Του Στάθη Αποστόλου,
Βασική διαφορά της Ελλάδας με άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελεί το γεγονός ότι στα 49 έτη απρόσκοπτης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, η συντριπτική πλειοψηφία των Κυβερνήσεων που σχηματίστηκαν ήταν αυτοδύναμες. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα χώρας με σημαντική παράδοση και ιστορία στις Κυβερνήσεις συνεργασίας αποτελεί η Γερμανία και, μάλιστα, σε Κυβερνήσεις που μετείχαν αμφότερα τα 2 μεγάλα κόμματα του πολιτικού συστήματος. Ως επί το πλείστων, οι Κυβερνήσεις αυτές, παρά τις δυσκολίες στη συνεννόηση, πέτυχαν τους στόχους που έθεταν. Στον αντίποδα, η γειτονική Ιταλία, που έχει και αυτή μια οιονεί παράδοση στις Κυβερνήσεις συνεργασίας, μας αποδεικνύει το εύθραυστο του εγχειρήματος αυτού.
Στον αστερισμό των Κυβερνήσεων συνεργασίας, η Ελλάδα βρέθηκε εξ ανάγκης στο λεγόμενο «Βρώμικο 1989» με τις απανωτές Κυβερνήσεις συνεργασίας του πολιτικού προερχόμενο από τη Νέα Δημοκρατία του Τζανή Τζαννετάκη και του πρώην Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Ξενοφών Ζολώτα. Στα μάτια των Ελλήνων, οι Κυβερνήσεις συνεργασίας δημιουργούσαν προβλήματα αντί να λύνουν. Βρίσκονταν πάντα στο «συρτάρι» ως επιλογή, η οποία προβαλλόταν μόνο σε κρίσιμες εθνικά στιγμές, που επέβαλλαν τη μέγιστη δυνατή δημοκρατική και πολιτική νομιμοποίηση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συγκρότηση Κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» υπό τον Λουκά Παπαδήμο το 2011. Παρόλο που το ΠΑ.ΣΟ.Κ. διέθετε μια μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, κρίθηκε αναγκαία η διεύρυνση της τότε κυβερνητικής πλειοψηφίας, με σκοπό να εξασφαλιστεί η μεγαλύτερη δυνατή δημοκρατική και πολιτική νομιμοποίηση στα λαμβάνοντα μέτρα. Όπως ήταν αναμενόμενο, η Ν.Δ., σημαντική μερίδα από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., καθώς και του Λ.Α.Ο.Σ δεν μπορούσαν να αποδεχθούν για Πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου και για αυτό αναζητήθηκε η λύση ενός μη πολιτικού προσώπου ευρύτερης αποδοχής. Από τις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012 γεννήθηκε η απαίτηση του λαού, η οποία εκφράσθηκε δια της ψήφου του να παραμείνει η χώρα στην Ευρώπη και στο ευρώ, αλλά και το πιο σημαντικό να σχηματιστεί εδώ και τώρα Κυβέρνηση συνεργασίας.
Οι δύο άλλοτε κραταιοί αντίπαλοι κατάφεραν να σταθούν στο ύψος της ιστορικής τους ευθύνης μαζί, αρχικά, με τη ΔΗΜ.ΑΡ. του Φώτη Κουβέλη, συγκροτώντας την τρικομματική Κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, η οποία διέθετε αυξημένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία 179 βουλευτών. Ακριβώς στην επέτειο του ενός έτους της Κυβέρνησης Σαμαρά, το 2013, προκλήθηκε ανεπανόρθωτο ρήγμα στο εσωτερικό της, εξαιτίας της αιφνίδιας διακοπής λειτουργίας της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης Ε.Ρ.Τ. από τον Πρωθυπουργό, με σκοπό την από-πολιτικοποίηση και την εξυγίανσή της, που οδήγησε, τελικά, στην ηρωική έξοδο του Φώτη Κουβέλη και της ΔΗΜ.ΑΡ. Η Κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου πορεύτηκε μέχρι τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 αρχικά με 162 βουλευτές και κατέληξε να διαθέτει 153 βουλευτές.
Σε περίπου έναν μήνα από σήμερα, η χώρα μας οδηγείται στις εθνικές εκλογές, οι οποίες θα διεξαχθούν με τον εκλογικό νόμο της απλής αναλογικής που υπερψήφισε ο Αλέξης Τσίπρας με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Το οξύμωρο και τραγικό της κατάστασης είναι πως και τις δύο φορές που κέρδισε τις εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας ήταν με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής, το οποίο και επανάφερε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και με το οποίο θα διεξαχθούν, όπως όλα δείχνουν, οι δεύτερες κάλπες. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να πούμε πως ο Αλέξης Τσίπρας πρώτος κάλεσε τους πολιτικούς αρχηγούς να σχηματίσουν Κυβέρνηση συνεργασίας. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., ένα κόμμα που από 44% και τις 160 το 2009 έφτασε στον πυθμένα της κοινωνικής απαξίωσης, λαμβάνοντας 4,7% στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, ζητά σήμερα δια του Προέδρου του να κερδίσει τον ρόλο του ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων και της μελλοντικής Κυβέρνησης συνεργασίας.
Ο πάσης φύσεως εκβιασμός σε μια Δημοκρατία είναι κατακριτέα, όταν αυτή συνοδεύεται και από μεγαλοστομίες. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., το οποίο επιχειρεί να παίξει και τον ρόλο του προασπιστή του Συντάγματος, ξεχνά το πρόσφατο σκάνδαλο με την ευρωβουλευτή του Εύα Καϊλή, η οποία ήταν συνάδελφος του Νίκου Ανδρουλάκη στην Ευρωβουλή. Ο Νίκος Ανδρουλάκης διακήρυξε πως ουδεμία σχέση και ενημέρωση είχε επ’ αυτού, οι δηλώσεις του, όμως, ότι 3 μήνες πριν τον Σεπτέμβριο είχε αποφασίσει να θέσει την Εύα Καϊλή εκτός ψηφοδελτίων δημιουργούν ένα ομιχλώδες τοπίο πάνω από το σκάνδαλο και το τι γνώριζε και τι όχι. Το σίγουρο είναι πως το ΠΑ.ΣΟ.Κ. των σκανδάλων και των πολλών υποσχέσεων είναι εδώ, ακόμη ζωντανό και μέσω εκβιασμών δεν επιδιώκει να παίξει τον ρόλο του ρυθμιστή, αλλά του «εκβιαστή».
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Κυβερνήσεις συνεργασίας: η Ελλάδα μπορεί να γίνει Γερμανία;, efsyn.gr, διαθέσιμο εδώ
- Ανδρουλάκης: Γιατί όχι πρωθυπουργός ο αρχηγός του 3ου κόμματος; – Έχω πλεονέκτημα απέναντι σε Μητσοτάκη και Τσίπρα, thetoc.gr, διαθέσιμο εδώ
