Της Γεωργίας Διπλού,
Τις τελευταίες μέρες, επικρατεί μια «εμπόλεμη» κατάσταση μεταξύ μιας μεγάλης μερίδας φοιτητών της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και της Προέδρου του Τμήματος Φιλοσοφίας της σχολής. Πιο συγκεκριμένα, η εν λόγω καθηγήτρια αποκάλεσε επανειλημμένα τους φοιτητές «τάγματα εφόδου» για το γεγονός ότι προασπίζονταν με θάρρος και τόλμη τις μνήμες των νεκρών συμφοιτητών τους μετά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Ένα τέτοιο έγκλημα δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστεί. Εν αντιθέσει, είναι απαραίτητο να μείνει ανεξίτηλο για πάντα. Αυτό είναι το «έγκλημα» των διαδηλωτών: η ανάγκη τους να κρατήσουν τις μνήμες των αδικοχαμένων παιδιών ζωντανές. Σε μια κοινωνία που οι μνήμες μας είναι πιο αδύναμες και από ενός χρυσόψαρου, μόνο με την αντίδραση μπορούμε να καταφέρουμε πράγματα, τα οποία υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να είναι αυτονόητα.
Ένα νόμισμα έχει πάντοτε δύο απόψεις. Μέρες τώρα, ακούμε μόνο τη μία. Ας εστιάσουμε για λίγο και στη δεύτερη. Αρχικά, είναι απαραίτητο να τονίσουμε ότι οι Γενικές Συνελεύσεις της Φιλοσοφικής Σχολής είναι ανοιχτές για όλους τους φοιτητές της σχολής ανεξαιρέτως. Μπορεί να πάει ο οποιοσδήποτε, να παρακολουθήσει και να εκφέρει ελεύθερα την άποψή του. Οπότε, η θεώρηση περί τρομοκρατίας του Φοιτητικού Συλλόγου στην πλειοψηφία των φοιτητών της σχολής αποτελεί ανακρίβεια. Το αν οι περισσότεροι φοιτητές δεν ενδιαφέρονται και δεν συμμετέχουν σε αυτήν την ανώτατη διαδικασία του συλλόγου αποτελεί καθαρά προσωπική επιλογή και όχι απότοκο κάποιου εξαναγκασμού. Στη συνέχεια, μεγάλη ανακρίβεια αποτελεί, επίσης, το γεγονός ότι ονομάζουμε το σχήμα ΣΑΦ (Συνεργασία Ανεξάρτητων Φιλοσοφικής) κομματική παράταξη. Δεν μιλάμε για τον τυπικό κομματικό σχηματισμό τύπου ΚΝΕ ή ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ή Δίκτυο Φιλοσοφικής.
Σε έναν πανεπιστημιακό χώρο, συμφωνούμε πως πρέπει να ακούγονται όλες οι απόψεις. Όπως η φερόμενη καθηγήτρια έχει κάθε αναφαίρετο δικαίωμα να αναρτά στον προσωπικό της λογαριασμό ό,τι επιθυμεί, έτσι με τη σειρά τους και οι φοιτητές έχουν κάθε δικαίωμα να διαφωνούν. Κατ’ επέκταση, ως βασικοί προασπιστές της ελευθερίας της άποψης και του ελεύθερου λόγου, έχουν κάθε λόγο να θέλουν να συζητήσουν με την καθηγήτρια αυτά τα οποία αναρτά, καθώς και να ζητούν την παραίτησή της από τη θέση της Προέδρου του Τμήματος Φιλοσοφίας, μιας θέσης που κατευθύνει την κοινή γνώμη και έχει τεράστια επιρροή. Αυτό το οποίο απαγορεύεται ρητά να κάνουν είναι οι βιαιοπραγίες εις βάρος της, κάτι το οποίο να τονίσουμε πως δεν έχει γίνει και ούτε —φυσικά— πρόκειται να γίνει. Οι φοιτητές είναι παιδιά που έχουν όνειρα για ένα καλύτερο αύριο και για μια καλύτερη ακαδημαϊκή αντιμετώπιση. Δεν είναι τρομοκράτες, όπως πολλοί θέλουν να τους λένε.
Αφού όλες αυτές τις μέρες πασχίζουμε να βγάλουμε τους φοιτητές τρομοκράτες και ταραχοποιά στοιχεία, ας αντιστρέψουμε λίγο τους ρόλους και ας εξετάσουμε τα γεγονότα από την άλλη πλευρά. Με το ξέσπασμα αυτής της κατάστασης, η συγκεκριμένη καθηγήτρια «έχτισε» ένα τεράστιο τείχος προστασίας γύρω της, με προστάτες ισχυρά ονόματα του δεξιού «μπλόκου». Είδαμε πως ήρθε σε επαφή με την Υπουργό Παιδείας και με ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook δήλωσε πως είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Πρωθυπουργό. Από την άλλη, οι φοιτητές παλεύουν σε μια άνιση μάχη, καθώς δεν έχουν ούτε τα μέσα, ούτε και τους πόρους παρά τη στήριξη των υπολοίπων φοιτητών που πασχίζουν να πείσουν για το δίκιο τους.
Σε μια κυβέρνηση που τον τελευταίο καιρό μετράει μόνο αποτυχίες, το σκάνδαλο των υποκλοπών μέχρι και το έγκλημα στα Τέμπη, με πρωταγωνιστές τους αστυνομικούς που αποτελούν το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα της κατάχρησης εξουσίας, έρχεται να συμπληρώσει το ζήτημα αυτό. Με τρόπο δεξιοτεχνικό —θα έλεγα— ο «θύτης» παρουσιάζεται ως το «θύμα». «Θύμα» με στρατιά ισχυρών υποστηρικτών δεν νομίζω πως έχουμε δει πουθενά αλλού. Ακόμη και σε αυτό, η χώρα μας πρωτοστάτησε! Το κράτος, βλέποντας τη δεινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει, έχει λάβει πλέον τον ρόλο του «καθαριστή», καθώς έχει ως σκοπό να ξεπλύνει τον «άγιο» αυτόν τόπο από τις «και καλά» φασιστικές πράξεις που «απειλούν» συθέμελα τη δημοκρατία, αγνοώντας τον πραγματικό κίνδυνο.
Εν κατακλείδι, το γεγονός ότι αυτή η μαζικότητα των φοιτητών είχε να εμφανιστεί εδώ και πολλά χρόνια, σημαίνει ότι ο αγώνας των παιδιών δικαιώνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: την αποδοχή των συμφοιτητών τους…
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Είναι η Βάνα Νικολαΐδου Κυριανίδου το ακαδημαϊκό “ανάλογο” του Άρη Πορτοσάλτε;, efsyn.gr, διαθέσιμο εδώ
