Της Γεωργίας Ρούστα,
Μικρές χαρές, μικρές κινήσεις και στιγμές που κάνουν την καθημερινότητά μας ελαφρώς πιο ευχάριστη. Από τον καφέ που μια μέρα θα σου κεράσουν στο μαγαζί —που πλέον έχουν μάθει την παραγγελία σου απ’ έξω από την συχνότητα που πας—, το να βοηθήσεις έναν συνάνθρωπό σου να περάσει το δρόμο ή έναν τουρίστα να βρει τον προορισμό του, μέχρι και το πιο απλό: μία αμοιβαία στιγμή καλοσύνης όταν μοιράζεσαι ένα χαμόγελο με κάποιον άγνωστο περαστικό ή ένα μικρό αδέσποτο που τρίβεται στα πόδια σου για να το χαϊδέψεις. Όλα αυτά, αποτελούν ένα πολύ πρόσκαιρο μέρος της ημέρας μας και στην ουσία χωρίς κάποια άμεση βελτίωση στη βιοτική μας κατάσταση, τα οποία όμως μπορούν να συνεισφέρουν σε αυτήν με τον δικό τους τρόπο, αρκεί να τους δώσουμε βάση.
Πολλές φορές, είτε λόγω τυχόν δεινών καταστάσεων που βιώνουμε είτε λόγω απλής αφέλειας, τέτοιες στιγμές καλοσύνης και ανθρωπιάς περνάνε απαρατήρητες. Αφήνουμε την ουδετερότητα της ρουτίνας και το άγχος της καθημερινής ζωής να μας «θολώνουν» το μυαλό και την όραση, με αποτέλεσμα να εστιάζουμε μόνο σε παρόμοιες με τις ανωτέρω καταστάσεις, ενώ αυτές που είναι στην πραγματικότητα ουσιώδεις, παραμένουν κατ’ επέκταση χωρίς αναγνώριση και ανταπόκριση.
Αν και συχνά, φράσεις όπως “fake it till you make it” χρησιμοποιούνται περισσότερο με χιουμοριστικό ή συμβολικό χαρακτήρα, στην πράξη και στην επιστήμη της Ψυχολογίας τέτοιες συμπεριφορές έχουν πράγματι αποτελεσματικότητα, με την έννοια ότι μπορούμε να ρυθμίσουμε το μυαλό μας να αντιδρά με έναν συγκεκριμένο τρόπο ή να έχει μια συγκεκριμένη συλλογιστική και διάθεση, μέσω της επανάληψης της επιθυμητής αντίδρασης μέχρι αυτή να αυτοματοποιηθεί. Όπως, λοιπόν, το «πρόσημο» με το οποίο περικλείουμε τους εαυτούς μας, θετικό ή αρνητικό σε κάθε εκδοχή του, επηρεάζει και τη διάθεση και τον τρόπο σκέψης μας, έτσι θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε μια ανάλογη θεωρία και στην καθημερινότητά μας, με την έννοια της επιλογής στα στοιχεία της ημέρας στα οποία δίνουμε βάση και ουσία.
Αρκετές φορές, είναι εύκολο όταν κάνουμε μία ανασκόπηση της ημέρας μας στο τέλος της, να μην γυρίζουμε πίσω στις ευχάριστες στιγμές. Αντιθέτως, ορισμένα δευτερόλεπτα κακίας και δυσαρέσκειας «συννεφιάζουν» το μυαλό και την σκέψη μας και οδηγούν σε μια πλήρη αγνόηση των ευχάριστων στιγμών, με αποτέλεσμα να καταλήγουμε στο πόρισμα πως είχαμε μια κακή μέρα μόνο εξαιτίας λίγων λεπτών αρνητικότητας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όμως, και στο ενδεχόμενο της συχνής εφαρμογής ενός τέτοιου σκεπτικού, η συνολική και προκατειλημμένα κακή διάθεση, αποτελεί μονόδρομο.
Σε αντίθεση με την εστίαση στα αρνητικά μιας ημέρας, και κατ’ αναλογία στο γεγονός ότι το να αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητά μας με ένα αρνητικό φίλτρο συντελεί και στη χειρότερη διάθεσή μας, η αξίωση ακόμη και η «υπερεκτίμηση» —εννοώντας ότι τους δίνουμε μεγαλύτερη βαρύτητα απ’ ό,τι ενδεχομένως θα δίνονταν υπό άλλες συνθήκες—, αυτών των σύντομων και φαινομενικά ασήμαντων παροχών ευτυχίας, συνεισφέρουν σε μία ομορφότερη διάθεση και ωραιοποίηση της ημέρας, δημιουργώντας έτσι ένα εσωτερικό ατομικό περιβάλλον πιο πρόθυμο να δράσει.
Πολλές φορές, δίνεται η εντύπωση πως αυτές οι στιγμές καλοσύνης πρέπει να είναι κάτι που θα σου τραβήξει την προσοχή ή ότι αποτελούν συμπεριφορές που δεν συναντά κανείς στην καθημερινότητά του. Στην πραγματικότητα, είναι καθετί που χρειάζεται ο καθένας. Μπορεί σε κάποιον να του αρκεί να ανακαλύψει μια νέα θέα της Ακρόπολης ενώ κάνει τις δουλειές του στο κέντρο. Σε κάποιον άλλον, μπορεί να αρκεί να βρει την έκδοση ενός βιβλίου που έψαχνε καιρό. Ακόμη και οι πιο «δύσκολοι», θεωρώ αδύνατον να μην τους «φτιάξει το πρωί», το κομμάτι κέικ που τους κέρασαν μαζί με τον καφέ τους.
Συνεπώς, αυτό στο οποίο καταλήγουμε, είναι πως οι μικρές χαρές υπάρχουν παντού γύρω μας, σε πληθώρα μέσα στην ηρεμία της μικρότητάς τους. Αρκεί να είμαστε ανοιχτοί να τις αναζητήσουμε, έτοιμοι να τις αποδεχτούμε και πρόθυμοι να τις χαρίσουμε σε όποιον τις χρειάζεται.
