Της Χρυσάνθης-Ίριδας Ανεμογιάννη,
Όλοι ψάχνουν να βρουν λίγο χρόνο για να χαλαρώσουν και να ξεκουραστούν. Ονομάζουν «καλύτερες» τις παθητικές στιγμές· αυτές οι στιγμές, όμως, εύκολα γίνονται βαρετές και μετά από λίγο, θα έλεγε κανείς, ανούσιες. Οι καλύτερες στιγμές είναι εκείνες κατά τις οποίες το σώμα ή και το μυαλό επεκτείνονται και ξεπερνούν τα όριά τους. Φτάνει, τελικά, καθένας μας να εκπληρώσει κάτι δύσκολο, για το όποιο έχει παλέψει και αξίζει.
Τα άτομα μπορούν να βιώσουν την ευτυχία, ενώ βρίσκονται σε μια κατάσταση «ροής». Πώς ορίζουμε, όμως, την ευτυχία; Πώς ξέρουμε ότι τη βιώνουμε; Μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε; Μέχρι πού πρέπει να φτάσουμε για να πούμε ότι ο στόχος μας επιτεύχθηκε;
Ο χρόνος κυλάει αργά. Οι δείκτες του ρολογιού μοιάζουν να έχουν κολλήσει, ενώ εμείς παλεύουμε να τους κουνήσουμε. Προσπαθούμε, τρέχουμε, σπρώχνουμε· μα αυτοί παραμένουν εκεί. Κάπως έτσι μοιάζει μια κατάσταση που δεν μας ικανοποιεί. Και η μεγαλύτερη διαφορά φαίνεται, όταν ο χρόνος, οι στιγμές μοιάζουν δευτερόλεπτα· όταν εκεί που θα ήθελες να περάσουν αιώνες, οι ώρες περνούν και φεύγουν μακριά. Στην περίπτωση αυτήν, η διαφοροποίηση δεν είναι η ροή του χρόνου. Αυτός πάντα θα είναι ο ίδιος, χωρίς να επηρεάζεται από τον τρόπο που εμείς τον αντιλαμβανόμαστε. Αυτή είναι η ψυχολογική ροή.
Πολλές φορές, τα άτομα, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, βρίσκονται σε μια κατάσταση πλήρους προσήλωσης και συγκέντρωσης, ενώ η προσοχή τους καθοδηγείται από εσωτερικά κίνητρα, δίχως να αποσπάται από άλλα εξωτερικά. Με αυτόν τον τρόπο, θα έλεγε κανείς πως βιώνουν την υπέρτατη εμπειρία. Τα άτομα συμμετέχουν με όλο τους το είναι, είναι συγκεντρωμένα, προσηλωμένα. Αξιοποιούν στο έπακρο τις δυνατότητες και τις ικανότητές τους. Για κάποιο διάστημα, χάνουν την αίσθηση του χρόνου, αλλά και του ίδιου τους του εαυτού. Με αυτόν τον τρόπο, φτάνουν στο σημείο να βρίσκουν τον εαυτό τους σε μία «εκστατική κατάσταση», σε σημείο που οριακά «δεν υπάρχουν». Το χέρι μοιάζει να μην ακολουθεί το σώμα και εσύ δεν έχεις σχέση με όσα σου συμβαίνουν.
Τα άτομα απλώς βιώνουν μια εμπειρία που αφορά τους ίδιους ως παρατηρητές, απορροφημένοι από δέος και θαυμασμό. Και κάπως έτσι απλά, «όλα ξεχειλίζουν από μόνα τους». Και τελικά, ό,τι χρειάζεσαι, το έχεις ήδη μέσα σου.
Να δυσκολευόμαστε, ωραία, όσο μπορούμε· αλλά και όσο αντέχουμε. Και όσα καταφέρουμε. Αυτό που θα σου προκαλεί υπερκόπωση και εσύ θα θες κι άλλο. Αυτό. Ψάξε. Βρες το.
