Της Μαρίας Βέργου,
Τι κάνουμε εμείς οι νέοι; Ζούμε πλέον σε μία κοινωνία, που η κριτική έχει την πρωτοκαθεδρία και μας ακολουθεί σε κάθε μας βήμα. Η προσωπική ζωή, η κοινωνική μας ζωή και η επαγγελματική μας αποκατάσταση και ανέλιξη κρίνονται από τους γύρω μας, συνεχώς. Ζούμε σε μία εποχή, που οι απαιτήσεις σε κάθε τομέα της ζωής μας ξεπερνούν, πολλές φορές, το ανθρωπίνως δυνατό και στηρίζονται στο «παράλογο». Ο χρόνος που αφιερώνουμε, η προσπάθεια που καταβάλουμε σε καθημερινή βάση και η ψυχή που δίνουμε, ποτέ δεν είναι αρκετά για αυτόν τον σύγχρονο κόσμο που ζούμε. Σε αυτήν τη ζωή, ήρθαμε για να ζήσουμε ελεύθεροι, αλλά τελικά, πού καταλήγουμε;
Οι νέες γενιές μεγαλώνουν πλέον βιώνοντας έντονη καθημερινή πίεση, η οποία, κατά τη διάρκεια της ζωής τους, οξύνεται ολοένα και περισσότερο. Οι 24 ώρες δεν είναι πλέον αρκετές για έναν άνθρωπο που προσπαθεί να επιβιώσει και να επιτύχει τους στόχους του, κάτω από τις αντίξοες συνθήκες που του επιβάλλει η κοινωνία αυτή τη στιγμή. Οι νέοι του σήμερα, λοιπόν, έρχονται αντιμέτωποι με πολλαπλές δυσκολίες, τις οποίες πρέπει να διαχειριστούν και να ξεπεράσουν.
Ο έντονος ανταγωνισμός είναι ένα από τα χαρακτηριστικά των σύγχρονων κοινωνιών. Ο νέος για να πετύχει πλέον στη ζωή, να εκπληρώσει τα όνειρα και τις επιθυμίες του και για να ξεχωρίσει σε οποιονδήποτε τομέα, πρέπει να καταβάλλει τιτάνιες προσπάθειες και να αφιερώσει πολύ χρόνο στη μόρφωση. Η νέα γενιά επικεντρώνεται, έτσι, στην απόκτηση γνώσεων, αγνοώντας την ψυχική και πνευματική ανάπτυξη. Με αυτόν τον τρόπο, χάνεται ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής τους.
Οι νέοι έχουν να αντιμετωπίσουν, ακόμη, την κριτική από τους προηγούμενους. «Βαριέστε να εργαστείτε». Μία φράση που ηχεί στα αυτιά όλων των νέων, αρκετά συχνά πλέον. Κατά πόσο αληθεύει αυτή η φράση; Αυτό που λέω με σιγουριά, είναι ότι ένας άνθρωπος ή, για την ακρίβεια, ένα παιδί που καλείται από πολύ μικρή ηλικία να επιλέξει την επαγγελματική του πορεία και να ξεκινήσει να τη χτίζει από το μηδέν, περνώντας σε πανεπιστήμιο, τελειώνοντας τις σπουδές του, παίρνοντας μεταπτυχιακά και διδακτορικά δεν βαριέται… Παρόλα αυτά, καλείται να αντιμετωπίσει την περιφρόνηση και, πολλές φορές, την υποβάθμιση από παλαιότερες γενιές.
Συνάμα, δεν παύει ποτέ να μας ακολουθεί η «υποχρέωση» της οικογένειας και της απόκτησης απογόνων. Πολλές φορές, ακούγεται από μέλη της οικογένειάς μας η φράση «Πότε θα παντρευτείς και θα κάνεις παιδιά;». Μία φράση σταθμός, κυρίως για την ελληνική κοινωνία, που δεν παύει ποτέ να λέγεται και να ακούγεται σε καθημερινή βάση.
Ο νέος, λοιπόν, είναι ένα «πολυεργαλείο». Η κοινωνία το δημιουργεί, το κατευθύνει και, στο τέλος, το απομακρύνει, όταν πια αυτό αχρηστευτεί και δεν λειτουργεί σωστά. Αυτή είναι η ζωή μας; Μακάρι να μπορούσα να απαντήσω αρνητικά, αλλά δεν ξέρω… Ο κόσμος έχει μετουσιωθεί σε ένα πολύ σκληρό μέρος και εμείς πλέον καλούμαστε να παλεύουμε καθημερινά για να επιβιώσουμε, με αποτέλεσμα, αρκετά συχνά, να ξεχνάμε να ζούμε. Όμως, πρέπει να θυμηθούμε ότι ήρθαμε εδώ, με σκοπό να απολαμβάνουμε τη ζωή που μας δόθηκε, διατηρώντας μία ισορροπία, η οποία θα μας επιτρέψει –πάνω απ’ όλα– να είμαστε άνθρωποι. Αρκεί αυτό; Δεν ξέρω και πάλι, άλλα είναι σίγουρα μία αρχή για να απελευθερωθούμε από τα δεσμά του σήμερα.
