Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η σύνθεση των ψηφοδελτίων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., για τις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, περιελάμβανε και το όνομα του Ευάγγελου Αντώναρου. Πολλοί στάθηκαν στην επιλογή του Αλέξη Τσίπρα να εντάξει στους συνδυασμούς του κόμματος τον πρώην εκπρόσωπο τύπου της Κυβέρνησης Καραμανλή. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι ουδεμία έκπληξη δικαιολογείται στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Η ώσμωση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με την καραμανλική Δεξιά έχει βαθιές ρίζες. Ξεκινά από τους πολιτικούς προγόνους του, της κομμουνιστικής και «Ανανεωτικής» Αριστεράς. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν αυτός που νομιμοποίησε, το 1973, το Κ.Κ.Ε., προκειμένου, εκτός των άλλων, να το έχει σύμμαχο στην προσπάθεια κατάργησης της Βασιλείας στην Ελλάδα. Εν συνεχεία, η άνοδος και η κυριαρχία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., στον χώρο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς, περιθωριοποίησε, εν πολλοίς, τόσο το σχήμα του «ορθόδοξου» κομμουνισμού, όσο και αυτό του ευρω-κομμουνισμού. Έψαχναν, λοιπόν, αμφότερα την ευκαιρία να το πλήξουν. Η αναζήτηση τρόπου αποκαθήλωσης του Κινήματος και του Ανδρέα Παπανδρέου έλαβε εμμονικά χαρακτηριστικά, με τους ηγέτες και τα στελέχη της επίσημης Αριστεράς να αναπτύσσουν ένα βαθύτατο μίσος έναντι του «πράσινου ήλιου» κι όσα αυτός πρέσβευσε. Αυτά τα συμπλέγματα οδήγησαν τον ενιαίο τότε Συνασπισμό να συμπράξει με τη Ν.Δ. κι από κοινού να στήσουν το «βρώμικο ’89», με στόχο τη διάλυση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και την ηθική εξόντωση του ιδρυτή και Προέδρου του. Μαζί πλήρωσαν, πολιτικά κι εκλογικά, την κατάρρευση της σκευωρίας κι από κοινού είδαν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να κυβερνά αδιάλειπτα και σταθερά για τα επόμενα 11 χρόνια.
Η εκλογή του Αλέκου Αλαβάνου στην ηγεσία του Συνασπισμού και η ίδρυση του συμμαχικού σχήματος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός μορφώματος, το οποίο μετακινήθηκε από τις ιδέες και τις πρακτικές της λεγομένης Ανανεωτικής Αριστεράς, υιοθετώντας αντισυστημικό, ριζοσπαστικό λόγο και παρέχοντας υποστήριξη σε ενέργειες που στρέφονταν εναντίον της νομιμότητας κι αμφισβητούσαν την ίδια την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Φυσικά, το αντι-ΠΑ.ΣΟ.Κ. μένος παρέμεινε κυρίαρχο. Στόχος, άλλωστε, του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ήταν πρωτίστως η προσέλκυση ψηφοφόρων από τη δεξαμενή του Κινήματος. Για αυτό και η κριτική του απέναντι στη δήθεν «δεξιά στροφή» του είχε κεντρική θέση στο αφήγημά του, σε μια εποχή που η Ελλάδα βρισκόταν ακόμη στις ράγες της πολιτικής σταθερότητας και της οικονομικής ανάπτυξης, με αποτέλεσμα οι τόνοι της πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων να έχουν πέσει συγκριτικά με τις δεκαετίες του 1980 και του 1990.
Κι όταν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. άρχισε να εισπράττει ένα μικρό τμήμα της πολιτικής φθοράς του ΠΑ.ΣΟ.Κ. κι εκ μέρους στελεχών του δευτέρου τέθηκαν ζητήματα σύμπραξης η –έμπλεη αλαζονείας– απάντηση του Αλαβάνου ήταν «καλώς τα παιδιά», αδιαφορώντας αν μια τέτοια σύμπραξη ενδεχομένως να είχε οδηγήσει σε μία σύγκρουση με καλύτερες προϋποθέσεις με τον, υποτίθεται, φυσικό αντίπαλό του, τη Δεξιά. Μια Δεξιά που κατά τα άλλα υιοθετούσε ένα λεκτικό τραμπουκισμό, συμβατό με τα νέα ήθη της Αριστεράς. Ο Καραμανλής ήταν αυτός που αποκαλούσε τον Σημίτη «αρχιερέα της διαπλοκής», μιλούσε για «τραβεστί οικονομία» και για «νταβαντζήδες». Από κοντά και το Κ.Κ.Ε., στο οποίο κατά τη διάρκεια της πενταετίας Καραμανλή απεδόθη ο τίτλος του «Αριστερό ψάλτη της Δεξιάς» για τον τρόπο που η Αλέκα Παπαρήγα επέλεγε να ασκεί αντιπολίτευση στην… Αξιωματική Αντιπολίτευση που ήταν το ΠΑ.ΣΟ.Κ., πριμοδοτώντας, εκούσια ή ακούσια, τη Ν.Δ. Θα αντιτάξει ενδεχομένως κάποιος ότι στα επεισόδια του Δεκεμβρίου του 2008, κατόπιν της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στήριξε ξεκάθαρα τις ορδές των μπαχαλάκηδων βάνδαλων και πλιατσικολόγων κόντρα στην Κυβέρνηση Καραμανλή. Ναι, μόνο που τον αρμόδιο τότε Υπουργό, Προκόπη Παυλόπουλο, λίγα χρόνια μετά τον έκανε Πρόεδρο της Δημοκρατίας!
Κατά τα πρώτα χρόνια της χρεοκοπίας, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με τη Ν.Δ. συνυπήρξαν άνετα στο μπλοκ των δήθεν Αγανακτισμένων. Τα συνθήματα που μοιράστηκαν διέφεραν ως προς τις λέξεις, αλλά ουχί προς το νόημα. Κοινός τόπος, η αμφισβήτηση του πατριωτισμού της τότε Κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ., η καθόλα παράλογη και λαϊκίστικη θεωρία συνωμοσίας ότι το Μνημόνιο έφερε την κρίση κι όχι η κρίση το Μνημόνιο, αλλά και η κατάθεση δήθεν εναλλακτικών λύσεων από τα «γαλάζια» Ζάππεια ως τα «ροζ» σκισίματα του Μνημονίου. Η επίρριψη όλων των ευθυνών στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. ήταν ζωτικής σημασίας για τους στόχους και των δύο: Του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., για να λεηλατήσει τον πολιτικό χώρο της λεγομένης Κεντροαριστεράς και της Ν.Δ., για να κουκουλώσει τις εγκληματικές ευθύνες της περιόδου Καραμανλή. Πράγματι, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ενίσχυσε το αφήγημα της Ν.Δ., αποφεύγοντας συστηματικά την κριτική στον Καραμανλή. Τι κι αν, σύμφωνα με την Κομισιόν και του λοιπούς θεσμικά εμπλεκομένους, την περίοδο 2004-2009, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά € 120 δις και το έλλειμμα σκαρφάλωσε στο 15,4%; Τι κι αν ο Παυλόπουλος ξεχείλωσε το Δημόσιο με τις 865.000 προσλήψεις «γαλάζιων παιδιών»; Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κυνήγησε τον πυροσβέστη κι όχι τον εμπρηστή…
Το τελευταίο φύλλο συκής έπεσε το 2015: Η πρώτη φορά Αριστερά είχε και «ψεκασμένη» Δεξιά, με τον Καμμένο και τους ΑΝ.ΕΛ. να αποτελούν το αναγκαίο συμπλήρωμα του –μη αυτοδύναμου– Τσίπρα. Ο Παυλόπουλος, Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο, αμετάκλητα καταδικασμένος πλέον, Παπαγγελόπουλος, επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών επί Καραμανλή, Υπουργός Δικαιοσύνης. Παράλληλα, μια πλειάδα οπαδών του νέο-καραμανλισμού να στηρίζουν κεκαλυμμένα πλην ουσιαστικά τον Τσίπρα. Η απόπειρα εκλογής του Βαγγέλη Μεϊμαράκη στην Προεδρεία της Ν.Δ. ήταν βούτυρο στο ψωμί του τότε Πρωθυπουργού. Ο «Βαγγέλας», Υπουργός κι αυτός της καραμανλικής Κυβέρνησης χρεοκοπίας, είχε διεξάγει μια αναιμική προεκλογική εκστρατεία κατά τις δεύτερες εκλογές του 2015. Είχε σπεύσει να ψηφίσει το τρίτο και χειρότερο Μνημόνιο αντί να επιλέξει την αποχώρηση του κόμματός του κατά τη διάρκειας της ψηφοφορίας, ώστε η μνημονιακή σύμβαση να περάσει με τις ψήφους των παρόντων βουλευτών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που είχαν απομείνει στην Κ.Ο. μετά την αποχώρηση Λαφαζάνη κ.λπ.
Έτσι, έδωσε στον Τσίπρα την ευκαιρία να ακολουθήσει τη γραμμή «όλοι το μνημόνιο ψηφίσαμε, στηρίξτε εμένα που είμαι πιο άφθαρτος και κοινωνικά ευαίσθητος». Όταν ο Τσίπρας έλεγε «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», ο Μεϊμαράκης έκανε χαβαλέ στις τηλεοράσεις και τον παρακαλούσε να τον δεχθεί για καφέ στην Κουμουνδούρου. Με αυτόν στην ηγεσία της Ν.Δ., ο Τσίπρας θα είχε πολύ μεγαλύτερη και πολύ πιο άνετη θητεία. Όσο θα περνούσε όλες τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και όταν θα έκλεινε τα μείζονα εθνικά ζητήματα με τον τραγικό τρόπο που έκλεισε το σκοπιανό, η Ν.Δ. θα είχε την ευκαιρία να ανασυνταχθεί και την κατάλληλη στιγμή να βγει μπροστά ο επόμενος γόνος του τζακιού των Καραμανλήδων για να κυβερνήσει την Ελλάδα, αφού ο Τσίπρας θα είχε πέσει σαν ώριμο φρούτο. Από τη στιγμή που ο μέσος ψηφοφόρος της Ν.Δ. ανέδειξε Πρόεδρο τον μοναδικό υποψήφιο που θα μπορούσε να κερδίσει τον Τσίπρα, ξεκίνησε ο πόλεμος φθοράς από του υποτακτικούς του Καραμανλή. Ένας πόλεμος που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με την προσδοκία μια εκλογικής αποτυχίας, η οποία θα οδηγήσει στην απομάκρυνση Μητσοτάκη πρώτα από την πρωθυπουργία και, εν συνεχεία, από την Προεδρεία της Ν.Δ. Αυτό το σενάριο είναι το ιδανικό και για τον Τσίπρα, πολλώ δε μάλλον αν ως εκλεκτός του νέο-καραμανλισμού, προκριθεί ο υιός του Αχιλλέα Καραμανλή και μοιραίος Υπουργός Μεταφορών της τραγωδίας των Τεμπών…
Κάπως έτσι ο Αντώναρος κατέληξε στη Ν.Δ. Φαίνεται, όμως, ότι ο Τσίπρας υποπίπτει στο συνηθέστερο λάθος όσων αρχηγών επιχειρούν διεύρυνση: επιλέγουν ανθρώπους οι οποίοι φέρνουν έναν ψηφοφόρο και διώχνουν δέκα. Ας μην σοκάρονται, λοιπόν, κάποιοι. Αυτός είναι ο καραμανλισμός, αυτός κι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α…
