραπεί σε “Airbnb”, καθώς τα κέρδη που αποκομίζουν οι ιδιοκτήτες τους είναι πολλαπλάσια. Με τον τρόπο αυτόν, όμως, υπονομεύεται η ζωή του μόνιμου κατοίκου της χώρας αυτής, αφού η εύρεση κατοικίας γίνεται δύσκολη και οικονομικά ασύμφορη.
Αυτούς τους τρεις παράγοντες πρέπει, με κάθε τρόπο, η χώρα να τους λάβει υπόψιν για την ουσιαστική υγεία της οικονομίας και της κοινωνίας, ευρύτερα. Η χώρα πρέπει να βρίσκεται δίπλα στους πολίτες της και όχι απέναντί τους, καθώς αυτοί αποτελούν τη βάση της. Συνεπώς, ναι μεν πρέπει να αναβαθμίζεται ποιοτικά η βιομηχανία του τουρισμού, επειδή είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Ελλάδας, αλλά αυτό να γίνεται με σύνεση και στόχο το κοινό καλό. Μόνο κατά αυτόν τον τρόπο δεν θα υπάρχει «ταβάνι» για τον τουρισμό, με την Ελλάδα να αποτελεί, σε βάθος χρόνου, έναν καλό καλοκαιρινό προορισμό.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Τα όρια της τουριστικής ανάπτυξης, kathimerini.gr, διαθέσιμο εδώ
