Της Ρένας Δανατζή,
Ο λυράρης από την Κρήτη αποτελεί μία ακόμα περίπτωση παιδοβιαστή – στις ανεξήγητα πολλές άλλες που βγαίνουν στη δημοσιότητα τα τελευταία χρόνια. Δεν θεωρώ ότι οι παιδοβιασμοί αυξήθηκαν. Θεωρώ απλά ότι πλέον οι υποθέσεις αυτές βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Πάντοτε υπήρχαν βιαστές, παιδοβιαστές, διαταραγμένοι και επικίνδυνοι εγκληματίες. Από τη μία υπόθεση στην άλλη, βλέπουμε ανθρώπους-κτήνη, «σημαδεμένους» ανθρώπους, που βιάζουν, ασελγούν, χτυπούν, εκμεταλλεύονται παιδιά. Ανθρώπους που, εάν βρεθούν ενώπιον της δικαιοσύνης, φυλακίζονται και ειλικρινά κανείς δεν ξέρει αν σε αυτά τα εγκλήματα υπάρχει περιθώριο σωφρονισμού.
Εγώ θεωρώ πως όλα τα εγκλήματα επιδέχονται σωφρονισμό εκτός από τους βιασμούς και τα εγκλήματα που διαπράττονται στον βωμό μιας ιδεολογίας. Οι βιαστές και οι παιδοβιαστές πρέπει να περιορίζονται από τη δικαιοσύνη, αλλά να δέχονται εντατική ψυχιατρική παρακολούθηση και στήριξη. Να παραμένουν σε μέρη σαν μεγάλα συγκροτήματα οικισμών, περιορισμένοι σε ένα προ-επανεντακτικό στάδιο και να βγαίνουν μόνο εάν επιστήμονες μπορούν να εγγυηθούν και με πολύ αυστηρούς περιορισμούς.
Ο άνθρωπος που δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει τις ερωτικές του επιθυμίες σημαίνει πως έχει νικηθεί από το «μη λογικό» μέρος του, συνεπώς, είναι πλήρως ανίκανος να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του και να απολαύσει τα δικαιώματά του, όπως κάθε πολίτης. Ο εγκλεισμός σε φυλακές –και πιο συγκεκριμένα, σε ειδικές πτέρυγες κρατουμένων– και η ψυχιατρική παρακολούθηση είναι βασικές υποχρεώσεις του κράτους προς τον ίδιο τον εγκληματία, αλλά και προς κάθε άνθρωπο ή παιδί που κινδυνεύει από αυτόν.
Δυστυχώς, έως σήμερα, βλέπουμε ανθρώπους που βιάζουν, χτυπούν και απειλούν τις συντρόφους τους να αφήνονται ελεύθεροι και να μην περιορίζονται όπως θα έπρεπε. Και αυτό, όχι γιατί οι αρχές δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, αλλά γιατί ο νόμος είναι είτε ασαφής είτε πολύ ελαστικός με αυτήν την κατηγορία εγκλημάτων.
Θέλοντας και μη, οι βιαστές και οι παιδοβιαστές είναι «σημαδεμένοι», εφόσον διαπράττουν το χείριστο δυνατό έγκλημα και, οι περισσότεροι εξ αυτών, κατ’ εξακολούθηση. Είναι άνθρωποι που ο νόμος θα πρέπει να τους αντιμετωπίζει διαφορετικά. Πιο αυστηρά, πιο τετραγωνισμένα και χωρίς περιθώρια και παραθυράκια καλής διαγωγής, εξαγοράς ποινών και άλλων επιεικειών.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να κερδίζουν δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, με την ίδια ευκολία που κερδίζουν άλλοι. Και σε πολλές περιπτώσεις, οι άνθρωποι αυτοί δε θα έπρεπε να έχουν δικαίωμα δεύτερης ευκαιρίας. Γιατί, ας μην ξεχνάμε, ότι τα θύματά τους είναι είτε παιδιά είτε ενήλικες, που ίσως δεν ορθοποδήσουν ποτέ ξανά ψυχολογικά. Οι βιαστές και οι παιδοβιαστές ως «σημαδεμένοι» είναι οι άνθρωποι, για τους οποίους ο νόμος θα πρέπει να είναι αμείλικτος.
