Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η ανακοίνωση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πως ο γνωστός ράπερ Μιθριδάτης θα κατέλθει στις βουλευτικές εκλογές με το ψηφοδέλτιο του κόμματος στον Νότιο Τομέα της Αθήνας, προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις. Τις τελευταίες ημέρες ανασύρθηκαν κάποιες παλαιότερες αναρτήσεις του, το περιεχόμενο των οποίων χαρακτηρίστηκε από τη Νέα Δημοκρατία, διαφόρους πολιτικούς και πολλούς χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης «ρατσιστικό», «σεξιστικό», «ομοφοβικό». Η υποκρισία όλων των πλευρών περισσεύει και πάλι…
Ο Μιθριδάτης κατέχει περίοπτη θέση στην εγχώρια χιπ-χοπ σκηνή. Το 1996, από κοινού με τον Δημήτρη Μεντζέλο και τον Πρύτανη θα ιδρύσουν τα Ημισκούμπρια. Ένα συγκρότημα πρωτοποριακό για το καλλιτεχνικό του ύφος, το οποίο θα τύχει τεράστιας δημοφιλίας στα 20 συναπτά έτη της μουσικής του διαδρομής. Ακόμη και σήμερα, επτά σχεδόν χρόνια μετά τη διάλυσή του, εξακολουθεί να παραμένει σημείο αναφοράς στην ιστορία της ελληνικής ραπ σκηνής. Το μεγάλο επίτευγμα των ΗΜΙΖ ήταν ότι κατάφεραν να εισάγουν και να καθιερώσουν ένα εντελώς ιδιαίτερο μουσικό και στιχουργικό κυρίως ύφος, τα οποία ουδείς κατάφερε μέχρι σήμερα να αντιγράψει. Δραστηριοποιούμενα καλλιτεχνικά τα τρία μέλη του συγκροτήματος σε ένα μουσικό είδος που βρισκόταν ακόμη στα σπάργανα στη χώρα μας, ξέφυγαν από τις βασικές νόρμες του χώρου και μπόρεσαν να βρουν ευήκοα ώτα σε κοινό πολύ ευρύτερο από αυτό που απευθυνόταν τότε το ελληνικό χιπ-χοπ. Όσο δε περνούσαν τα χρόνια εξέλισσαν το μοναδικό τους στυλ.
Το καλλιτεχνικό τους προϊόν δεν ήταν τόσο πομπώδες στο πλαίσιο μιας απόλυτης κοινωνικοπολιτικής στράτευσης, με ισχυρές δόσεις πεσιμισμού όσο του Low Bap (με τον αρχηγό του B.D.Foxmoor έχουν βέβαια ανταλλάξει και diss…). Δεν είχε σχέση με τη λουμπεναρία του μονολιθικού και αυτοαναφορικού ραπ της εξύμνησης της βίας και των ναρκωτικών (ΖΝ κ.λπ.). Κατόρθωσαν να διαφοροποιηθούν ακόμη κι από συγκροτήματα που, επίσης, έτυχαν ευρύτατης αναγνώρισης όπως οι Goin’ Through, δεδομένου ότι, αν και δεν αρνήθηκαν την καλλιτεχνική ώσμωση με άλλα μουσικά είδη κι αποτέλεσαν μέρος της ελληνικής ποπ κουλτούρας, ουδέποτε αφομοιώθηκαν. Για παράδειγμα, αρνήθηκαν σθεναρά να εμφανιστούν στις μεγάλες λαϊκές νυχτερινές πίστες.
Αυτό για το οποίο δικαιούνται να περηφανεύονται περισσότερο από κάθε άλλο, είναι ότι κατόρθωσαν να βάλουν τον Νεοέλληνα να ακούσει με ευχαρίστηση, ή και να τραγουδήσει ακόμα, τα μεγάλα του ελαττώματα, χωρίς πολλές φορές να αντιλαμβάνεται, ομολογεί, ουσιαστικά τις παθογένειες που ταλαιπωρούν τη χώρα μας για πάρα πολλά χρόνια. Ενδεικτικά, τα Ημισκούμπρια «έκραξαν» τον «Ελληνάρα» πατέρα που θέλει την κόρη του παρθένα σε μοναστήρι μέχρι να παντρευτεί τον γαμπρό που θα της βρει αυτός, ενώ, ταυτοχρόνως, θέλει τον γιό του να παριστάνει τον Γκουσγκούνη στις κόρες των άλλων. Κριτίκαραν έξυπνα όλες τις γραφικές πλην έμπλεες καφρίλας συμπεριφορές που συναντά κάποιος το καλοκαίρι. Σατίρισαν τον Έλληνα ταξιτζή, τον greek lover, τις «φυλές» που συναντά κάποιος όταν υπηρετεί τη θητεία του στο στρατό, την αισθητική των γυναικών στα σκυλάδικα, αυτούς που μόλις «δέσουν γαϊδαράκο» φέρονται σαν «γουρούνια» στις συντρόφους τους, τους ρουφιάνους, τους τσιγκούνηδες, τους προικοθήρες, τους επαγγελματίες επαίτες, τους δημοσίου υπαλλήλους, του μεσόκοπους που γκομενίζουν αυτό-γελοιοποιούμενοι και τις κοπέλες που τους προτιμούν για το πορτοφόλι τους, ενώ «καταδίκασαν» την οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ κ.ά. Ακόμα και το – αμφιλεγόμενο – κομμάτι για τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στην τότε Γιουγκοσλαβία είχε το δικό τους, ιδιαίτερο, στυλ. Ένα στυλ που βέβαια είχε δεχθεί και την κριτική του για την υπερβολική χρήση, ορισμένες φορές, αγνώστων στο ευρύ κοινό πληροφοριών, σε σημείο που σε κάποιους στίχους, με τα ΗΜΙΖ να το παραδέχονται. Όλα αυτά φυσικά παράλληλα με τη δημιουργία κομματιών χιουμοριστικών που απλώς στόχευαν στο να διασκεδάσουν.
Αν μη τι άλλο, οφείλει κάποιος να αναγνωρίσει στους τρεις δημιουργούς κι ερμηνευτές ότι τόλμησαν να βάλουν το κοινό τους μπροστά στον καθρέφτη χωρίς φίλτρα. Δεν λαΐκισαν, τουλάχιστον όχι στον υπέρτατο βαθμό που έχουμε συνηθίσει να το πράττουν συνάδελφοί τους, ειδικά από θεωρούμενα ως πιο «σοβαρά» μουσικά είδη. Αυτοί που πουλούσαν επανάσταση σε συναυλίες τους, για τις οποίες πληρώνονταν πλουσιοπάροχα μέσω εταιριών με έδρες στην Κύπρο ή στη Βουλγαρία για να γλιτώσουν φόρους… Είναι δε γεγονός, ότι η σάτιρα δεν γίνεται με τη γλώσσα της Αγίας Γραφής, αλλά εμπεριέχει τη γλωσσική υπερβολή, την ύβρη, τη λεκτική απρέπεια, ώστε διά της προκλήσεως ή και της προσβολής ακόμη να επιτύχει την αποστολή της (χωρίς αυτό, φυσικά, να σημαίνει ότι η σάτιρα δεν έχει τα όρια που θέτει ο νόμος).
Η επιτυχία και το έργο των Ημισκουμπρίων, προφανώς, πιστώνονται και στον Μιθριδάτη. Η τέχνη, άλλωστε, αποτελεί από μόνη της και πολιτική δήλωση, ακόμα κι αν δεν είναι τυπικά κι εμφανώς στρατευμένη. Πόσο, όμως, συνεπής είναι ο Μιθριδάτης, όσων αφορά τις ατομικές πολιτικές απόψεις, που, ειδικά τα τελευταία χρόνια, καταθέτει συχνά δημοσίως. Δήλωνε αντι-μνημονιακός, είχε συμμετάσχει σε δρώμενα εναντίον του κλεισίματος της Ε.Ρ.Τ. επί Κυβερνήσεως Σαμαρά, ενώ είχε δημοσιεύσει βίντεο στο οποίο έπαιρνε θέση υπέρ του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015.
Εν τέλει, είναι με το κόμμα του Τσίπρα, ο οποίος πήρε τη δική του ψήφο μαζί με αυτές του 62% του ελληνικού λαού που ψήφισε ΟΧΙ και την πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων, αλλάζοντας το αποτέλεσμα το ίδιο βράδυ, προκειμένου να φέρει το τρίτο και χειρότερο Μνημόνιο, ενώ, μέχρι τότε, ηγούταν του αντιμνημονιακού μετώπου. Έχει προσχωρήσει στο κόμμα επί ημερών του οποίου η Ε.Ρ.Τ. συναγωνίστηκε σε φιλο-κυβερνητική προπαγάνδα τη χουντική Υ.ΕΝ.Ε.Δ. Είναι «σύντροφος» των αμετάκλητα καταδικασμένων από το Ειδικό Δικαστήριο Νίκου Παππά και Δημήτρη Παπαγγελόπουλου, τα αδικήματα των οποίων διεπράχθησαν στο πλαίσιο της απόπειρας της συστηματικής και κεντρικά σχεδιασμένης εκτροπής του δημοκρατικού πολιτεύματος. Δεν έχουν τέλος οι περιπτώσεις που τα πεπραγμένα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις διακηρυγμένες πολιτικές θέσεις του Μιθριδάτη.
Τι από όλα, λοιπόν, είναι ο νεόκοπος πολιτευτής; Είναι υποκριτής και οπορτουνιστής, μιας και πολιτεύεται με ένα κόμμα που έχει διαπράξει όλα αυτά τα οποία κατακεραυνώνει στα τελευταία του καλλιτεχνικά δημιουργήματα; Είναι αναξιοπρεπής, χαριεντιζόμενος με τον πολιτικό που τον δούλεψε ψιλό γαζί; Έχει γίνει απλά ένας φανατικός που δεν βλέπει πέρα από τα ροζ γυαλιά του; Μήπως, τελικά, κάνει εμμέσως την αυτοκριτική του, αποδεχόμενος ότι έλεγε μπούρδες, όπως η πλειοψηφία των αντι-μνημονιακών;
Αυτά είναι τα πολιτικά ερωτήματα που οφείλουν να θέσουν στον ίδιο και στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Κι όχι οι ανοησίες περί «σεξισμού», «ομοφοβίας» κ.λπ. για αποσπασματικές αναρτήσεις στον βόθρο του twitter. Λες και το στελεχιακό δυναμικό των υπολοίπων μεγάλων κομμάτων δεν έχει εκφραστεί τοιουτοτρόπως… Είναι βέβαια απολαυστικό, ως έναν βαθμό, να βλέπεις τους δικαιωματιστές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να έχουν χάσει τη λαλιά τους, επειδή τους διέταξε ο Τσίπρας, όταν σε αντίστοιχη περίπτωση που αφορούσε άλλο κόμμα θα είχαν ξεσαλώσει. Αξίζει να θυμηθεί κάποιος ότι πριν από περίπου 11 χρόνια, η Νεολαία ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είχε επιτεθεί μέσω ανακοίνωσης στην Κ.Ν.Ε., διότι στο πλαίσιο του περίφημου φεστιβάλ της θα εμφανίζονταν και οι συνάδελφοι του Μιθριδάτη Goin’ Through, που είχαν υποπέσει στο έγκλημα καθοσιώσεως να τραγουδήσουν το «γυναίκες τριγύρω πολλές» (με τους ΚΝίτες, βέβαια, να θυμίζουν τη συμμετοχή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στα ναρκοφεστιβάλ…). Αν νομίζουν, όμως, οι «εγκέφαλοι» της Ν.Δ. και των άλλων κομμάτων ότι θα κερδίσουν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., παίζοντας στο «γήπεδό» του, πλανώνται πλάνης οικτρά…
Από τα ανωτέρω, αναφορικώς με την περίπτωση Μιθριδάτη, αυτό που επιβεβαιώνεται είναι ότι η ελληνική κοινωνία και, φυσικά, ο δημόσιος βίος της έχουν εθιστεί στην υποκρισία. Το δηλητήριο αυτό έχει ποτίσει το σώμα μας και πλέον κυριαρχεί. Φαίνεται ότι έχουμε υποστεί «μιθριδατισμό» στην ειλικρίνεια και πλέον δεν μας πιάνει…
