Της Μιχαέλας Αθηνιώτη,
«Κλειδωμένος στο συρτάρι ο φόβος… / Τα όνειρα οδηγοί μου στο αύριο, / Τροφή δηλητήριο στους λύκους / Η δύναμη αγάπης αδελφικής», αυτός είναι ο όρκος που έδωσαν τα παιδιά στο ορφανοτροφείο της Κηφισιάς, προκειμένου να μην γίνουν τροφή στους λύκους.
Το βιβλίο με τίτλο Ο Λύκος μένει σπίτι της Έλενας Μπολονάση, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, πλέκει την ιστορία της ζωής των παιδιών, της διευθύντριας και των φυλάκων του ορφανοτροφείου της Κηφισιάς. Η Έλενα Μπολονάση είναι δικηγόρος, εγκληματολόγος και φιλόλογος, ενώ διδάσκει σε αγγλόφωνο μεταπτυχιακό πρόγραμμα εγκληματολογικής ψυχολογίας σε ιδιωτική σχολή. Στο εν λόγω βιβλίο της, ακολουθώντας το νήμα της ζωής των παιδιών με αμέτρητα πισωγυρίσματα στον χρόνο, παρακολουθούμε την πορεία που οδηγεί τον άνθρωπο στο έγκλημα.
Τα εγκλήματα πίσω από τις κλειστές πόρτες του ορφανοτροφείου σημαδεύουν την ενηλικίωση των παιδιών και τα καθορίζουν. Πολλά ερωτήματα σχηματίζονται από την αρχή και ένα-ένα, σταδιακά απαντώνται μέσα από τη μεθυστική και ταυτόχρονα εθιστική γραφή της Έλενας Μπολονάση. Ποιες καταστάσεις οδήγησαν κάθε παιδί σε αυτή τη συνθήκη ζωής; Πόσες ευκαιρίες δίνονται σε έναν άνθρωπο; Το έγκλημα είναι προσωπική επιλογή του καθενός ή είναι αποτέλεσμα του περιβάλλοντός του; Μπορεί η μοίρα ενός ανθρώπου να αλλάξει;
Ο Λύκος μένει σπίτι είναι ένα βιβλίο με απίστευτες ανατροπές. Αρχίζουμε μπαίνοντας σε ένα δωμάτιο που σιγά-σιγά οι τοίχοι του γκρεμίζονται και μας αποκαλύπτουν πολλές πόρτες. Περνώντας μέσα από κάθε μία, μέσα από τη ζωή του κάθε ήρωα της ιστορίας, κάθε φορά που νομίζουμε ότι φτάσαμε στο τέλος του νήματος, ένα νέο κουβάρι εμφανίζεται, άρρηκτα συνδεδεμένο με τα προηγούμενα. Οι ζωές όλων περιπλέκονται. Κάποιοι είναι καλοί, αγαθοί, δοτικοί, άλλοι είναι κακοί και εκδικητικοί. Πέντε παιδιά, που από μικρά υφίσταντο βάσανα, που έχασαν πολύ νωρίς την αθωότητα και την παιδική τους ηλικία, δίνουν έναν όρκο που δένει τις ζωές τους και γίνεται η δύναμή τους για να επιβιώσουν, αποδεικνύοντας πως η αδελφική αγάπη δεν προϋποθέτει το κοινό αίμα. Αν και τα συρματοπλέγματα πάνω από τους τοίχους του ορφανοτροφείου που λειτουργούσε ως «γυάλα» «κατέπνιξαν» τα όνειρά τους, αυτά κατάφεραν να επιβιώσουν.
Ο Στέλιος, χρόνια αργότερα, πιέζει το σημάδι κάτω από το μάτι του κάθε φορά που εκνευρίζεται και κλειδώνει τη σύζυγό του στο σπίτι τους. Η Ειρήνη, που δε βίωσε ποτέ τη γονική αγάπη και το νοιάξιμο, τώρα κρατά στα χέρια της το κλειδί για να τα χτίσει όλα από την αρχή, να δώσει όσα εκείνη δεν πήρε. Ο Σταύρος έμαθε να συγχωρεί και να δίνει ευκαιρίες. Η Άννυ χάνεται με τη μηχανή της στην Οδό Φυλής, σε μια προσπάθεια για δικαίωση. Ο Βασίλης ακολουθεί την κοπέλα στην οποία παρέδωσε μια μέρα ένα δέμα. Ζούμε μαζί με αυτά τα παιδιά από το 1987 έως και το 2021, όταν πλέον δεν είναι παιδιά, ώσπου να εντοπίσουμε τα σημάδια που άφησε στο σώμα τους η ζωή στο ορφανοτροφείο και η ζωή μέχρι να βγουν από την εξώπορτά του.
Το βιβλίο της Μπολονάση είναι άκρως ρεαλιστικό. Καμία υποκρισία, κανένα στοιχείο ρομαντισμού. Η άγρια και απάνθρωπη πραγματικότητα σαρώνει κάθε σελίδα. Όπως έχει δηλώσει η συγγραφέας «η παιδική ηλικία σε κυνηγάει μέχρι να σε πιάσει». Η παιδική ηλικία του κάθε ήρωα είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζεται η ενήλικη ζωή του. Κάποιοι οδηγούνται στην καταστροφή, ενώ άλλοι ανθίζουν μέσα από τον πόνο. Σημαδεμένοι «ψυχή τε και σώματι» αγωνίζονται για να νικήσουν τους εφιάλτες τους. Κανείς δε μπορεί να ξεφύγει από την παιδική του ηλικία, αφού αυτή τον «διαμορφώνει».
Ο «λύκος» σε αυτή την περίπτωση είναι η κάθε μορφή βίας και κακοποίησης που αναγκάζονται να υποστούν τα παιδιά. Είναι η απόρριψη και η αγωνία, η συνεχής μάχη για την επιβίωση, ο φόβος, οι ελλείψεις και η απουσία. Είναι η αστάθεια και η έλλειψη σιγουριάς. Δυστυχώς, όμως, ο «λύκος» βρίσκεται εκεί που δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Βρίσκεται μέσα στο σπίτι των παιδιών, εκεί που θα έπρεπε να αισθάνονται ευτυχία, ασφάλεια και σιγουριά.
Αν και αποτελεί ένα μυθιστόρημα γεμάτο βίαιες σκηνές, περιγραφή εγκλημάτων και γραφικές λεπτομέρειες, το μήνυμα του έργου είναι αισιόδοξο. Δείχνει πως δεν είναι απαραίτητο όλοι όσοι έχουν βιώσει βίαιες καταστάσεις να καταλήξουν εγκληματίες και πως δεν είναι όλα προδιαγεγραμμένα. Κάποιοι αποτελούν τον φάρο στο σκοτάδι. Αν και οι κακοποιητικές συμπεριφορές υπάρχουν, αυτό δε σημαίνει πως ο κόσμος είναι γεμάτος θύματα ή θύτες, όπως υποστηρίζει η συγγραφέας. Βασικός επικοινωνιακός στόχος του βιβλίου είναι η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση σχετικά με την προστασία που χρειάζονται τα παιδιά στην ευαίσθητη παιδική τους ηλικία, προκειμένου να εξελιχθούν.
