Του Βασίλη Ανέστη,
Βρισκόμαστε πλέον σε σημείο καμπής για την χώρα, λίγο πριν τις κοινοβουλευτικές εκλογές, με τα κόμματα και τους υποψηφίους τους να έχουν ήδη ξεκινήσει τις προεκλογικές τους καμπάνιες. Ενώ η επικαιρότητα, αυτό το χρονικό διάστημα, συνηθίζει να είναι κάπως μονότονη με τις συνήθεις περιοδείες και όλα τα συναφή, τον τελευταίο καιρό έχουν προστεθεί περιπτώσεις νέων σκανδάλων, με σημαντικότερη την εμπλοκή πολιτικών στον θεσμό της δικαιοσύνης. Παρόλα αυτά, είναι η καθιερωμένη περίοδος με την «ανάσταση» των πολιτικών που βγαίνουν στην επιφάνεια, έρχονται “face to face” με τους πολίτες και με ένα πλατύ χαμόγελο αντικρύζουν την πραγματικότητα.
Είμαστε στο σημείο που μία ακόμη τετραετία κλείνει, κάτι που σημαίνει πως τα κόμματα και οι υποψήφιοι βουλευτές επιταχύνουν τις προεκλογικές τους περιοδείες. Όλοι οι υποψήφιοι έχουν βγει στο «κυνήγι της ψήφου», όχι αποκλειστικά για να «ακούσουν» τα προβλήματα της κοινωνίας, αλλά για να διεκδικήσουν μια θέση στη Βουλή για την επόμενη τετραετία, κατά την οποία θα μπορούν να απολαύσουν τα προνόμια που του παρέχει η κοινοβουλευτική θέση (όπως μας έχουν μάθει τόσα χρόνια).
Η κάθε πλευρά ερμηνεύει διαφορετικά τις συγκυρίες. Οι μεν διατυμπανίζουν τα επιτεύγματά τους, την πρόοδο και την ανάπτυξη που έφεραν στη χώρα, ενώ, παράλληλα, προσπαθούν να μαζέψουν τα αμάζευτα, όσα επισκιάζουν την αίγλη της παράταξής τους. Οι δε προβάλλουν, διαρκώς, τις λύσεις που δεν δόθηκαν και τα σκάνδαλα που έγιναν, καταλήγοντας να τάζουν τον «ουρανό με τα άστρα». Στην τελική, και οι δύο πλευρές, όμως, γνωρίζουν πως έτσι λειτουργεί ο δικομματισμός και η πολιτική στην πατρίδα της Δημοκρατίας. Όλοι έχουν βρεθεί σε ανάλογες θέσεις και θα ξαναβρεθούν.
Ειδικότερα, είθισται στις προεκλογικές εκστρατείες των υποψηφίων βουλευτών, κάθε φορά κάτι το αξιοσημείωτο να συμβεί, με άλλοτε απρόσμενες εγκάρδιες συναντήσεις και μετέπειτα λογομαχίες. Ένθερμες και ζωντανές υποδοχές για τους αρχηγούς των κομμάτων (με υπερβολική δόση). Υποσχέσεις για αλλαγή και ανάπτυξη για ένα καλύτερο αύριο, ενώ στην πραγματικότητα τίποτα από αυτά δεν πρόκειται να υλοποιηθεί. Παράλληλα, ως προς το έργο των Μ.Μ.Ε., παραπλανητικές ειδήσεις, στημένες συναντήσεις (λ.χ. σταθμούς μετρό) και χειραγωγημένες δημοσκοπήσεις, όλα για μια κατευθυνόμενη ψήφο, εξαιτίας της πλασματικής εικόνας που δημιουργούν. Είναι λες και βλέπεις ένα Reality show, γεμάτο ίντριγκες και ευτράπελα. Στην παρούσα φάση, δεν απέχει αρκετά από την πραγματικότητα και αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό.
Αυτή η τραγελαφική κατάσταση που επικρατεί, στα μάτια πολλών, έρχεται να επιβεβαιώσει ορισμένα πολιτικά στερεότυπα, τα οποία έχουν ως αποτέλεσμα τη μείωση της πολιτικής κοινωνικοποίησης των πολιτών και της διαιώνισης των προβλημάτων που μαστίζουν την κοινωνία. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, όπως «η ψήφος μου δεν μετράει» ή «όλοι είναι ίδιοι», αιτιολογούν, εσφαλμένα φυσικά, την αποχή του κόσμου από τα κοινά. Με το πέρασμα του χρόνου, με την ατελή αποτυχία των προγενέστερων κυβερνήσεων, ίσως και να επαληθεύονται. Βέβαια, αυτό δεν ωφελεί να απαξιώνεται και να υποβαθμίζεται το δημοκρατικό πολίτευμα, το φυσικό δικαίωμα του λαού να συμβάλλει στην αλλαγή.
Αυτό που πρέπει να πράξει ο Έλληνας είναι, καταρχάς, να αναγνωρίσει το πρόβλημα, ώστε να βάλει φραγμούς σε πολιτικά πρόσωπα που διαιωνίζουν τα προβλήματα και στα φαινόμενα όπως είναι η εδραίωση της οικογενειοκρατίας εντός πολιτικών κομμάτων. Ταυτόχρονα, να σταματήσει να αποδέχεται κόμματα, που ουσιαστικά το μόνο που προσέφεραν στην ελληνική κοινωνία είναι η αμαύρωση και η εκμετάλλευσή της (στο έπακρον).
Επομένως, εύλογα παρατηρείται πως μέρος του προβλήματος είμαστε και εμείς οι ίδιοι οι ψηφοφόροι. Τα φαινόμενα διαφθοράς/καταπάτησης δημόσιου πλούτου, η ύπαρξη οικογενειοκρατίας (εντός κομμάτων) και η παντελής έλλειψη πολιτικής νοοτροπίας είναι προϊόν δική μας απόρροιας. Πόσοι από μας δεν γνωρίζουμε άτομα που έχουν κατασταλάξει τις απόψεις τους και εν τέλει την ψήφο τους με βάση αυτά που προβάλλουν τα Μ.Μ.Ε. Αμέτρητα τα παραδείγματα «ρουσφετιού» και πελατειακών σχέσεων που διαιωνίζουν αυτήν τη λανθασμένη πτυχή της νοοτροπίας του Έλληνα. Διότι όταν το ατομικό συμφέρον βρίσκεται υπεράνω του κοινωνικού, τότε είναι που ξεκινάει το αληθινό πρόβλημα. Φυσικά, η λίστα θα μπορούσε να συνεχιστεί…
